Op zo’n twee meter van mij af zit een koolmeesje op een takje van de beukenhaag. Hij (of zij) hipt van het ene takje naar het andere. Waarom weet ik niet. Volgens mij is er niets eetbaars te vinden. Hij voelt zich kennelijk veilig, ondanks dat ik op zo’n korte afstand sta. Er zit wel een raam tussen, dat helpt misschien.
Even daarvoor las ik in de krant een aantal berichten over Pim Lammers, de kinderboekenschrijver die de opdracht teruggaf om het kinderboekenweek gedicht te schrijven vanwege een doodsbedreiging. Veel ophef over zijn eerdere boek (tien jaar geleden) waarin hij de geraffineerde manipulaties beschrijft die niet zelden aan kindermisbruik vooraf gaan. Ik heb echter het boek (nog) niet gelezen. Het is uitverkocht, maar wat ik ervan begrijp is het geen reclame voor kindermisbruik, maar eerder een waarschuwing en misschien wel een zelfhulpboek voor slachtoffers. Ik ga er echter geen mening over geven omdat ik het dus nog niet heb gelezen. Dat zouden meer mensen moeten doen, niet alleen de vele ongenuanceerde zolderkamer recensenten en -commentatoren, ook de voorstanders van Pim, die het in een grote advertentie in een landelijke krant voor hem opnemen. Maar zijn zij ‘voorstanders van Pim’, of zijn het verdedigers van het vrije woord? Beiden waarschijnlijk en daar is niets mis mee. Nog sterker, dat is juist van groot belang.
Maar gaat het wel om Pim of om de literaire vrijheid van fictie? Of gaat deze affaire allang niet meer over het boek van Pim Lammers, over het gedicht voor de Kinderboekenweek of over vermeende aanzet tot kindermisbruik? Wordt deze affaire nu gekaapt voor de persoonlijke belangen van o.a. politici. Zo heeft politicus Wybren van H. niet alleen de schrijver Lammers, zijn boek en zijn vermeende ideeën op social media aangeklaagd en direct veroordeeld, hij heeft bovendien zelfs Kamervragen gesteld. Ik waag mij aan de gedachte dat deze Wybren van H. het boek niet heeft gelezen en het hem niet gaat om de inhoud van zijn boodschap, maar om de emotie die het teweegbrengt bij de doelgroep die hij zo graag aan zich wil binden. Een boze doelgroep, boos op alles wat voor hen wordt bepaald door bijvoorbeeld de regering of welke autoriteit dan ook. Boos op alles waar ze niet over lezen, alleen maar over horen en wat gericht is op hun onderbuik en niet op hun hoofd. Boos door o.a. de vele onwaarheden die over hen wordt uitgestrooid door boze omroepjes als ON door meisjes die ook op de golven van die boosheid proberen hun toekomst in bekendheid door te brengen. Ook hier waag ik mij aan de gedachte dat het hen niet te doen is om de burger te waarschuwen voor het kwaad dat zij zien, maar dat het eigenbelang een hoger doel is. Maar al die toegediende boosheid zorgt wel voor ongenuanceerde meningen en doodsbedreigingen.
Ben ik nu net (zo erg) als zij, maar dan aan de andere kant van de lijn? Waag ik mij aan aannames die zijn ontstaan aan mijn kant van de waarheid, ethiek en moraliteit? Wellicht, er is echter een groot verschil in mijn ogen; ik heb geen politiek of ander doel waarvoor ik deze discussie gebruik. Daardoor onderscheid ik mij van de opportunisten zoals van H. en de meisjes van ON. Maar onderscheid ik mij ook van de ongenuanceerde zolderkamer recensenten en -commentatoren? Het boek niet gelezen en onder het mom van een voorzichtige mening onder voorbehoud, net zo ongenuanceerd mijn mening verkondigen? Want laten we eerlijk zijn, mijn mening is u duidelijk, toch? Alleen heb ik het verpakt in semantische omzichtigheid.
Toch is er wel degelijk een groot verschil. Ik be- of veroordeel Pim Lammers niet, noch zijn boek, noch zijn besluit om de opdracht voor het gedicht terug te geven. Ik propageer weliswaar ‘slechts’ de literaire vrijheid maar maak me wel schuldig aan een oordeel over al die mensen die dat zonder enige kennis van zaken en totaal ongenuanceerd, betwisten. Ik vind namelijk dat het wel heel gemakkelijk is om vanuit een veilige anonimiteit allerlei meningen de wereld in te slingeren en om doodsbedreigingen te uiten die wel degelijk consequenties hebben voor de beoogde slachtoffers. Onlangs hoorde ik Eus, onze nationale knuffel Turk, op TV een prima suggestie doen; iedereen die op social media wil, moet zich eerst registreren in een (inter) nationale database die voor slechts een paar (te vertrouwen) instanties toegankelijk is. En dan alleen als er sprake is van grensoverschrijdend gedrag. Pas dan vervalt de anonimiteit van de ongenuanceerde tokkelaar en doodsbedreiger en kan die aangepakt worden.
Ik vraag me af of het koolmeesje ook zo vrolijk op en neer zou hippen als er geen raam tussen mij en hem/haar zou zijn. Je ziet het tenslotte niet, zo’n doorzichtig raam. Hij weet niet dat ik geen enkel kwaad in de zin heb, maar hij hoeft zich daar niet druk over te maken, want het onzichtbare raam zit ertussen. Een onzichtbare veiligheid voor het geval ik wel iets fouts zou willen doen. Volgens mij bedoelt Eus zoiets. Misschien heeft hij ook vogeltjes in zijn tuin.
Blijf gezond in hart en hoofd en blijf netjes online.
Reactie plaatsen
Reacties