Je moet altijd blijven lachen, zei hij. Dat zei hij kennelijk altijd. Maar nu niet meer. Voor het laatst stond het in zijn overlijdensadvertentie in onze lokale krant. Nog niet zolang geleden was zijn vrouw overleden. Zijn vrouw was alles voor hem geweest, zijn reden om te lachen in het leven. Vanaf het moment dat zij er niet meer was, was ook zijn lach verdwenen.

Laatst moest ik een cadeautje kopen voor een kind en ging dus naar een speelgoedwinkel. Niks bijzonders, zou je zeggen. Gebeurt al jaren en behalve het soort speelgoed verandert er weinig, dacht ik.

In het NRC van vandaag lees ik dat zowat het hele eerste katern gaat over allerlei seksueel grensoverschrijdend gedrag van kleine mannetjes met verwrongen gedachten over communicatie met vrouwen. Natuurlijk, want na ‘The Voice’, Ajax en Mick van Wely is het inmiddels wel duidelijk dat dit slechts het topje van de ijsberg is. Het één lijkt mij overigens erger dan het andere, maar ik waag me niet meer aan een publieke mening hierover. Zwak? Flauw?