Als we het dan toch over leiderschap hebben, laten we dan ook even in eigen land kijken. Gisteren tijdens de persconferentie was er eigenlijk geen nieuws maar het werd gebracht als belangrijke en urgent. We keken naar een minister-president die vooralsnog een duidelijke weg kiest die zeker niet altijd in lijn is met die van de ons omringende landen. Maar hij luistert naar de wetenschap en volgt niet het populisme. Prima. Ben ik het altijd met hem eens geweest? Nee. Vond ik zijn manier van doen altijd MP waardig? Nee. Maar nu doet hij het goed. Vind ik.
Het kan ook slechter. Veel slechter. En daarvoor hoeven we niet altijd naar de overkant van de grote oceaan. In eigen land hebben we altijd nog minister Wiebes die in al zijn wijsheid besluit dat branches een ‘anderhalve meter plan’ moeten maken. Niks mis mee. Snap ik. Wat ik niet snap is dat zijn ministerie die plannen gaat beoordelen. Er wordt gelet op, ik citeer, ‘afstand houden, gedragsbeïnvloeding, hygiëne, beschermingsmiddelen en toezicht.’ Wie denken ze wel dat ze zijn? Wie the **** zijn zij om dit soort brancheplannen, die voor iedereen nieuw zijn, te beoordelen op die criteria? Zijn die economen daar ineens gedragsdeskundigen, hygiënespecialisten en veiligheidsdeskundigen geworden? Laat dat de branches lekker zelf doen. Kunnen ze best zelf. Groningen beoordelen is ook al niet best gelukt, dus laat dat nou maar aan anderen over.
Nee, dan liever mevrouw Jacinda Ardern, prime minister van New Zealand. Wat een werelddame! Niet alleen durft ze controversiële zaken ten faveure van het klimaat te verkondigen en te nemen, zij verlaagt haar salaris met 20%. En met haar, alle ministers.
‘If there was ever a time to close the gap between groups of people across New Zealand in different positions, it is now’
Omdat het hele land pijn heeft, deelt zij in die pijn. Natuurlijk zal ze het best kunnen hebben. Maar het gebaar is groots. Zij is één met haar land, zij houdt van haar land en wil het oprecht beter maken. Zij leidt in de crisis, maar lijdt bovendien. De pijn van haar land is haar pijn.
En zij is er voor iedereen. Met Pasen heeft zij ook de ‘Tooth fairy and Easter bunny’ tot noodzakelijke beroepen gemaakt. Volgens mij heb je het dan echt begrepen.
Dat zie ik Rutte nog niet doen en Wiebes al helemaal niet. Echt leiderschap vraagt menselijkheid en misschien wel wat meer vrouwelijkheid. Wie weet?
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag.
Reactie plaatsen
Reacties