Natuurlijk is het een leuke dag voor zo’n beetje heel Nederland en koninklijke omstreken als de koning jarig is. Voor ongeveer negentig procent van de bevolking zit de lol in de vrijmarkt en het rijkelijk stromend bier. Vijf procent doet er helemaal niets aan en de overige vijf procent staat, hopend op een handje, een selfie of een een gesprekje, te dringen langs het parcours dat de koninklijke familie moet afleggen. Het is altijd maar weer hopen op goed weer en niet al te lullige spelletjes waaraan de familie wordt blootgesteld. Wie herinnert zich niet het WC potten gooien? Dat zie ik Charles en Camilla nog niet doen. Zelfs koning Albert van onze zuiderburen laat zich niet zo misbruiken. De speech aan het einde van het programma kan wederom geoefend worden aan de hand van die van het jaar daarvoor, al overtrof koning Willem zich dit jaar in de overtreffende trap. Misschien om zijn recente Ajax eerlijkheid te corrigeren.  

Er gaan nu even een beetje teveel mensen dood.

Hij is drie jaar als hij uit huis wordt geplaatst. Ruim acht-en-twintig (!) adressen later probeert hij een toekomst op te bouwen. Hij wordt naar de praktijkschool gestuurd, een school voor leerlingen die leren moeilijk vinden. Dat is niveau één. Helemaal niets mis mee als het bij je hoort. Maar helemaal niks als het niet bij je hoort. Het hoorde niet bij hem, toch laten ze hem niet verder gaan. Overduidelijk dat hij meer kan en nog belangrijker, meer wil. Niveau twee of zelfs niveau drie is waar hij wel voldoende uitdaging vindt.

Soms komt de wereld keihard binnen. Vandaag kreeg ik het overlijdensbericht van een vriend. Geen hartsvriend, geen vriend die ik dagelijks zag, maar een vriend die ik als vriend beschouwde. Een man uit ėėn stuk, juiste hout, intelligent en wederzijdse herkenning van normen en waarden.