‘Ze moeten niet zeuren die onderwijzers. Misschien verdienen ze niet zoveel als een bankier, maar ze hebben dan ook drie keer zoveel vakantie.’
Kees neemt de laatste slok van zijn biertje en wenkt de barman met een rond gebaar. Met de opgestroopte mouwen van zijn colbertje, bovenste twee knoopjes van zijn overhemd los en de stropdas op half elf, is het duidelijk dat hij een drukke dag van zich af aan het drinken is.
De barman zet twee biertjes neer. Eén voor Kees en één naast mijn nog halfvolle glas.
‘Maar ze hebben minstens evenveel stress en werkdruk, zeggen ze.’
‘Ach, hou toch op, wat nou werkdruk. Een klasje kinderen, waar hebben we het over. Het zijn geen aandelenhandelaren die proberen om je pootje te lichten. Dat is pas stress, reageren op de milliseconde, anders ben je een vermogen kwijt. En trouwens, ze kiezen er toch zelf voor. Niemand dwingt ze met een pistool op de borst om onderwijzer te worden, toch?’
We zitten aan de bar en Kees bestelt weer een biertje. Geen goede discussie zonder een metertje bier, tenslotte. Dan gaan de zachte kanten tenminste van de argumenten en komen de werkelijke gevoelens op tafel. De eerlijke mening zonder sociale wenselijkheid.
‘Hoe komt het dan dat er zoveel burn-out is in het onderwijs, denk je?’
‘Burn-out? In het onderwijs? Meen je dat? Neeee, daar geloof ik niets van. Waar krijgen die gasten dan stress van? Van kínderen?’
Hij ging zeker een octaaf omhoog met z’n stem en benadrukte de -i- in ‘kinderen’ alsof dat een soort van anti-depressieva middel was. Daar krijg je geen stress van.
‘En laten we nou even wel wezen, kinderen kunnen een hoop hebben, hoor. Die zijn nog flexibel en zijn niet meteen getraumatiseerd door een overspannen leraar.’
Ik haalde mijn schouders op en gleed van de barkruk af. Het werd tijd om te gaan. Morgen weer vroeg op.
‘Ik ga d’r maar weer eens vandoor. Morgen weer vroeg op en dan al die kids weer voor je neus, daar moet je goed uitgeslapen voor zijn.’
‘Nee, jij? Leraar? Man, had dat dan gezegd.’
‘Wat dan? Had je andere dingen gezegd? Ik vond het juist wel leerzaam. Niet dat het klopt wat je zegt over kinderen, maar het was wel eerlijk jouw mening, toch?’
Hij zakte iets door z’n schouders en wenkte de barman.
‘Doe hem nog een biertje, of zo. Hij moet er morgen weer hard tegenaan.’
Ik wuifde het biertje weg. Ik ben dan wel geen aandelenhandelaar, maar moet toch elke dag weer scherp zijn. Kinderen verdienen je volle aandacht. Niet alleen om ze wat te leren, maar ook omdat er meer achter hun voordeur gebeurt dan wij weten. En dat vertellen ze je pas als je echt de volle, oprechte aandacht voor ze hebt. Want soms ben jij de enige aan wie ze hun verhaal kunnen vertellen, durven te vertellen.
Kinderen verdienen een veilige thuisomgeving en als ze die niet hebben – wat erg genoeg is – verdienen ze een veilige school, een veilige leraar, die niet gestresst is, die geen burn-out heeft. Zelfs geen kater. Een omgeving waar ze zichzelf kunnen zijn, zonder daarvoor afgestraft te worden. Waar ze kunnen ontdekken hoe een normale wereld er uit ziet en waar ze kunnen ontdekken welk plekje zij daarin kunnen innemen. Zelfs als ze aandelenhandelaren willen worden. Want dan moeten ze tenslotte wel stressbestendig zijn, toch? En waar anders en van wie moeten ze dat dan leren?
Blijf gezond en laat je niet gek maken. Niet aan de bar en niet op school.
Reactie plaatsen
Reacties