Als kind van de jaren zestig kan ik me nog goed herinneren dat we op de lagere school (zo heette de basisschool toen) geschiedenislessen kregen. Natuurlijk ook over WOII. Nog niet zo uitgebreid als later op de middelbare school, maar het was duidelijk dat ons groot onrecht was aangedaan door onze oosterburen en dat met name de Joden daar ernstig onder hadden geleden. En natuurlijk ging de sympathie naar de Joden, terwijl nog tot lang in de jaren zeventig en tachtig voetbalwedstrijden tegen Duitsland behoorlijk beladen waren.
Mijn ouders, die allebei de oorlog heel bewust hebben meegemaakt, vertelden hun verhalen en wij zagen in kleine dingen wat het met hen had gedaan. Zo had mijn moeder altijd een hele lade vol met zeep. Onder andere dat had ze erg gemist in de oorlogstijd. Ze had in Rotterdam de hongerwinter meegemaakt, dus etensresten weggooien was er niet bij.
Kortom, het beeld voor ons was duidelijk; de Duitsers waren fout en met de Joden had je veel compassie.
Het eerste is langzaam wegge-ebt. De Duitsers van nu zijn mensen zoals wij en er kleeft geen oorlogssentiment meer aan. Ook het tweede bestaat nog steeds. Nog steeds bestaat er veel compassie met het Joodse volk, hoewel ook hier de hele heftige sentimenten zijn afgenomen. Zo heeft het mij als atheïst altijd verbaasd dat de Joden zichzelf hebben uitgeroepen tot het uitverkoren volk, met allerlei rechten die ze erbij hebben bedacht. Ik weet wel dat het in een oud boek is beschreven, maar volgens mij is dat ook door mensen geschreven. Enfin, andere discussie.
Die compassie geldt niet langer voor de staat Israël, of preciezer, voor de regering van Israël. Het doet haast letterlijk pijn aan mijn ogen en oren als ik zie hoe Israëlische militairen stelselmatig de hele Gazastrook platbombarderen, klakkeloos alle mannen tussen, pak ‘m beet, achttien en zestig arresteren, die zich laten uitkleden, in rijen achter elkaar laat zitten, ze vervolgens voor dertig tot vijfenzeventig dagen opsluit, ze zo martelt dat ze hun werk niet meer kunnen doen en ze traumatiseert voor het leven, als ze al overleven. En dat allemaal onder de noemer dat het Hamas strijders zijn. En die zullen er zeker onder hebben gezeten, misschien zelfs best veel, maar zeker niet allemaal.
Het doet ook pijn aan mijn begrip als ik hoor dat er meer dan dertigduizend (!) Palestijnen zijn vermoord, waaronder veel vrouwen en kinderen. En dat allemaal omdat ene meneer Netanyahu zijn ego niet in bedwang kan houden en zijn machtspositie kost wat kost wil behouden. Helaas niet verbazingwekkend, want tegen alle resoluties van de VN in, stimuleert diezelfde regering al jarenlang de kolonialisatie van de West Bank. De kolonisten pikken niet alleen het beloofde land van de Palestijnen in, ze proberen ze te verjagen met geweld, schieten op ze en vermoorden ze zelfs als het zo uitkomt.
Het wordt steeds moeilijker om de compassie te behouden. En ik weet wel dat Israël iets anders is dan het Joodse volk en dat de regering van Israël weer iets anders is dan de staat Israël. Maar net zoals alle Duitsers het destijds moesten ontgelden, lijkt dat nu ook te gebeuren met de Joden. Het antisemitisme groeit met de dag.
En laten we duidelijk zijn over de aanleiding. Die is absoluut heel, heel erg fout. Hamas heeft zich op 7 oktober van zijn aller slechtste kant laten zien. Zonder enige menselijkheid zijn er ruim negenhonderd mensen bruut vermoord en zijn er honderden gijzelaars gemaakt. Daar zou ik ook heel erg kwaad van worden. Maar om dan meer dan 30.000 mensen te vermoorden, een land totaal te verwoesten, miljoenen mensen dakloos te maken, grote stromen vluchtelingen te veroorzaken, bewust hongersnood te stimuleren, geen hulptroepen toe te staan en duizenden kinderen te vermoorden, is volgens mij niet het juiste antwoord.
Het beste was geweest om op 8 oktober een voorbeeld te nemen aan de historie. Aan Gandhi of aan Mandela. Maar dat is moeilijk, heel moeilijk zelfs. Voor Netanyahu onmogelijk. Maar moet het zo over proportioneel? Moet het zo wreed? Moet er gemarteld worden?
Volgens mij is deze strategie de beste manier om Hamas nog veel groter te maken dan het ooit is geweest. Niet alleen deze generatie zal Israël haten, de joden haten, maar nog zeker twee toekomstige generaties Palestijnen zal nog decennialang die haat in zich dragen.
Duitsland is nu haar negatieve imago wel kwijt. Het lijkt erop dat het slachtoffer van toen, de dader van nu is geworden. En ik kan er niets aan doen maar als er ooit een voetbalwedstrijd zal zijn tussen Israël en Duitsland, weet ik niet of ik, zoals vroeger, voor de tegenstander van Duitsland ben.
Reactie plaatsen
Reacties