Criebels

Het is nu ruim tweeduizend jaar geleden dat er een kind werd geboren, ergens in de buurt van wat toen Palestina heette. Er werden toen elke dag natuurlijk veel meer kinderen geboren, maar dit ventje heeft by far het meeste invloed gehad. Over hem zijn veel verhalen geschreven, veel meer dan die we nu nog hebben. Over zijn jeugd is niet zo veel bekend, alhoewel er kennelijk verhalen waren dat ook hij een snotaap was, die heel lastig kon zijn. Een gewone jongen dus en ook een gewone puber. 

Terwijl ik dit schrijf, zie ik in het nieuwsoverzicht dat er in Australië op Bondi Beach een grote herdenking is voor de vijftien slachtoffers van precies een week geleden. Ze zijn doodgeschoten op Chanoeka, een belangrijke dag voor het Joodse volk. Het lijkt een reactie op de gruwelijkheden in Gaza. 

In 1945 heeft de vrije wereld gewonnen van het facisme. In die strijd die vijf jaar heeft geduurd, vond regelrechte genocide plaats tegen het Joodse volk. Dat was niet best en de hele wereld vond dat dit nooit meer mocht gebeuren. Wat de wereld ook vond, was dat het Joodse volk een eigen, veilige plek op aarde moest hebben, een eigen land. Logisch na alles wat er was gebeurd. De net opgerichte VN ging mee in de eis van de Joden dat het dan Palestina moest zijn en stelde (na de terugtrekking van Engeland) een twee-staten gebied voor, maar de Arabische landen wezen dat af. In 1948 roepen de Joden dan Israel uit tot hun land met daarin een veel kleiner deel voor de Palestijnen. Dat is zoals wij het nu nog kennen met de Gaza strook en de Westelijke Jordaanoever.

Een paar weken geleden in Buitenhof zag ik Mark Bouman, burgemeester van Doetinchem en vice voorzitter van de VNG (Vereniging van Nederlandse Gemeenten). Mark Bouman is al dertig jaar lid van de VVD. En hoewel ik al sinds een jaar of acht niet meer stem op de VVD (sinds Teeven na de bonnetjes affaire toch nog als kamerlid voor de VVD terug moest komen omdat anders de meerderheid weg zou zijn, ben ik afgehaakt. ‘Profit before principles’ is niet mijn ‘ding’), brengt deze burgemeester me aan het twijfelen. 

“Ik heb een einde gemaakt aan zeven oorlogen en ik deed dat in slechts zeven maanden.”

Afgelopen woensdag werd Charlie Kirk vermoord tijdens een bijeenkomst op de universiteit in Utah. Een koelbloedige politieke moord. Een moord die, net als elke moord, te veroordelen is. Maar zoals bij bijna elke politieke moord blijkt dan dat de politiek belangrijker is dan het slachtoffer. Nog voordat de dader bekend was, had Trump half Amerika (radical left and democrats) al beschuldigd en veroordeeld, Wilders had z’n polariserende tweets al verstuurd en hetzelfde T-shirt dat de dader aanhad, stond voor vijfhonderd dollar op de Amerikaanse marktplaats.

Als je de prachtige dystopische serie ‘The Handmaid’s Tale’ nog niet hebt gezien, bespaar je de moeite. Als het aan de Amerikaanse minister van defensie Pete Hegseth ligt, hoef je binnenkort alleen nog maar het nieuws over Amerika aan te zetten en de serie komt dan live voorbij.

En nu even niet over Yesilgöz, die door haar impulsieve getweet, de VVD op grote afstand heeft gezet. Nee, nu even over de reden waarom onze populaire zanger het optreden afbrak of niet eens begon. Voor zover bekend had hij vooraf afgesproken om er geen politiek feestje van te maken. Het was tenslotte een voetbalfeestje voor Joodse kinderen. Daar hoort geen politiek bij, lijkt me. Douwe Bob is het met me eens. 

Het is 14 februari 2026 en Carnaval in Nederland begint. Belgie is echter nog steeds boos over de verstoring van de start van hun carnaval door de Brabantse carnavalsvereniging Carna, enkele dagen geleden. Ze zijn het zo zat dat ze het leger inzetten om Brabant en Limburg te bezetten. De provinciegrenzen worden hermetisch gesloten en er komt niemand meer in of uit. 

Nederland gaat vanaf volgende week vrijdag voedselpakketten droppen boven Gaza. Prima. België en Frankrijk zijn al eerder begonnen en er zijn meer landen die de hongersnood niet langer kunnen aanzien. Israel schiet nog steeds jonge Palestijnen dood die naar de voedsel verdeelpunten komen die door Israel worden georganiseerd. Dan liever maar het risico lopen dat er een pallet met voedsel en hulpgoederen op je huis valt.

Wij wonen in een klein wijkje van een middelgrote stad. Sinds een paar jongens vanuit onze wijk een stevige knokpartij hebben gehad met jongens uit de rest van de stad, is onze wijk afgesloten. 

Als er iets in overvloed is in Gaza, is het honger. Het doet pijn als ik zie hoe uitgemergeld de kinderen in Gaza zijn. Tenminste de kinderen die nog leven en niet al zijn doodgebombardeerd of doodgeschoten bij de uitgiftepunten van het schaarse voedsel. Al bijna twee jaar moeten ongeveer twee miljoen Gazanen heen en weer trekken om zoveel mogelijk buiten het schootsveld van bommen, granaten en kogels te blijven. Inmiddels twee miljoen min zestigduizend natuurlijk. 

Sinds donderdagavond 3 juli is Nederland binnenkort miljoenen extra criminelen rijker. ‘The 4th of July’ is in Amerika ‘Independence Day’, ‘de derde juli’ zal in Nederland bekend blijven staan als de ‘Dag van de Crimineel’.

‘Nothing more than an imaginary story in our minds’

Toen ik net was overgestapt van het ‘harde’ bedrijfsleven naar het ‘softe’ onderwijs, verbaasde ik me over de aanhoudende klacht van werkdruk door het onderwijzend personeel. Hoe kun je klagen over werkdruk als je ruim tien weken vakantie per jaar hebt en je per uur voor de klas, bijna de helft erbij krijgt voor voorbereiding en nazorg?

Mijn ouders zijn al lang geleden overleden. Ik ben al langer wees dan dat ik ooit onvolwassen kind was. Toch kan ik me nog goed de verhalen herinneren van de oorlog. Mijn ouders waren twintig toen die begon. Allebei net begonnen met studeren en vol hoop maar ook angst voor de toekomst. Ze kenden elkaar toen nog niet maar dachten hetzelfde over veel dingen. Geen van beiden tekende de loyaliteitsverklaring en moesten dus stoppen met hun studie. Mijn moeder had het zwaar in Rotterdam maar liep geen gevaar voor tewerkstelling in Duitsland. Niet Joods, dus ook daar geen gevaar. Ze hielp mee met het verspreiden met illegale blaadjes. Verzet? In elk geval dapper.

Sinds vorig jaar Joost Klein werd gediskwalificeerd van deelname aan het Eurosongfestival, volg ik dit spektakel enigszins vanaf de verre zijlijn. Dit jaar had ik mij zelfs voorgenomen om de finale op TV te kijken. Ondanks de enorme herrie, een lichtshow die oudjaar ver overtrof en het meerendeel liedjes die zelfs nooit een ééndagsvlieg zouden kunnen worden, ben ik in slaap gevallen. Zo rond de eindtelling en uitslag werd ik wakker, blij dat ik mijn tijd nuttig had besteed. 

Hier heerst alleen maar onrecht