Elke acht dagen wordt er een vrouw vermoord door haar (ex) partner. Elke acht dagen! Zo’n beetje elke week, dus. Hoe vaak verzuchten we niet dat er alweer een week voorbij is, dat het alweer weekend is. Dan is er dus ook weer een vrouw vermoord. Dan zijn er dus ook kinderen praktisch wees geworden. Moeder dood en vader in de bak. 

Zaterdagochtend keek ik naar en documentaire over Yan Pei-Ming, een Chinese schilder, die al sinds zijn zestiende in Frankrijk woont. Hij maakt hele grote schilderijen die hij schildert met kwasten, bezems en af en toe met zijn handen. Prachtige werken waar de emotie van af spat. Meestal portretten van grote mensen uit de historie, zoals van paus Johannes Paulus, maar ook van zijn grote voorbeeld schilder Gustav Courbet, van zijn moeder en zijn versie van de Mona Lisa. Wereldwijd bekend en zijn exposities zijn te zien in o.a. het Musee d’Orsay, het Louvre en in het Petit Palais. Allemaal in Parijs, misschien wel omdat zijn doeken haast niet te vervoeren zijn. Zou zijn werk anders ook in Rusland hebben gehangen? Of in Noord Korea, Iran of in Gaza?