Onlangs sprak ik een ZZP’er die al geruime tijd ZZW’er (Zelfstandige Zonder Werk) was. Noodgedwongen had hij gebruik moeten maken van de Tozo 1 regeling. Dat had hem geholpen, vertelde hij, maar de enige echte oplossing was dat hij weer ZZP’er zou worden, met werk. Omdat dat nog niet het geval was, had hij ook de Tozo 2 aangevraagd. Hij moest wel, de bodem van de schatkist was al geruime tijd in zicht. Zijn partner heeft geen betaalde baan dus ze werden niet gekort op de uitkering. “Alleen al de gedachte dat ik een uitkering heb, zorgt ’s nachts voor paniek,” vertelt hij met emotie. “Het is de eerste keer in mijn leven dat ik mijn hand moet ophouden, zonder tegenprestatie. Je zou denken dat dat juist prettig zou zijn, maar niets is minder waar. Je voelt je waardeloos, letterlijk waardeloos.”
Wat gebeurt er straks als hij zich weer ergens kan aanmelden voor een klus? Als hij weer ‘in de race is’ voor werk? Wat heeft deze crisis dan gedaan met zijn zelfvertrouwen? Krijgt hij dan nog wel een klus? Wie wil er nu een ZZP’er die zichzelf waardeloos vindt?
Is er uitzicht op verbetering?
Hopelijk heeft hij het straks in elk geval wel financieel gered. Misschien wel op het nippertje. Door de genereuze steun. Van ons, van ons allemaal, want het is gewoon overheidsgeld en wij zijn de overheid. Of liever, de overheid is niets zonder ons, het volk. Dit soort steun lijkt me prima. Omdat de wereld ineens stil ging staan en dan help je elkaar. Dat geldt zelfs voor de NOW regeling. Met name in de Horeca, de culturele sector en detailhandel. Natuurlijk geldt voor elke ondernemer en onderneming dat je het wel even moet kunnen uithouden in mindere tijden. Maar er moet wel uitzicht op verbetering zijn. Als je wel graag wil maar niet mag, zoals in de horeca en de entertainmentwereld, slaat de boosheid en paniek toe. Je voelt je dan machteloos en ziet alles wat je hebt opgebouwd, elke dag weer verder weglopen.
En je wilt het zo graag begrijpen. Je wilt dat het geen zinloze opoffering is. Een onzichtbaar virus, zie je gemakkelijk over het hoofd. Zouden al die ouderen anders ook niet zijn overleden? Wat is er waar van al die verhalen over aerosolen, over mondkapjes en over dure vaccins?
Wat als het niet nodig was?
Wat als straks blijkt dat het niet nodig was, die anderhalve meter? Dat een goede ventilatie voldoende was geweest en dus de aantallen in de kroeg best hoger mochten zijn. En in het theater, op de terrassen en de festivals in de buitenlucht. Als de verpleeghuizen en andere verzorgingshuizen helemaal niet hermetisch gesloten hadden hoeven te worden. Als de overleden ouderen niet zonder de troostende hand van hun familie hadden hoeven te gaan. Wordt Jaap van Dissel dan van volksheld een paria? Valt het kabinet met Rutte voorop en vlucht Hugo de Jonge terug naar Rotterdam en wordt Pieter Omtzigt dan eindelijk toch in stelling gebracht bij het CDA?
Maar wie zet dan de belastingdienst op zijn plaats? De nieuwe staatssecretaris is tenslotte goed bezig. Wie neemt dan verantwoordelijkheid voor het weer op orde brengen van de overheidsfinanciën zonder paniekbezuinigingen? Stappen we dan onder leiding van onze nationale narcist uit de EU? Lappen we dan het klimaat onder diezelfde zelfzuchtige leiding aan onze laars?
Donder en Bliksem in Den Haag
Straks gaat het donderen en bliksemmen in Den Haag. Als we gaan evalueren wie het goed en wie het fout heeft gedaan. Dan komen de scherpe messen op tafel en gaan er koppen rollen. Ik ben daar niet voor. Natuurlijk heb ik ook geklaagd en meegehuild met de eigenwijsheid van Rutte c.s. om niet veel eerder alternatieve kennis toe te laten in de besluitvorming, met de onduidelijkheid en het ontbreken van eenduidigheid en vooral met het voorstellen van de zeer omstreden Coronawet.
Met dat laatste, de verkeerde wet op een zinloos moment, ben ik nog niet klaar, met de rest wel. Want als we gaan moddergooien omwille van electorale winst, omwille van populistische zelfbevrediging, haak ik af. Dat is veel te gemakkelijk, achteraf messen werpen op degenen die, soms tegen wil en dank, de moeilijke beslissingen namen en in de spotlight stonden.
Scherven opruimen
Maar belangrijker nog, wat heeft mijn vriend de ZZP’er eraan als we straks het land, ruziënd over het verleden, stuurloos overgeven aan de hardste schreeuwers, die alles natuurlijk veel beter zouden hebben gedaan.
Laten we hopen dat er geen tweede golf komt, dat we straks weer vooruit kunnen kijken. Dat we de scherven kunnen opruimen met de blik vooruit. Mijn vriend de ZPP’er is er klaar voor.
Blijf rustig, blijf gezond en werk mee aan een betere toekomst.
Reactie plaatsen
Reacties