23 maart - Wat een jaar!

“Het is vandaag 23 maart en het is wel haast zeker dat naar buiten gaan steeds onverantwoordelijker wordt.”

Met deze zin begon ik exact een jaar geleden deze blog. Net als vandaag was er toen een persconferentie door de premier en noemde hij de lockdown een intelligente lockdown. Wat waren we trots op onszelf en onze grote leider. Wij dachten tenminste na voordat er iets stevigs besloten werd. Italië, Frankrijk en Spanje zaten potdicht en Zweden deed niet mee. Niks intelligent, gewoon pats, boem dicht. Alleen met een briefje van de dokter mocht je naar buiten.

Toiletpapier

Opeens kwamen er allerlei geweldige memes, plaatjes en grappen via whatsapp en andere social media voorbij. Het was spannend en beangstigend tegelijkertijd. Hamsteren werd het nieuwe normaal en er zijn gezinnen waar ze tot heden geen toiletpapier hebben hoeven kopen.

Inmiddels is duidelijk dat hamsteren niet nodig is, dat er weinig intelligents was aan onze lockdown, dat het inmiddels al meer dan zestig miljard heeft gekost, dat we aan onze derde minister voor volksgezondheid toe zijn en dat we nu al blij zijn dat de avondklok binnenkort een uur later ingaat.

Bounty hunters van de belastingdienst

Normaliter kun je in een jaar veel leren. En daarmee doel ik niet op school. Ik doel niet op de vermeende achterstand die leerlingen en studenten oplopen, want ze leerden een andere levensles, die misschien wel uniek is voor deze generatie. Nee, ik doel op een overheid die ernstig gestruikeld is over de toeslagenaffaire, die ernstig nalatig blijkt in Groningen en die de gulle steun aan veel ondernemers nu heel sneaky aan het terugvorderen is, zonder dat er menselijk verhaal mogelijk blijkt. Nog geen twintig procent van de bezwaren wordt erkend. Die andere tachtig procent zal best volgens de rigide regels wat steun hebben gehad die niet past in de rekensom. Maar als je naar de individuele verhalen kijkt, is het niet onterecht gekregen. Bij de toeslagenaffaire was de menselijke maat het grote buzz woord. Want die was kwijtgeraakt op het jaagpad van de bounty hunters van de belastingdienst. Helaas is die menselijke maat nog niet teruggevonden. Het UWV, hand in hand met de belastingdienst, jaagt nog steeds gevoelloos op vermeende ondernemers. Niets geleerd, helemaal niets, terwijl ze daar toch, net als wij allemaal, een heel jaar voor hadden.

Steun en dividend, een vreemde combinatie

Het gaat over duizenden, soms tienduizenden euro’s aan steun. Echt geld, zeker, maar geen bedragen waar we nationaal krom voor hoeven te liggen of waarover het kabinet moet beslissen. Maar het zijn wel bedragen die voor een sappelende ondernemer doorslaggevend kan zijn voor doorgaan of stoppen. Maar daar maken de paarse krokodillen ambtenaren zich niet druk over. Die volgen gewoon de regels, zoals ze al jaren doen. Wat nou, menselijke maat? Als ze nou eens achter DAF aangingen. Onderdeel van Packard. DAF Nederland ontving negenenveertig miljoen aan steun. Ongetwijfeld toen hard nodig. Maar wel gek dat de Amerikaanse aandeelhouders zich een dividend konden uitkeren van vijfhonderdzesenzeventig miljoen dollar. Leg dat even uit aan die ondernemers die vanwege de grijphandjes van de belastingdienst en het UWV dreigen failliet te gaan, terwijl de Amerikaanse aandeelhouders van DAF zich schots en scheef lachen en nog een dikke sigaar opsteken met een rood, wit, blauw bandje.

Wat een jaar

Het was me het jaartje wel. Een jaar waarin ik me heb opgewonden over Trump, Baudet (z’n namaak broertje), over demonstraties, over een overactivistische rasta engel, over plunderingen, over vaccinaties (of juist het ontbreken daarvan), over complotten, 5G en viruswappies. Kortom, ik heb me geërgerd, vermaakt en verwonderd.

Natuurlijk heb ik overwogen om nu op te houden. Stiekem in de hoop dat corona nu al een woord van het verleden zou zijn. Helaas is dat niet zo. Maar iedereen is wel hartstikke coronamoe, doodmoe, zelfs.

Ik kan het niet

Maar ik kan het niet. Ik kan het niet laten om mijn gedachten, vreugdes en frustraties voor u neer te leggen. Noem het geldingsdrang, eigenwijsheid of hoogmoed, ik zie het als een mentale noodzaak om stoom af te blazen, om te zorgen dat ik geestelijk overleef in deze krankzinnige tijd. U bent mijn gesprekspartner, mijn therapeut en mijn criticus. Ik dank u voor uw commentaar, uw geduld en kritiek. Blijf dat doen!

Blijf gezond, pas op met steun en tot de volgende corona criebel.