We zijn net goed en wel uit de #metoo discussie en we zitten nog dik in de coronacrisis, als George Floyd wordt vermoord en dat een wereldwijde demonstratiegolf ‘Black Lives Matter’ veroorzaakt. Johan Derksen gaat de ban in vanwege zwarte humor en alle fatsoensrakkers lopen te hoop. Opportunisten, wat mij betreft. Geen verdere discussie en het programma (VI) vangt de klappen op. Want rondom dat programma wordt niet meer geadverteerd door zelfbenoemde braafste jongetjes van de klas. Noem het een statement, ik noem het goedkope reclame.
Maar racisme, discriminatie en vooroordelen zijn helaas terechte discussieonderwerpen die misschien zelfs wel te weinig echte aandacht krijgen (ondanks de dagelijkse aandacht) doordat de wereld op vele plaatsen nog volop in de corona misere zit.
1 juli is de dag in het jaar om stil te staan bij het duistere slavernij verleden van Nederland. Maar dan wel op een normale toon met wederzijds respect. Dus we gaan niet Zwarte Piet in het gezicht schoppen en we gaan ook geen zwarte mensen voor Zwarte Piet uitmaken. We gaan geen flauwe grappen meer maken over dit onderwerp omdat het geen flauwe grappen zijn maar uitingen van onbegrip.
Nederland heeft echt een duister verleden op dit gebied. Wij waren als een van de laatste met het afschaffen van slavernij, de blanke ‘meesters’ zijn na de afschaffing ruim gecompenseerd voor het verlies aan arbeidskrachten en we hebben verzuimd om het eerlijk te vermelden in de geschiedenisboekjes. Kortom, we hebben nogal wat te corrigeren. Met name in onze houding. Maar, zoals burgemeester Aboutaleb al zei in zijn speech op 1 juli, “Het is een inktzwarte bladzijde in onze geschiedenis, maar dat kun je de huidige bevolking niet aanwrijven.” Wel mag je van de huidige bevolking verlangen dat ze oprecht proberen om volledige gelijkheid te betrachten. Waarom proberen? Omdat het zo moeilijk is om verbaal geen enkel onderscheid te maken. Bijna dagelijks worden we geconfronteerd met de verschillen.
Kan ik geloofwaardig mee demonstreren met een bord ‘Black Lives Matter’ in mijn handen? Mag ik nog wel spreken over Duitsers, Fransen en Engelsen, maar niet meer over Marokkanen, Turken en Kenianen? Elk woord uit de mond van een blanke wordt op een goudschaaltje gelegd vanwege mijn voorouders. Daar heb ik moeite mee. Ik voel geen enkele neiging om iemand die ik niet ken, te beoordelen, laat staan veroordelen. Niet op grond van kleur, religie of welk kenmerk dan ook. Pas als ik iemand heb leren kennen, kan ik iets vinden. Op basis van mijn eigen normen en waarden. En die staan los van kleur, religie, afkomst of wat voor algemeenheid dan ook. En dan nog probeer ik niet te oordelen. Maar met de een heb je nu eenmaal meer dan met de ander. We zijn slechts mensen.
Maar als ik lees dat de New York Times voortaan het woord ‘black’ met een hoofdletter gaat schrijven maar het woord ‘white’ niet, gaan bij mij de haren omhoog staan. Waarom een onschuldig woord belasten met een loodzwaar verleden en waarom dan toch weer dat verschil tussen wit en zwart? Uit een soort van ‘uber-correctheid’? En wat als ik per ongeluk het woord zwart niet met een hoofdletter schrijf? Ben ik dan een racist?
Een open en eerlijke discussie over wat nou wel en wat nou niet kan, lijkt me veel beter dan ongenuanceerd beelden van hun sokkel trekken, kreten op muren kalken, plunderen (in de USA) of black met een hoofdletter schrijven, ondanks dat ik de boosheid best begrijp. Het allergrootste deel van de gekleurde mensen wil dat ook, een genuanceerd gesprek met wederzijds respect. Daar passen dan even geen verkeerde grapjes bij, Johan. Soms kan het, meestal niet.
Blijf gezond, denk kleurloos en ga met elkaar in gesprek.
Reactie plaatsen
Reacties