Het was in 1973 dat de Belgische Ivan Heylen doorbrak met zijn nummer ‘De wilde boerendochter’. Als zoon van een boerendochter en een trucker was het niet de meest te verwachtte carrière, maar na het winnen van een dorpswedstrijd, waar hij vijf kilo druiven mee won, kreeg hij bovendien een radio interview. Zo begon zijn carrière die overigens niet echt heeft geleid tot grote roem.
De meest bekende zin uit het liedje was: ‘Ge wit d’ak oe gère zie’. Voor de niet-Brabanders of Vlamingen: ‘Je weet dat ik je graag zie.” Daarbij is het overigens goed om te weten dat ‘graag zien’ in het Vlaams betekent dat je meer wil dat een kopje koffie drinken en wat kletsen.
Ik moest hier aan denken toen ik me realiseerde dat ik gedurende de periode van de coronabeperkingen, een aantal van mijn vrienden en kennissen al ruim een jaar niet had gezien en zelfs niet of nauwelijks had gesproken. Ik vroeg mij af hoe het weerzien zou zijn. Met een aantal kon ik me dat goed voorstellen. We zouden gewoon de draad weer oppakken waar we die hadden moeten loslaten. Van een aantal anderen vroeg ik me echter af of ik het wel weer zou willen en als dat dan toch zou gebeuren, wat we elkaar te vertellen zouden hebben. De vluchtigheid van het leven die zo gewoon was vóór de hele corona-gekte, had voor mij plaatsgemaakt voor een wat selectievere kijk op vrienden en kennissen. Op vriendschap. En vooral op de tijd en aandacht die het kost ten opzichte van de tevredenheid die het met zich meebrengt of juist niet.
Een soort van mentale shake-out in de kring van mensen om me heen. Ik had het idee dat ik mensen als Ab Osterhaus, Diederik Gommers en Ernst Kuipers inmiddels beter kende dan een aantal van mijn kennissen en voelde mij daar schuldig over. Had ik destijds wel voldoende tijd en aandacht geïnvesteerd in die mensen? Was ikzelf wel zo’n goede vriend of kennis geweest in het verleden? Bleek nu pas de dunne laag vernis die over die vriendschap lag?
Recent las ik een stuk in FD Persoonlijk (zaterdag 10 juli) van Map Oberndorff. Zij beschreef precies mijn dilemma: wil ik al die relaties wel voortzetten? Selma Franssen heeft er onderzoek naar gedaan, lees ik in dit artikel. Zij volgde vijftienhonderd jongeren gedurende deze pandemie. Een stevig deel van deze jongeren vroeg zich hetzelfde af als ik. Zij stelt het echter iets anders: Wie heb ik het afgelopen jaar gemist? Ik durf de omgekeerde vraag nog niet aan: Wie heeft mij het afgelopen jaar gemist? Maar dat is exact dezelfde vraag, realiseer ik mij.
En dan bedenk ik mij dat niet iedereen je beste vriend(in) kan zijn. Dat is maar voor een enkeling weggelegd. De vraag moet dan misschien wel zijn, ben ik wel die beste vriend voor mijn beste vriend geweest? Hoe beste vriend is beste vriend? Er zijn perioden in mijn leven geweest dat ik maar heel weinig mensen heb gezien. Zelfgekozen vereenzaming of perioden waarin je even tot jezelf moest komen. Met alleen je partner en je kinderen en soms zelfs die ook niet. Soms heb je in zulke perioden wel een steun en toeverlaat nodig en soms juist niet. Een goede partner en een echte vriend begrijpt dat en respecteert dat. Dan maakt een lange(re) periode van non-contact niet uit. Een goede partner blijft partner en een beste vriend blijft beste vriend. Je pakt de draad weer op waar je hem los liet.
Maar kennissen die niet zo dicht bij je staan, begrijpen dat misschien niet zo goed. Die voelen zich verwaarloosd. En wellicht is dat ook zo, maar niet zonder reden. Soms ligt die reden dicht bij jezelf, soms niet en recent was het corona. Een aantal kennissen heb ik niet gemist in het afgelopen jaar. Met sommigen wil ik het contact wel weer oppakken en met sommigen hoeft het niet meer voor mij. Er is geen terug naar het ‘oude normaal’, want er is geen ‘oud normaal’ meer. Het enige dat er is, is een blik op de toekomst. Met opnieuw gekozen vrienden en kennissen. Bewust en vol overgave.
‘Ge wit d’ak oe gère zie’, zong Ivan Heylen in 1973. Ik zing het nu voor mijn vrouw, mijn dochter en mijn vrienden. Bewust en met overtuiging. En al die anderen die langzaam van mij wegzwommen omdat ik ook van hen wegzwom, gun ik hun beste vrienden en familie. Het was leuk, het was mooi, maar besteed aandacht aan de mensen die echt belangrijk voor je zijn, geniet van de contacten en maak ze waardevol.
Blijf gezond en ga weer eens langs bij een goede vriend(in).
Reactie plaatsen
Reacties