Criebels

In één NOS nieuwsuitzending word ik helaas weer bevestigd dat de mensheid eigenlijk een mislukt experiment is. Het is kennelijk onmogelijk om in een normale harmonie naast elkaar te leven. Nog niet eens met elkaar, maar zelfs niet naast elkaar. 

 We hebben het niet geweten

Stiekem had ik gehoopt dat we in ons rustige en tolerante Nederlandje de dans zouden ontspringen. Zo’n beetje de halve wereld staat politiek in brand, voert oorlog of leeft in een dictatuur. De andere helft is of wordt overstroomt door de klimaatverandering. Het is eigenlijk nergens leuk meer. En nu dus ook niet meer in ons suffe landje.

‘Pak je koffers maar alvast, want we gaan emigreren.’

Ik ben geen antisemiet! Ik heb geen hekel aan het Joodse volk! Ik vind het prima dat de staat Israel er is! Maar ik begin een hele serieuze hekel op te bouwen aan Netanyahu en zijn rechts orthodoxe regering!

Wie heeft de grootste, ofwel een wedstrijdje verpissen. Iets anders kan ik het niet noemen. We hebben het natuurlijk over de ego oorlog van Netanyahu.

Op 8 oktober 2023 schreef ik over de laffe aanval van Hamas op Israel. Een dag nadat bijna de hele wereld verontwaardigd was over die aanval. Het was diezelfde dag dat Netanyahu grote woorden sprak over oorlog, vernietiging en vervolging.

Elke acht dagen wordt er een vrouw vermoord door haar (ex) partner. Elke acht dagen! Zo’n beetje elke week, dus. Hoe vaak verzuchten we niet dat er alweer een week voorbij is, dat het alweer weekend is. Dan is er dus ook weer een vrouw vermoord. Dan zijn er dus ook kinderen praktisch wees geworden. Moeder dood en vader in de bak. 

Zaterdagochtend keek ik naar en documentaire over Yan Pei-Ming, een Chinese schilder, die al sinds zijn zestiende in Frankrijk woont. Hij maakt hele grote schilderijen die hij schildert met kwasten, bezems en af en toe met zijn handen. Prachtige werken waar de emotie van af spat. Meestal portretten van grote mensen uit de historie, zoals van paus Johannes Paulus, maar ook van zijn grote voorbeeld schilder Gustav Courbet, van zijn moeder en zijn versie van de Mona Lisa. Wereldwijd bekend en zijn exposities zijn te zien in o.a. het Musee d’Orsay, het Louvre en in het Petit Palais. Allemaal in Parijs, misschien wel omdat zijn doeken haast niet te vervoeren zijn. Zou zijn werk anders ook in Rusland hebben gehangen? Of in Noord Korea, Iran of in Gaza?

Als kind van de jaren zestig kan ik me nog goed herinneren dat we op de lagere school (zo heette de basisschool toen) geschiedenislessen kregen. Natuurlijk ook over WOII. Nog niet zo uitgebreid als later op de middelbare school, maar het was duidelijk dat ons groot onrecht was aangedaan door onze oosterburen en dat met name de Joden daar ernstig onder hadden geleden. En natuurlijk ging de sympathie naar de Joden, terwijl nog tot lang in de jaren zeventig en tachtig voetbalwedstrijden tegen Duitsland behoorlijk beladen waren. 

Natuurlijk was ik net zo boos als iedereen met normaal verstand. Maar het zou naïef zijn om te zeggen dat het onverwacht was. Door na zijn herstel van de eerste moordpoging met vergif, terug te gaan naar zijn Rusland, tekende Aleksej Navalny zijn eigen doodvonnis. Het was een soort uitgestelde zelfmoord. Hij wist het, hij wist verdomd goed tegen wie hij aan het vechten was. Hij wist dat hij het niet zou winnen. En toch ging hij, toch bleef hij lachen en liet het volk zien hoe corrupt hun leiders zijn. Hij liet ze virtueel over de miljardenpaleizen van de corrupte bovenlaag vliegen. Was het dapper of dom om terug te gaan? Of van beiden een beetje? 

Het was een verschrikkelijke klap. De auto’s die zojuist nog strak en gestroomlijnd waren, waren niet meer als auto’s herkenbaar. Het gescheurde blik rookte en overal lekte allerlei vloeistoffen. Ergens aan de binnenkant liep een rood straaltje door de wrakken op straat.

Laatst kocht ik hazenpeper bij de slager. Het stond niet op mijn boodschappenlijstje, maar het zag er zo lekker uit dat ik me niet kon bedwingen. Wetende dat het niet paste in de planning voor de aankomende week, vroeg ik de slager of ik het kon invriezen.

De wereld was geschokt op zaterdag. Meer dan zevenhonderd raketten waren afgevuurd op Israel. Bijna duizend doden en bovendien nog ongeveer honderdvijftig gijzelaars die ergens in Gaza zijn verstopt. Israel verklaart per direct de oorlog en maakt zich op voor een harde strijd. Driehonderdzestig duizend reservisten worden opgeroepen zodat een grondoorlog onvermijdelijk lijkt.

Het is druk op TV met programma’s over gay’s, pride music en gender in het algemeen.