De wereld was geschokt op zaterdag. Meer dan zevenhonderd raketten waren afgevuurd op Israel. Bijna duizend doden en bovendien nog ongeveer honderdvijftig gijzelaars die ergens in Gaza zijn verstopt. Israel verklaart per direct de oorlog en maakt zich op voor een harde strijd. Driehonderdzestig duizend reservisten worden opgeroepen zodat een grondoorlog onvermijdelijk lijkt.
Al de volgende dag wordt er een stortvloed aan bommen gedropt op de Gaza strook. Israel neemt wraak en ook nu zijn er veel burgerslachtoffers. Ditmaal aan de Palestijnse kant. Ook Hamas blijft raketten afvuren en voert charges uit waarbij ze zoveel mogelijk Israeli vermoorden als ze kunnen. Een kibboets wordt uitgemoord. Dan Israel weer en na een kleine week zijn er meer dan tweeduizend tweehonderd Palestijnen in Gaza vermoord en bijna negenduizend gewonden.
Ondertussen lopen zowel Joden als Palestijnen in andere landen gevaar. Scholen blijven dicht, bedrijven laten mensen thuis weken en zelfs het Louvre in Parijs sluit de deuren.
Elke avond wordt er in de diverse nieuwsuitzendingen en aan de talkshowtafels over niets anders gepraat dan over deze oorlog. Poetin lacht zich suf, bombardeert gewoon door en roept de partijen in Israel op tot vredesgesprekken. Moet niet gekker worden.
Daar waar in eerste instantie alle aandacht en medeleven naar Israel ging, lijkt langzamerhand het gesprek zich naar het midden te begeven. Hoe kon het zo gebeuren dat Hamas en Hezbollah zo fanatiek moordlustig zijn richting Israel? Het verleden wordt aangehaald en toegelicht. Zonder begrip voor de manier waarop, lijkt er wel geluisterd te worden naar de redenen van geweld.
De rechts-extremistische politici polariseren in sneltreinvaart de wereld. In Amerika zien we het al langer dat republikeinen en democraten elkaar nagenoeg letterlijk naar het leven staan. Publiekspopulisten als Trump gooien bij elke gelegenheid liters olie op het vuur. Morgen zijn er verkiezingen in Polen waar de de strijd gaat tussen de nationalistisch-conservatieve regeringspartij PiS en de centrum-liberale Burgercoalitie. Hun aanhang staat lijnrecht tegenover elkaar. De polarisatie onder de aanhang van beide partijen maakt beide kanten met de dag agressiever.
"Bijna elke dag wordt een politicus of folderaar van de oppositiepartij in elkaar geslagen. Dat is nieuw en heel zorgwekkend", zegt politiek commentator Sławomir Sierakowski.
In Afrika staan in diverse landen tegenstanders elkaar letterlijk naar het leven en wordt al jaren op diverse plekken burgeroorlogen gevoerd. In het midden oosten zijn al jarenlang gevechten in Syrië, Sudan, Libanon, Jemen en noem maar op. De wereld lijkt in brand te staan.
Op TV zagen we premier Netanyahu stoere taal uitslaan. ‘We zijn in oorlog, we zullen Hamas vernietigen tot de laatste man.’ Hij formeert een oorlogskabinet en sluit Gaza volledig af zodat er ruim twee miljoen mensen geen water, voedsel, medicijnen of energie hebben. Ziekenhuizen zullen veranderen in kerkhoven en honderdduizenden mensen zullen sterven van uitdroging en ondervoeding. Inclusief de nog ongeveer honderd gijzelaars.
Als dit daadwerkelijk wordt doorgezet, zal Hamas niet ophouden te bestaan. Ze zullen ongetwijfeld veel verliezen lijden, zoals destijds de PLO en recenter IS. Maar ophouden zal niet lukken. En zelfs als het wel zou lukken, hoe moet je dan verder? Gewoon doen alsof de klus is geklaard en door?
De strijd tussen Palestijnen en Israel blijft bestaan zolang de strijd doorgaat in de Gaza strook en in de Westelijke Jordaanoever. Zolang dat probleem niet wordt aangepakt blijven dit soort slachtingen gebeuren.
Ik herinner me nog heel levendig toen op 11 februari 1990 een man na zevenentwintig jaar uit de gevangenis kwam. Hij had alle recht om hard terug te slaan naar zijn onderdrukkers. Maar hij deed dat niet. Hij vormde commissies van verzoening. De wereld keek met bewondering toe. Een enkeling was het er niet mee eens en wilde wraak. De meerderheid volgde echter deze man en een enorme slachtpartij werd voorkomen en hoewel je de geschiedenis niet in een paar jaar oplost, misschien zelfs niet in één generatie, was een grote stap gezet naar een betere samenleving.
Wat als Netanyahu’s eerste woorden niet waren ‘We zullen ons keihard wreken en Hamas verslaan in een grote oorlog,’ maar stel dat zijn eerste woorden waren geweest ‘Dit is verschrikkelijk, maar het moet nu afgelopen zijn. Teveel onschuldige mensen zijn voor niets gedood. Het is tijd om met alle partijen om de tafel te gaan zitten.’
Ik durf de gok wel aan dat er met verbazing én bewondering was gereageerd. Er waren zeker enkelen geweest die wraak hadden gewild. Maar de geschiedenisboeken hadden dan waarschijnlijk van een historische dag gesproken. Een dag die nu alleen als datum zal worden behouden.
Reactie plaatsen
Reacties