We hebben het niet geweten
Ruim elf maanden na de start van de oorlog die geen oorlog zou mogen zijn, zijn er ongeveer veertigduizend mensen vermoord en worden markten, scholen, vluchtelingenkampen, moskeeën, wegen en ziekenhuizen gebombardeerd onder het mom dat er Hamas strijders zouden zijn.
Israel laat zich van haar slechtste kant zien, wat mij betreft. In elk geval Netanyahu, die zegt te willen onderhandelen over een wapenstilstand, maar ondertussen een school laat platgooien. Honderd doden en tientallen gewonden. Mensen die lagen te slapen, te bidden en te praten. Vluchtelingen die geen kant meer op kunnen. Een school zou een van de veiligste plekken ter wereld moeten zijn. Daar waar we onze toekomst opvoeden, opleiden en beschermen. Is dat misschien juist de reden waarom scholen zo in trek zijn bij de bombardementen van Israël? Sinds 1 augustus, dus nog maar tien dagen geleden, zijn er al vijf scholen gebombardeerd en een ziekenhuis. Honderden doden kunnen worden bijgeschreven op de genocidelijst van Netanyahu. Zelfs al zouden er Hamas strijders zijn, dan nog is het tegen elk oorlogsrecht om zoveel burgerslachtoffers te maken. Willens en wetens.
Al decennia lang lapt Israël de rechten van de Palestijnen aan hun laars. In de Westelijke Jordaanoever waar een veilig thuis voor de Palestijnen was afgesproken, worden ze ontmenselijkt en vervolgt. Meer en meer illegale nederzettingen worden er met toestemming en hulp van de Israëlische regering gevestigd. Illegaal omdat de Verenigde Naties het heeft verboden. Maar daar trekt Israel zich niets van aan. Net zomin als de rechten van de gewone Palestijnse burgers in Gaza.
Nog maar een paar dagen geleden heeft een Amerikaanse senaatscommissie Netanyahu zijn propagandapraatje laten uitspreken en er werd hard geklapt. Opzichtige leugens als zouden de Israeli de Palestijnen in Gaza helemaal geen voedsel, water, medicijnen en andere hulpmiddelen onthouden. De schaarse VN controleurs ter plekke melden echter anders.
Soms vraag ik me af hoe dit later in de geschiedenisboeken zal worden beschreven. Het zal waarschijnlijk afhangen door wie de geschiedschrijving wordt gedaan. Net zoals nu in China bij elke regimewissel ook de geschiedenis wordt aangepast. Zouden ze zich dat ook in de eerste en tweede wereldoorlog hebben afgevraagd?
Zouden de slachtoffers van toen ook gezworen hebben dat zoiets nooit meer zou mogen gebeuren? En dat zij de wereld zouden laten weten wat er gebeurd is toen, om herhaling te voorkomen?
Hoe kan het dan dat de daders van nu hun verleden kennelijk zijn vergeten?
En als ze ooit voor het hekje moeten staan vanwege oorlogsmisdaden, zeggen ze dan ook ‘We hebben het niet geweten?’
Reactie plaatsen
Reacties