Laat ik eerlijk zijn, er zijn momenten geweest dat ik overwogen heb om D’66 te stemmen. En niet in de laatste plaats omdat ik Sigrid Kaag wel verfrissend vond. Ze leek niet mee te doen met alle spelletjes, leek eerlijk commentaar te geven op lastige vragen en propageerde het nieuwe leiderschap met verve. Een goed en stevig wijf, zogezegd.
Inmiddels zijn we 177 dagen na de verkiezingen en er is bij lange na nog geen zicht op een kabinet. Omdat de dames en heren politici zo amateuristisch bezig zijn met hun eigen positie, zijn we inmiddels bij de zevende informateur die uit de brokstukken van deze kinderspeelplaats moet proberen een werkend kabinet te vormen.
Er is geen nieuw leiderschap, geen daadkracht en vooral, er is nog lang geen kabinet. Wat er wel lijkt te zijn, is het pluche virus. Al jaren. Het is een virus dat toeslaat bij mensen die lang op machtige posities zitten. Het slaat niet meteen toe, het wacht geduldig tot je een tijdje op een machtige positie zit. Tot je gewend bent aan de macht en je idealen onbereikbaar en louter dromen bleken. Als je dan niet langer probeert die idealen te verwezenlijken en je omgeving gewend is aan jou als grote baas, begin je die jaknikkers wel prettig te vinden, gemakkelijk zelfs. Langzaam aan begin je te beseffen dat jouw woorden, al dan niet zinnig, waarde hebben. Louter omdat ze van jou komen. Mensen luisteren naar je, geven je gelijk en jij? Jij begint te geloven wat zij zeggen, wat zij zeggen over jou.
Je basale instinct neemt het over. Het maakt immers niet uit wat je zegt, het komt van jou, dus is het waar en is het van waarde. Als Elon Musk zegt dat hij bitcoins wel interessant vindt en een klein deel van zijn superfortuin daarin omzet, schiet de bitcoin door het dak. Als hij een weekje later beseft dat de bitcoin toch niet zo past bij zijn milieuvriendelijke imago en met name niet bij Tesla, verkoopt hij de boel weer. En de koers volgt zijn luimen. Elon zelf gelooft in zichzelf. Zijn woorden zijn waarheid, zonder zichzelf tot Godheid te benoemen. Dat hoeft niet want dat doen anderen voor hem.
Als Trump zegt dat hem de verkiezingsoverwinning is ontnomen, worden zijn woorden voor waar aangenomen en ontstaat er een nationale overtuiging die zelfs Trump zelf overtuigd. Nu had Trump al niet zo’n last van bescheidenheid en was de enige waarheid, zijn waarheid, maar het presidentschap heeft zijn aangeboren neiging tot zelfoverschatting niet alleen bevestigd maar vooral gestimuleerd.
Er zijn voorbeelden genoeg van het pluche virus. Denk aan Loekasjenko die vliegtuigen stopt om een tegenstander op te pakken. Denk aan Poetin, aan Xi Ping, aan Kim Jong-un die allemaal volledige heerschappij over hun land hebben en zelf geloven dat ze daar ook alle recht toe hebben.
Ooit wilde Fidel Castro oprecht Cuba bevrijden van haar dictators. Het lukte en vervolgens werd hij zelf een dictator. Bouterse was ooit oprecht begaan met het lot van Suriname, nu is hij veroordeeld als moordenaar. Vajiralongkorn, zoon en opvolger van de koning Bhumibol (1927 – 2016) van Thailand, trekt zich helemaal niets aan wat zijn volk en de rest van de wereld van hem vindt. Hij loopt in vrouwelijke korte topjes rond, plakt zijn lijf vol met plak-tatoeages, gaf zijn hond een hoge militaire rang, trouwde al met vier vrouwen, nam vervolgens een minnares mee naar de crematie van zijn vader en accepteert klakkeloos de 30 miljard(!) die zijn vader hem naliet, terwijl zijn land dat geld hard nodig heeft (het is daar ook van gestolen).
Het pluche virus heeft hier gelukkig nog niet dit soort vormen aangenomen. We zijn geen dictatuur, we accepteren de uitslag van de verkiezingen, hebben gewoon nog een mens als opperbevelhebber van het leger en Rutte heeft zelfs nog niet eens één vrouw, laat staan een minnares.
En toch zie ik trekjes van het pluche virus bij Kaag (Rutte is al volledig geïnfecteerd). Van een bevlogen voorvechter van nieuw leiderschap, die dansend op tafel de overwinning vierde, zie ik nu een draaiende politica die haar belangrijkste collega in het formatieproces afzeikt in de HJ Schoo-lezing, terwijl ze zelf een behoorlijk zooitje heeft gemaakt van de terugkeer van landgenoten en vrienden uit Afghanistan. Geen sorry, geen mea culpa. Leuterverhalen om het eigen hachje te redden, daar waar oprechte excuses gepast zouden zijn.
Mede door haar is het niet onwaarschijnlijk dat er nieuwe verkiezingen noodzakelijk zijn. Inmiddels is mijn twijfel helemaal verdwenen. Kaag is voor mij geen optie meer en daarmee dus ook D’66 niet meer. Het pluche virus heeft voor de zoveelste keer toegeslagen en zet wat mij betreft een veelbelovend politica buitenspel. Niet bestand tegen haar eigen ego en vooral niet tegen het pluche virus. Dag nieuw leiderschap, dag nieuw kabinet.
Blijf gezond en pas op voor het pluche virus als je op een hoge positie zit. Tot nu toe konden alleen Mandela en Gandhi er weerstand aan bieden.
Reactie plaatsen
Reacties