Natuurlijk was ik net zo boos als iedereen met normaal verstand. Maar het zou naïef zijn om te zeggen dat het onverwacht was. Door na zijn herstel van de eerste moordpoging met vergif, terug te gaan naar zijn Rusland, tekende Aleksej Navalny zijn eigen doodvonnis. Het was een soort uitgestelde zelfmoord. Hij wist het, hij wist verdomd goed tegen wie hij aan het vechten was. Hij wist dat hij het niet zou winnen. En toch ging hij, toch bleef hij lachen en liet het volk zien hoe corrupt hun leiders zijn. Hij liet ze virtueel over de miljardenpaleizen van de corrupte bovenlaag vliegen. Was het dapper of dom om terug te gaan? Of van beiden een beetje?
Ergens las ik dat Navalny bekender was in het buitenland dan in zijn eigen Rusland. Het gewone volk in Rusland, Iwan en Natascha, onze Henk en Ingrid, krijgen nauwelijks iets over hem te horen. En als ze al wat horen, wordt hij afgeschilderd als een staatsgevaarlijke terrorist. Afgestompt, geïndoctrineerd door de Staats-TV en bang, gaan Iwan en Natascha niet de straat op. En als ze al beelden hebben via het internet, vragen zij zich af of dat wel de waarheid is.
Hun kinderen willen wel de straat op, maar als ze dat doen, verdwijnen ze als naamloze helden achter de tralies, gelovend in de maakbaarheid van een maatschappij. Maakbaar in de goede richting, richting democratie zonder corruptie, vechtend tegen de duivel, die zich voordoet als beschermend vadertje tegen het agressieve westen. En misschien zelfs wel vechtend tegen hun ouders en die generatie.
Maar wat geloof jij als je dag in dag uit te horen krijgt dat democratie de beste bestuursvorm is? Wie vertrouw jij nog als je ziet hoelang Groningen moet wachten op gerechtigheid of hoeveel toeslag kinderen nog steeds niet thuis zijn?
Als wij al twijfelen en politiek steeds naar rechts opschuiven en liever achter een rechtspopulist aanlopen dan dat we onze vrijheid en verworven rechten juist omarmen, wat mag je dan verwachten van een geknecht volk dat terecht bang is voor haar leiders. Van een volk dat al decennia ziet hoe hun leiders steeds rijker worden en zij steeds armer, dat schichtig over straat loopt als er politie in de buurt is.
‘Ga door met de strijd!’ zei Navalny, maar gaat dat gebeuren? Als je weet dat alle tegenstanders van Poetin ongelukken krijgen, uit ramen vallen, uit de lucht worden geschoten, vergiftigd worden of simpelweg worden vermoord in de gevangenis, ga jij dan nog de straat op?
Was het dan alleen dom van Navalny om terug te gaan? Gaat het volk van Rusland door met de strijd?
Over een maand blijft Poetin president. Afgelopen 8 februari werd Boris Nadezjdin, als enige serieuze kandidaat, uitgesloten van deelname aan de verkiezingen omwille van zogezegde "onregelmatigheden" met de handtekeningen van de kiezers die zijn kandidatuur steunden. Nadezidin is tegen de oorlog in Oekraïne, die hij een ‘rampzalige vergissing’ noemt. Mijn advies aan hem is om niet in hoge gebouwen te komen en als dat dan toch moet, ver van open ramen te blijven.
De wereld is nu collectief verontwaardigd. Alle headlines gaan over Navalny en in alle talkshows gaat het over hem. Dat is goed en moet ook, maar voor hoe lang blijft dat? Volgende week gebeurt er weer iets anders en zijn Henk en Ingrid hem alweer bijna vergeten, terwijl Iwan en Natascha weer het gebruikelijke krijgen voorgeschoteld op de Russische Staats-TV.
We mogen hem niet vergeten! Hij was de hoop voor al die Russen die lijden onder Poetin en zijn club, hij was de hoop voor al die moeders die hun zonen als kanonnenvoer zagen vertrekken en terugkomen uit Oekraïne in lijkzakken. Hij is de hoop voor de dappere jeugd die soms nog wel de straat opgaat. Zijn Rusland, waar hij zo hartstochtelijk in geloofde, was zijn garden of Gethsamene, Siberië zijn Robbeneiland en zijn Golgotha. Laat het niet voor niets zijn geweest! ‘Ga door met de strijd!’
En ik weet wel dat het makkelijk gezegd is achter mijn toetsenbord, in een veilig land, waar ik zonder angst de straat op ga. Maar ik ben ervan overtuigd dat openlijke steun aan de naamloze helden, aan de moeders en de jeugd van Rusland, aan Iwan en Ingrid, helpt. Zodat ze blijven geloven dat ze voor het goede vechten, ook al duurt het lang. Weten dat je gesteund wordt, ook al is het vanuit de veilige overkant, maakt je sterker. En wij? Wij moeten niet vergeten en blijven roepen vanuit die overkant.
Reactie plaatsen
Reacties