Criebels

Hoelang accepteren we het nog?

Gisteren was het weer zover. Hulpverleners in Gaza werden in de val gelokt en koelbloedig vermoord. “Er zouden heel misschien wel eens Hamas strijders in het busje kunnen hebben gezeten.” Ja, en heel misschien zat Sinterklaas er wel in. My ass, dit was moord met voorbedachte rade. Netanyahu wil geen vrede! Hoe vaak heb ik dit al geschreven, hoe vaak heeft Israel al bewezen dat vrede geen wens is. Alleen van de mensen die zich wel drukmaken over de gijzelaars.

“Laat ze een atoombom gooien en ons afmaken.”

Waar gaan we naar toe?

De wereld is zwart-wit, of liever gezegd, het leven is zwart-wit. De afgelopen week stond bol van verschillende emoties. Van opperst plezier tot diep verdriet. Dinsdag op het werk een breed en goed georganiseerd ‘Circulair Festival’ voor alle medewerkers en studenten. Leuk, gezellig en zeer leerzaam. Vrijdag was de finale van de ‘Skills’, een landelijke wedstrijd voor MBO-studenten. Het hele jaar zijn al vele studenten in het hele land bezig met voorrondes. Afgelopen vrijdag was dan de finale in de Amsterdamse RAI. Niet alleen de finalisten van zo’n vijftig opleidingen waren daar, bijna vierduizend collega studenten van het mbo, maar ook van de middelbare school, waren daar om ze aan te moedigen en om inspiratie op te doen voor een vervolgopleiding. Fantastische sfeer, prachtige finale werkstukken, maar vooral gepassioneerde studenten die voor de titel en de gouden plak streden.

Afgelopen vrijdag hebben we het dieptepunt van de internationale betrekkingen meegemaakt. Was ik al geen fan van Trump en Vance, ik koester nu een stevige afkeer van deze narcist en zijn hulpje. Niet alleen denkt hij, zonder de betrokken partijen, wel even de oorlog in Oekraïne te beëindigen door een deal te sluiten met zijn idool Putin, hij eist van Oekraïne, met terugwerkende kracht, een tegenprestatie van meer dan anderhalf keer de steun die de USA heeft gegeven aan Oekraïne. Chantage van een New Yorkse makelaar, die niet alleen denkt dat hij de goddelijke macht heeft om alles met een deal te kunnen regelen, maar die tevens zijn eigen IK vele malen belangrijker vindt dan het wel en wee van de wereld. Hij is bereid om met gefactcheckte leugens, een president, die wel vecht voor zijn land, af te blaffen ten overstaan van de hele wereld en om die als een schooljongen met een slecht rapport naar huis te sturen. Niet alleen, maar samen met zijn hulpje in ‘zijn’ eigen kantoor, de oval office. Knap hoor.

Na de tweede wereldoorlog was iedereen het over eens: nooit meer oorlog en vervolgens werd de Europese Unie opgericht. Vandaar uit groeide meer gezamenlijke initiatieven. Vandaag de dag hebben we de Europese Unie (EU), de NATO en we voelen ons veilig omdat we goede afspraken hebben gemaakt.

Houdt het dan nooit op?

Op 8 december 2024 zag ik op social media een uit het hart gegrepen pleidooi van Ramses Nasr om de Palestijnen net zo serieus te nemen als de Joden destijds. Hij vroeg niet om iets onmogelijks, hij wilde slechts dat de Palestijnen menselijk behandeld zouden worden en niet als nummers.

Op 6 november veranderde de wereld. De dag ervoor was er nog hoop bij de andere helft van Amerika dat de rede zou overwinnen. We zullen zien wat het wordt. Het is echter niet alleen de 6e waarop de wereld veranderde. Al maanden en zelfs jaren daarvoor is de polarisatie begonnen. Daar, maar ook hier in ons land en in de rest van Europa.