In ieders leven schuilt een geheim. Een geheim verdriet. Van velen wordt het uiteindelijk bekend, van velen niet. Het is de kunstenaar met het oog van een blinde, die kijkt met het hart, die het geheim blootlegt, zonder het te benoemen. Het zijn de korte momenten van een vochtig oog, de snelle blik naar beneden of de stilte die net iets te lang duurt, waar het innerlijk meer spreekt dan de stem.
“Ik zie pijn in uw schilderij Pastoral,” zegt Churchill tegen de schilder Sutherland in ‘The Crown’. “Een moeilijke periode in mijn leven,” antwoordt Sutherland, “mijn twee maanden oude zoontje was toen net overleden.”
Maar ook Sutherland zag pijn en verdriet in de schilderijen van Churchill, die geen onverdienstelijk schilder was. Zijn vele malen geschilderde goudvisvijver op zijn landgoed Chartwell, weerspiegelde niet alleen het licht op het water maar veel meer het verdriet over zijn jong gestorven dochtertje.
Misschien wel een van de mooiste scenes van de hele serie, waarin twee sterke mannen hun geheim aan elkaar prijsgaven zonder dat het week werd en zonder dat het gevolgen had. Natuurlijk is het slechts een serie, een gespeelde situatie waarin alles kan gebeuren, maar het weerspiegelt de werkelijkheid waarin het had kunnen gebeuren. De vochtige ogen van Churchill zijn misschien door een assistent ingedruppeld, de perfecte social afstand van Sutherland naar Churchill is gespeeld, maar alles echt genoeg om het te zien, om het te voelen.
Terwijl ik een traantje wegpink en me probeer voor te stellen welk verdriet achter de gespeelde woorden kan zitten in het echte leven, blijven de tranen komen. Het echte leven kan dan ineens zoveel pijnlijker zijn. Ik zou sterven van verdriet als mij zoiets zou overkomen. Ik denk er niet aan, het is niet gebeurd en zal niet gebeuren. Voor mij springt een vrolijke puber die zich druk maakt over welke schoenen ze aan zal doen. Zich volledig niet bewust van mijn melancholische gedachten. Geen verdriet achter deze voordeur.
Op facebook lees ik een berichtje van een vrouw die ik nauwelijks ken. Zo’n kleine vijftien jaar geleden kwam ik haar tegen bij een klant, zoals ik zoveel mensen tegenkwam. Facebook was in die tijd nog behoorlijk nieuw. Ik had al heel vroeg een account, door een Amerikaanse vriend van mij, terwijl hier Hyves nog maar net in opkomst was. Deze dame, laten we haar Roosje noemen, had toen kennelijk ook al een Fb account. Ik heb haar nooit meer life gezien, mogelijk nog een keer aan de telefoon, ik weet het niet meer. Wat ik me nog wel kan herinneren is haar open en geïnteresseerde blik door haar enigszins stevige brillenglazen. In het korte gesprek dat ik met haar had, vertelde ze me over haar ambities. Ze was toen taxichauffeuse en wilde haar groot rijbewijs halen om op de bus te kunnen bij het taxibedrijf waar ze toen werkte. Ze had dromen en wilde daar ook wat voor doen. Het is niet dat ze Doutzen naar de kroon stak en ook Einstein zou niets van haar te duchten hebben. Het was een gewone vrouw die haar geluk zocht, zoals wij allemaal.
Op Facebook zag ik met enige regelmaat haar leven in kleine stukjes voorbijkomen. Ik zag het nieuwe huis met haar vriend, de tuin die werd aangelegd. Ik zag de opwinding over het geplande huwelijk, later de trouwfoto’s en de blijvende verliefdheid. Het geluk had toegeslagen. Op dit potje paste alleen maar dit dekseltje en vice versa. Niet al te lang daarna volgde de dikke buik, de opwinding over het aankomende geluk en na de biologische geplande periode kwam hun zoontje ter wereld. Een grappig ventje, dat net als alle baby’s, eigenlijk nog lief-lelijk was voordat hij zijn echte trekken kreeg. Maar net als voor elke vader en moeder was dit voor hen het mooiste wonder ter wereld. Het geluk droop van elk bericht af en als ik zelf al niet zo bevoorrecht was, zou ik stikjaloers zijn.
Gisteren zag ik weer een bericht van Roosje waarin ze opgewekt vertelde dat vader zo goed voor hun zoontje zorgde. Met een dappere, lieve glimlach keek ze in de selfie camera, terwijl haar andere arm op een tafel lag met een infuus erin. “Nu alles weer een beetje op orde is, start ik weer met de chemo.”
Godverdomme! Waarom? Waarom moet zo’n mooi geluk zo aangevreten worden? Ik ken Roosje eigenlijk niet, spreek haar nooit, lees af en toe haar berichtjes en glimlach dan, like het soms en ga verder naar de volgende berichten. Maar nu laat het me niet meer los en jank ik net als bij de scene van Churchill en Sutherland. Alleen dit is echt, dit is geen scene. Dit is niet gespeeld, dit is haar geheim, dat geen geheim meer is.
Het lukt mij niet om in god te geloven. In welke god dan ook. Maar op momenten als deze zou ik zo graag de troost van een geloof willen hebben. Dan zou ik willen kunnen bidden om genezing, om verbetering, om het geluk weer terug te brengen. Als jij het wel kan, doe het dan. Bid dan voor Roosje en haar gezin. Dat ze geneest en al haar dromen waar ziet worden.
Sterkte Roosje, hou vol.
Reactie plaatsen
Reacties