Je moet altijd blijven lachen, zei hij. Dat zei hij kennelijk altijd. Maar nu niet meer. Voor het laatst stond het in zijn overlijdensadvertentie in onze lokale krant. Nog niet zolang geleden was zijn vrouw overleden. Zijn vrouw was alles voor hem geweest, zijn reden om te lachen in het leven. Vanaf het moment dat zij er niet meer was, was ook zijn lach verdwenen.
Gestorven van verdriet, heet het dan, maar misschien ook wel van eenzaamheid. Eenzaam zijn is niet alleen dat je alleen bent, maar veel meer dat je niet meer samen bent. De weg naar zijn eenzaamheid hadden ze samen gelopen. Het was geen plotseling overlijden geweest, geen ongeluk, geen acute hartstilstand zonder aanleiding en ook geen rustig doorslapen en nooit meer wakker worden. Het was een lange, moeizame maar liefdevolle weg geweest. Een weg die haar had voorbereid op haar einde maar hem niet op zijn eenzaamheid.
Als je door moet omdat je er nog bent, kan dat een stevige opgave zijn, misschien wel pittiger dan de weg naar de dood. Als de dood een werkelijk einde is en geen nieuw begin zoals we dat allemaal zo graag willen, dan is het einde een zalige onwetendheid, een niet meer bestaan, niet meer weten, geen pijn, geen verdriet, terwijl het niet dood gaan dan een straf lijkt te zijn met verdriet en pijn.
Gisteren zijn er in ons land vier mensen dood gegaan die die ochtend waren opgestaan in de overtuiging dat ze ‘s avonds lekker op de bank naar het nieuws zouden kijken om te zien welke schade de storm zou hebben aangericht. Ditmaal waren zij het nieuws. Hun familie zit niet op de bank. Die is in allerijl bij elkaar gekomen om uit te vinden wat er moet gebeuren. Ineens moeten ze zaken regelen die ze niet willen regelen. Ineens moeten ze nadenken over welke muziek er op de uitvaart zal worden gedraaid of er koffie met cake moet komen of een borrel en broodjes. Wie allemaal bericht moet krijgen, welke bloemen er op de kist komen en wie wat zal zeggen in de kerk of bij het graf.
Gisteren was het de storm, vandaag is het een dronken automobilist en morgen een toevallige passant die een ruzie wil sussen. Het laatste wat die ziet is een blinkend mes en dan niets meer. Het noodlot ligt altijd op de loer en slaat onverwachts toe. Heel soms kun je het zien aankomen en proberen het te vermijden. Door geen ruzie op straat te gaan sussen, door ’s avonds niet meer in de auto te stappen en door voortaan maar thuis te blijven. En dan, dan valt er een boom op je huis en jij stond toevallig voor het raam. Je weet het niet en dat is maar goed ook.
Zolang je het niet weet, moet je blijven lachen en genieten van het leven, van de liefde van je leven, van vrienden en dromen van die mooie collega op het werk of die onbereikbare acteur of actrice. Zolang je het niet weet, is alles nog mogelijk. Maar dat besef je je niet altijd. Meestal niet zelfs. Meestal zijn we bezig met de kleine problemen van alledag en dat is goed. Maar te weinig zijn we bezig met de mooie dingen van alledag. Te weinig genieten, te weinig liefhebben en teveel bezig met morgen. Maar misschien is er geen morgen.
Geniet vandaag van wat je vandaag doet, geniet van het gezelschap waar je nu mee bent en geniet nu van de dromen over morgen. Morgen komt vast wel, maar zekerheid heb je nooit, dus geniet nu maar vast.
Blijf gezond, pluk de dag en blijf lachen.
Reactie plaatsen
Reacties