De zon schijnt, vogels fluiten en het lijkt een mooie zomer te worden. Net als op 5 mei 1940. Niks aan de hand. Het rommelde wel in het land, nog veel erger bij de oosterburen. Maar wij, wij Nederland zijn en blijven neutraal, wij doen niet mee. Bovendien zijn we te klein, hebben nauwelijks soldaten. Wat zouden we kunnen?
Vijf dagen later is er geen mooie zomer meer, rommelt het ook bij ons. Niks neutraliteit. Daar hadden ze geen boodschap aan. We deden ons best maar al na een paar dagen was het over voor ons. Pas op de vijfde 5 mei nadien konden we weer ademhalen, durfden we weer te dromen van een eerlijke wereld zonder onderdrukking, zonder verraad en zonder haat.
Wij, die bijna allemaal altijd in vrijheid hebben geleefd, kunnen het ons niet goed voorstellen wat het is om dat kwijt te zijn. Om niet te weten of het ooit nog terugkomt. Wij weten nu dat het vijf jaar heeft geduurd, maar alle mensen die gedurende die vijf jaar angstig waren, hongerig waren en geen dromen meer durfden te hebben, wisten niet of het nog ooit zoals vroeger zou worden. Uitzichtloos leven. Wreedheden zien op straat door de bezetter en niets kunnen doen. Weten dat mensen elkaar verraden, veelal om zelf maar niet het slachtoffer te worden. Opgekropte woede en haat. Weten dat als je wat doet, jouw familie de prijs betaalt.
Gelukkig waren ze er wel, landen die besloten dat het helemaal niet oké was. Mannen en vrouwen die dapper waren, hun leven riskeerden. Voor ons.
We zijn vrij! Al 75 jaar. Laat het nooit meer gebeuren. Laten we niet haten, niet vechten en niet stoken. Laten we het Horst Wessellied ritueel verbranden. Laten we allemaal een donkere bril opdoen in plaats van een mondkapje. Zodat we elkaars kleur niet zien en we daar dus niets mee hoeven. De wereld hoeft niet rottig te zijn. Misschien dat deze corona crisis ons een nieuw inzicht geeft hoe dicht we bij elkaar willen zijn als het niet kan. Laten we het dan doen als het wel kan. De wereld heeft al pijn genoeg.
Vaak, bij dit soort mijmeringen, bekijk ik het YouTube filmpje van Joost Prinsen die een gedicht voordraagt van Willem Wilmink over Ben Ali Libi. De goochelaar die stierf in Sobibor. Bij de laatste zinnen van het gedicht wordt het hem teveel en zie je de emotie. Elke keer weer pink ik dan ook een traantje weg. Heel even denk ik dan dat ik een heel klein beetje voel wat al die mensen vijf jaar lang hebben gevoeld. Man, wat ben ik dan blij dat we hier in vrijheid leven.
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag (in vrijheid).
Reactie plaatsen
Reacties