Het is niet alleen omdat Artsen Zonder Grenzen nu ons land ook als rampgebied heeft verklaard, omdat de schurft welig tiert in Ter Apel, omdat mensen op de vlucht niet even bij de apotheek langs kunnen om insuline te halen, omdat er in de bossen op de vlucht niet even een hartfilmpje gemaakt kan worden. Maar vooral omdat dat in Ter Apel best zou kunnen als er naar gekeken zou worden. Dat doet Artsen Zonder Grenzen nu dus.

Vrijdag was ik bij de afscheidsdienst van de moeder van een van mijn beste vrienden. Ze had op een paar dagen na de respectabele leeftijd van vijfennegentig jaar bereikt. Dood is weliswaar definitief, maar laten we eerlijk zijn, voor zo’n leeftijd zouden veel mensen tekenen als ze konden. Ze was een geliefde echtgenote, moeder en oma geweest. Er werden mooie dingen over haar gezegd en de vele foto’s gaven een mooi beeld van de verhalen die verteld waren. Herinneringen aan oma en aan (schoon)ma. Soms met een traan en soms met een lieve lach. Een waardig afscheid, dat ze verdiende en nu dus ook kreeg.