Het is druk op TV met programma’s over gay’s, pride music en gender in het algemeen.
Natuurlijk is het logisch dat er rondom de Pride in Amsterdam veel aandacht is voor de LHBTI+ gemeenschap. Het is tenslotte het feest der erkenning. Jammer dat het nog steeds nodig is.
Inmiddels is het toch onderhand wel duidelijk dat huidskleur geen invloed heeft op je menszijn, op wat er onder die huidskleur zit. Inmiddels is het toch ook wel duidelijk dat seksuele voorkeur geen invloed heeft op je menszijn. En dat het geen zaak van algemeen belang is. Dat het dus erg vreemd is dat daar wetten voor gemaakt moeten worden. Zowel ten positieve als ten negatieve. Er zijn toch ook geen wetten die iets bepalen over iemands lievelingsliedje, lievelingskleur of voorkeur voor Mercedes of BMW, Ajax of Feijenoord. Er zijn ook geen wetten die iets bepalen over iemands bloedgroep, kleur van je ogen of de kleur van je haar. Waarom moeten er dan wetten komen of worden aangepast over huidskleur of seksuele voorkeur? Waarom is het homohuwelijk iets anders dan een huwelijk? Dat is het gelukkig dan ook niet, maar het duurde wel behoorlijk lang voordat we dat in de gaten hadden. Een homohuwelijk bestaat niet, het is een huwelijk tussen twee mensen die van elkaar houden. En ja, er zijn huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht. So what! Kan dat nu eindelijk eens overal erkend worden? Erkenning is iets anders dan gedogen, is ook iets anders dan tolereren. Erkenning is acceptatie. Mensen moeten niet gedoogd hoeven te worden of getolereerd. Mensen moeten gewoon gezien worden als mensen.
Ik ben opgevoed met de normen en waarden van mijn ouders. Voor hen was iedereen gelijk als mens. Natuurlijk was de een, een grotere vriend dan de ander, maar in de basis is iedereen gelijk. Donker of blank, man of vrouw en wat je ook allemaal als onderscheid zou kunnen verzinnen, voor mijn ouders telde het niet. Wat wel telde is dat je uit je leven haalde wat er in zit. Gebruik je talenten, wat die ook zijn. Voor de ene mens hadden ze dan ook meer bewondering dan voor de ander op basis van dat soort criteria. Mijn ouders waren geen heiligen, het waren wel eerlijke mensen met een groot gevoel voor gelijkheid en rechtvaardigheid. Ik zie dat terug bij mijn broers en mijn zus en bij hun kinderen. En ook dat zijn geen heiligen, en ook dat zijn eerlijke mensen met een groot gevoel voor gelijkheid en rechtvaardigheid.
Van geen van hen heb ik gehoord dat ze uit de kast zijn gekomen, ze hebben allemaal een partner van het andere geslacht. Ik neem aan dat ze hetero zijn. Van alle hetero’s die ik ken, heb ik nooit gehoord dat ze zich als zodanig hebben bekendgemaakt. Die hoeven er kennelijk niet voor uit komen dat ze hetero zijn. Waarom de LHBTI+ gemeenschap dan wel? Waarom moeten die wel op jonge leeftijd bibberend in de kast zitten. In mijn kennissenkring zijn hetero’s, homo’s, lesbiennes en transgenders. Allemaal zijn ze wie ze zijn en leven een prettig leven, voor zover ik dat kan inschatten. Maar allemaal hebben ze zich bekendgemaakt als zijnde geen-hetero. Ik heb geen idee wat hun lievelingskleur is, wat hun lievelingsliedje is of welke bloedgroep ze hebben. Wel weet ik hun seksuele voorkeur omdat ze me dat zelf hebben verteld of laten weten via social media.
Daarom heb ik besloten om ook uit de kast te komen. Tot heden heb ik nooit de aandrang gehad om aan te geven wat mijn seksuele voorkeur is. Ook heb ik nooit de aandrang gehad om op social media te vertellen wat mijn lievelingskleur is, wat mijn geluksgetal is, mijn favoriete muziekgenre, welke kranten ik lees, welke auto ik rijd of welke boeken ik de laatste tijd heb gelezen. Toch zeggen al die dingen meer over mij als persoon, dan mijn seksuele voorkeur. Dat laatste kent tenslotte veel minder variëteiten en is bovendien niet iets waar de rest van de wereld bij betrokken is.
Maar omdat het niet meer dan eerlijk is om het te vertellen, meld ik bij deze dat ik heteroseksueel ben. Ik kom er eerlijk voor uit en het is nu dan ook echt officieel. Vind er maar wat van als je dat belangrijk vindt.
Ik ben niet naïef en weet heus wel dat uit de kast komen een proces is van mensen die ervaren dat hun gevoelens niet beschouwd worden als normaal. Die bang zijn dat ze door mensen om hen heen niet meer worden geaccepteerd, hoogstens getolereerd. Die zich enerzijds bevrijd voelen omdat het niet langer een geheim is waarvoor ze bang waren, maar anderzijds weten dat ze vanaf dat moment een status aparte hebben in een wereld die voor een groot gedeelte vijandiger is geworden.
Uit de kast komen is niet zomaar even een statement. Het is niet zomaar even melden wat je seksuele geaardheid is en klaar. Wel voor mij omdat er geen echte consequenties voor mij aan vastzitten. Toch is het niet bedoeld als grap of flauwekul. Het komt voort uit verbazing en verontwaardiging. Waarom moet de een er met angst en beven voor uitkomen dat die van iemand houdt, terwijl de ander er fluitend over kan vertellen en iedereen loopt gewoon door, niets aan de hand.
Voor de een dus ‘just another day in the park’ en voor de ander is het is een bevochten overwinning in een onnodige strijd. Het zou niet nodig moeten zijn. En het wordt pas echt onnodig als er eindelijk echte erkenning is. Tot die tijd is het helaas wel nodig om er wetgeving voor te maken om de intolerantie om te buigen naar acceptatie en vandaar uit naar erkenning. Totdat het net zoiets wordt als iemands lievelingskleur. Iets wat van jezelf is, waar niemand iets mee te maken heeft en waar niemand zich over opwindt.
Oranje.
Reactie plaatsen
Reacties