Niet alleen in Australië heb je boemerangs, afgelopen donderdag vloog er nog een door de Tweede Kamer en trof de werpster hard ‘in the face’. Kaag moest aftreden vanwege een dolk die ze enkele maanden eerder in de rug van Rutte had gezet. Die dolk bleek dus een boemerang.
Woensdagavond, na het stevige debat over de terugtrekking van ‘onze’ mensen uit Afghanistan, lag er een motie van afkeuring voor Kaag en Bijleveld op de tafel. Die zou het niet halen, was de voorspelling. Het kabinet zou de gelederen wel weer sluiten. Maar dat gebeurde ditmaal niet. De meerderheid van de Tweede Kamer keurde het handelen van Kaag en Bijleveld af.
In een van die vele analyses lees ik dat de motie van afkeuring het toch gehaald heeft door de steun van de Christen Unie (CU). Deze partij wilde uiteindelijk niet meer meedoen in de stemveehouderij van het, nu nog meerderheidskabinet. Dat kwam echter niet doordat ze ineens het licht hebben gezien en dat ze zich nu ineens wél volksvertegenwoordiger voelen in plaats van stemvee van het kabinet.
Nee, de reden is dat mevrouw Kaag deze partij stelselmatig op de tenen trapt en deze partij in haar gedachten allang niet meer meeneemt in de formatiescenario’s voor een nieuw kabinet. De CU weet dus dat het straks weer in de oppositiebankjes zit en dat ze dan wel weer mogen doen alsof ze echte volksvertegenwoordigers zijn. Ze oefenenen dus alvast en zijn bovendien boos op Kaag.
Op zondag hoor ik Jesse Klaver van GroenLinks in het programma Buitenhof met heftige emotie zeggen dat de democratie ernstig gevaar loopt omdat in het formatieproces niet met de zes kleinere partijen gesproken wordt WAARDOOR er geen meerderheidskabinet tot stand kan komen.
Nee, beste Jesse, de democratie loopt juist gevaar OMDAT men op basis van de verkiezingsuitslag tot een meerderheidskabinet probeert te komen.
Trouwe lezers kennen inmiddels mijn mening hierover: we kiezen een Tweede Kamer (volksvertegenwoordigers, mensen zoals Pieter Omtzigt en Renske Leijten) en niet een kabinet met een meerderheid in de Tweede Kamer als stemvee.
Dus nog even op een rijtje, woensdag een stevig debat tot diep in de nacht. Kaag gaat de rest van die nacht nog rustig slapen omdat ze zich beschermt weet door de stemdoctrine. Donderdag blijkt ze toch onderuit gehaald te zijn door de CU en volgt de ontzetting over haar terugtreden, vrijdag dezelfde ontzetting over Bijleveld, die zo’n beetje naar buiten getrapt moest worden en zaterdag start gewoon het weekendje op de hei met Remkes, Rutte, Hoekstra én Kaag.
Want ze heeft weliswaar afscheid genomen als demissionair minister, een post die toch al niet lang meer zou duren (lekker makkelijk), maar is nog steeds partijbaas en heeft nu alle tijd, zonder politieke druk, om de mouwen op te stropen voor het formatiegevecht.
Het nieuwe leiderschap van Kaag is dus gebaseerd op hard schoppen tegen politieke andersdenkenden, de formatie mede daardoor frustreren, dolken in je partners rug steken, slecht crisismanagement en vervolgens doen alsof er niets is gebeurd en gewoon aan tafel schuiven om de vastgelopen formatie (mede door eigen schuld) proberen naar je hand te zetten.
Ik ben wel klaar met deze - eens zo veelbelovende – politica. Maar zij is nog niet klaar met ons, ben ik bang. Zij zal als een Phoenix terugkeren in de Tweede Kamer, maar waarschijnlijker, in een nieuw kabinet. Want het verschil tussen die twee instituties is klein in Den Haag en het geheugen kort.
Zij sprak over nieuw leiderschap, maar heeft kennelijk geen idee wat dat is, want er is geen verschil in wat zij doet en wat we al decennia gewend zijn. Zelfde onderlinge machtspelletjes, zelfde dolken, zelfde draaierij en hetzelfde gebrek aan reflectie. Heel even dachten we dat zij de witte raaf in de politiek was. Wij weten inmiddels beter, zij gelooft er nog in.
Blijf gezond en blijf zoeken naar witte raven, ook al is dat moeilijk, heel moeilijk zelfs.
Reactie plaatsen
Reacties