Tijdens de inhuldiging van de nieuwe Amerikaanse president was Amanda Gorman, een jonge zwarte dichter, uitgenodigd om voor het oog van de wereld haar gedicht ‘The Hill We Climb’ voor te dragen. Imposant  was het. Een zeer getalenteerde jongedame en het maakte niet uit of ze nu blank of zwart is. Natuurlijk snap ik best dat haar huidskleur waarschijnlijk een positieve rol heeft gespeeld in de keuze voor haar. En daar is niets mis mee. Er is veel historie te corrigeren. Nog sterker, er is veel actualiteit te corrigeren.

Van alle kanten hoor ik mensen de draak steken met virusdreadlock Engel. Niet alleen wordt door de rechtszaak van afgelopen dinsdag de acceptatie voor een avondklok juist hoger in plaats van lager, maar bovendien keren steeds meer mensen zich van hem af, wat ongetwijfeld allemaal niet de bedoeling was voor Engel c.s..

Wie zat er niet met gebalde vuisten voor de TV tijdens de rellen naar aanleiding van de avondklok. Tuig! Relschoppers, gajes en boeventuig, waren enkele van de nog gematigde termen die voorin ieders mond lagen. Collectieve verontwaardiging en een boze burgemeester noemde het zelfs de opmaat naar een burgeroorlog.

“Er bestaat toch ook nog zoiets als briefgeheim en privé ruimte.”

Zoals mijn trouwe lezers inmiddels wel weten, ben ik nogal sceptisch over allerlei complottheorieën.