Als niet komt tot iet, kent iet zichzelf niet.’ Ik hoor het mijn moeder nog zeggen als er weer eens een omhooggevallen parvenu met veel misbaar schaamteloos dacht alles te kunnen doen en zeggen waarmee hij - het zijn meestal mannen – minder machtigen de grond intrapte.

Niet alleen in Australië heb je boemerangs, afgelopen donderdag vloog er nog een door de Tweede Kamer en trof de werpster hard ‘in the face’. Kaag moest aftreden vanwege een dolk die ze enkele maanden eerder in de rug van Rutte had gezet. Die dolk bleek dus een boemerang.

Laat ik eerlijk zijn, er zijn momenten geweest dat ik overwogen heb om D’66 te stemmen. En niet in de laatste plaats omdat ik Sigrid Kaag wel verfrissend vond. Ze leek niet mee te doen met alle spelletjes, leek eerlijk commentaar te geven op lastige vragen en propageerde het nieuwe leiderschap met verve. Een goed en stevig wijf, zogezegd.

We zijn inmiddels al bijna een halfjaar onderweg na de verkiezingen. En we zitten nog steeds in een crisissituatie vanwege corona. De mentale gezondheid van jongeren zit op een all-time low. Evenementen mogen nog steeds maar mondjesmaat, terwijl de Formule 1 ruim zestigduizend mensen op één moment op één plek op de been krijgt. De jeugdzorg kampt met tekorten en kan haar taak niet meer voldoende uitvoeren en de woningnood is nog erger dan tijdens de kroning van Beatrix (‘Geen woning, geen kroning’), Co2, fijnstof, Pfas. Kortom, er is veel te doen in ons land.