Het is al heel lang geleden dat ik voor de TV heb gezeten om naar het songfestival te kijken. Dit jaar heb ik me laten verleiden om de zaterdagavond vrij te houden en met een mooi glas wijn, lekker onderuit het Europese muziekgeweld over me heen te laten komen.
De reden is tweeërlei, enerzijds vind ik het winnende liedje van Duncan Laurence uit 2019 een lekker nummer en was daardoor ineens benieuwd naar andere songfestival nummers. Anderzijds de gezond nationalistische reden dat het in ons land en nog wel in Rotterdam wordt georganiseerd. Nog wel in Rotterdam? Jazeker, mijn moeder kwam uit deze stad en zelf heb ik er ruim vijf jaar gewerkt.
Tot zover mijn excuus om te kijken. Want laten we eerlijk zijn, als je geen homo bent, word je niet zelden raar aangekeken als je wel naar dit festival kijkt. Waarom, weet ik eigenlijk niet maar het etiket is onmiskenbaar homoseksueel. Enfin, niet echt belangrijk maar wel goed dat daardoor Nikkie de Jager, inmiddels een gekende transseksueel, een Europees platform kreeg. Want zij deed het geweldig. Niet alleen de presentatie, maar ook de kleine sketches tussendoor.
Maar niet alleen Nikkie de Jager deed het goed, zelfs Jan Smit kon meekomen met de drie dames. Technisch gezien was het een groot feest. Prachtige shows in Ahoy, prima optredens op een aantal daken in de stad en een wereldshow op de Erasmusbrug. Kortom, chapeau Rotterdam en organisatie.
Dan is het ook niet zo belangrijk meer wie er wint en verliest. Italië wint met een rocknummer en Nederland verliest met een nummer van hoop. Juangu zingt ‘Yu no man broko mi’, ‘je kunt me niet breken’. Nummer één en nummer drieëntwintig. Zegt dat wat over de betrokkenheid van de Europeanen? Misschien, maar ik denk het niet. Het songfestival gaat over leuke liedjes en leuke optredens. Het is geen manifestatie tegen verdrukking, racisme of slavernij. Niets mis mee om een liedje een groot thema mee te geven, maar het moet voor dit feest niet het doel zijn. Het moet dus ook geen reden zijn om voor of tegen een liedje te stemmen. Misschien heeft Jeangu te veel nadruk gelegd op de inhoud en minder op de vorm.
De Italiaanse band Måneskin heeft met ‘Zitti e Buoni’, ‘rustig en goed’, een allesbehalve rustig nummer gebracht dat kennelijk wel erg goed is. Betere marketing door de Italianen? Te veel opgeheven vingertje van de Nederlanders? Rusland heeft met Manizha en haar nummer ‘Russian Women’ ook een statement gemaakt. Zij staat wel in de top 10. Het kan dus best maar het gaat uiteindelijk toch om de performance. En dat is maar goed ook. Er is een platform voor alles, maar niet alles hoeft tegelijkertijd op één platform.
Nikkie refereerde in niets aan haar positie, maar kreeg impliciet een groot platform. Natuurlijk was dat bedoeld maar in niets benadrukt. Het lijkt meer effect te hebben dan een expliciet nummer op dit platform. Toch vond/vind ik het nummer van Jeangu een lekker nummer en ik hoop dat het nog veel zal worden gedraaid. Ook hoop ik dat het nu steeds meer zal worden begrepen. Zonder songfestival, zonder technische hoogstandjes en zonder concurrentie op een heel ander gebied. Misschien dat de ‘mama appelsap’ daarbij helpt. Dan komt het misschien zelfs het gezonde imago van broccoli ten goede.
Blijf gezond en ga naar het Rijksmuseum waar nu de slavernij tentoonstelling is. Zeer imposant. Yu no man broko mi!
Reactie plaatsen
Reacties