Er gaan nu even een beetje teveel mensen dood.
Vorige week was het Otto die er vandoor ging (Criebel ‘Dag Otto’). Hij was al een tijdje ziek. Draakjes in zijn bloed noemen ze dat op de kinderafdeling, maar er is niets kinderachtigs aan. Draakjes die niet meer weggingen. Het eerste dat we hoorden op zijn crematie was zijn eigen stem. Als je in de gelegenheid bent om je eigen einde te regisseren, kun je het maken zoals je zelf wil. Dan kun je erbij zijn, zonder er nog echt te zijn. Dan kun je met je eigen stem afscheid nemen van al je vrienden en kennissen, zonder dat je stottert, zonder dat je door emotie wordt overmand. Je kunt het vooraf gewoon opnemen met je zoon. Je kunt dan bij de opnames misschien samen lachen, samen huilen en samen eindeloos praten over hoe het was, en hoe het zal zijn. Is er leven na de dood of eindigt het hier en nu? Voor alle vrienden en kennissen is het echter een strak verhaal, waar niet Otto maar wel alle vrienden van gaan snotteren. Ondanks de trieste aanleiding moest het een klein feestje worden, vond Otto, een afscheid zonder tranen. Geen natte cake met koffie en kleffe broodjes met teveel boter en jonge kaas, maar bier en bitterballen. Geen ‘waarheen, waarvoor’ van Mieke Telkamp maar muziek van nu, muziek van Otto.
Maar geen muziek van Harry Belafonte, want ook die ging er eergisteren vandoor. Geen wiegendood, want met zesennegentig jaar heb je er wel zo’n beetje alles uitgehaald. Geen grappen van Dame Edna, want die ging hand in hand met Harry mee. En ook geen gevoelige liedjes meer van Paul van Vliet. Paul hoorde pas onlangs dat de draakjes ook bezit van hem hadden genomen. En ook bij hem gingen ze niet meer weg. Van Harry Belafonte weet ik niet of hij aardig was, bescheiden en beschaafd. Ook van Dame Edna weet ik dat niet. Van Paul van Vliet wel. Hij was een van de gewaardeerde leden van een schrijversclub waar ik graag druk mee ben. Wat een aardig, bescheiden, intelligent en erudiet mens!
Paul heeft ons als schrijversclub een mooi pad opgestuurd. ‘Laten we meer schrijven in plaats van alleen naar interessante sprekers luisteren.’ Dat was de start van een nieuwe richting, van meer fun, meer actie en meer plezier. Of hij zelf ook schreef, hoorde ik iemand aan hem vragen. Met enige plaatsvervangende schaamte hoorde ik Paul antwoorden dat hij tientallen jaren achter elkaar shows schreef, die vergelijkbaar waren met een boek per jaar. Daarnaast heeft hij bovendien hele leuke boekjes geschreven die echt in de boekhandel liggen, mevrouw.
Natuurlijk als je zevenentachtig bent mag je niet echt klagen. Dan heb je de tijd gehad om het leven te omarmen, om ervan te leren en ervan te genieten. Dat heeft Paul van Vliet ook gedaan. Hij is geworden wat hij wilde, hij heeft gehouden van de vrouwen die ook van hem hielden en hij heeft gehouden van zijn publiek. Hij heeft geen lang sterfbed gehad en hij is altijd helder van geest gebleven. Als er een geheim van het leven is, heeft hij het misschien ontdekt. Doe wat je kunt en wat je wilt, blijf jezelf, eerlijk en oprecht. Vind een partner om van te houden, die ook van jou houdt. Leef gezond en volg je hart. Houd niet alles voor jezelf maar deel wat je hebt met hen die het nodig hebben.
Het klinkt als een heilige en dat zal hij vast niet zijn geweest. Maar wel een verrekte fijne vent!
Dag Paul, ga maar een lekker feestje bouwen met Harry en Otto, zij zijn ook nieuw daar.
Reactie plaatsen
Reacties