Stel je eens voor dat we drie maanden geleden zouden hebben gezegd dat we collectief een sabbatical zouden nemen van drie maanden, slechts een kwart jaar. Dat iedereen die dat financieel niet zou redden naar redelijkheid geholpen zou worden en dat we ondertussen de meest dringende zaken online zouden doen. Dat iedereen zich voornamelijk zou richten op zijn familie, gezin of eigen buurtje. Gewoon om eens wat meer aandacht aan elkaar te geven, om misschien wel dingen eindelijk eens uit te praten of juist om wat meer aandacht aan ouders te geven die al zo lang moesten wachten op een bezoekje van hun (klein) kinderen. En alle mensen die eigenlijk geen sabbatical kunnen nemen omdat ze in de zorg, de voedings- of toiletpapier industrie werken, zouden we elke dag even bedanken en die zouden een loonsverhoging krijgen op basis van onmisbaarheid.
En stel je nou ook eens voor dat Maurice de Hond gelijk heeft, omdat wat hij tot heden heeft verkondigd, ook zo is uit gekomen. Omdat hij zich nog niet heeft hoeven corrigeren, zoals het RIVM wel met haar mondkapjes-gedraai. Omdat zijn verhaal veel consistenter is dan de uitgangspunten van het nationale beleid. Dat afstand (anderhalve meter) versus aerosolen (buitenlucht, ventilatie en luchtvochtigheid) uitpakt in het gelijk van aerosolen (kijk maar naar de mogelijkheden in vliegtuigen). Dat hij gelijk heeft dat er na het drukke Hemelvaart weekend geen nieuwe uitbraak is gekomen. Net zomin als na de protesten op de Dam en na Pinksteren. Hij mag dan pedant zijn, hij heeft tot heden nog steeds gelijk gehad.
Maar dat hebben we niet gedaan. We hebben geen sabbatical genomen. In plaats daarvan hebben we een ‘intelligente’ lockdown gehad, die in het begin zelfs logisch leek. We hebben meer dan twintigduizend vrijwel onschuldige burgers een boete en een strafblad gegeven, we hebben bedrijven failliet laten gaan en we hebben onze nationale portemonnee omgekeerd en leeggeschud. We hebben ouderen in (of door) eenzaamheid dood laten gaan zonder troost van naasten.
Maar laten we nou eens aannemen dat die strategie eigenlijk de meest logische was op dat moment. Maar ook dat we elke dag geleerd zouden hebben van deze vreemde situatie. Dat we zouden hebben geluisterd naar alle wetenschappers en niet alleen naar diegenen die passen in onze werkwijze, die alleen maar bevestigen wat we hebben gedaan en van plan zijn te doen. Dus dat we objectief geleerd zouden hebben en de huidige situatie zouden benaderen met de kennis van nu en niet met die van drie maanden geleden of van vastgeroeste deskundigen op tv.
Zouden we dan nu een sabbatical willen nemen? Om alles en iedereen weer tot rust te laten komen? Met enkele noodzakelijke veranderingen, zoals voorlopig geen super spread events? En zouden we dan vanaf september, misschien oktober weer onze maatschappij kunnen opbouwen? Met alle nieuwverworven kennis en kundes. Maar ook terug naar de wereld waarin we elkaar nog kunnen aanraken, zoals we al duizenden jaren doen, virus of geen virus. Waarin we nog samen gaan sporten, zelfs in sportscholen. Waarin we nog gewoon naar school gaan en waarin we nog onze ouders bezoeken en dat die daar zo intens van genieten. Waarin er helaas ook jaarlijks duizenden ouderen zullen sterven aan de griep, ondanks dat er een vaccin of medicijn voor is, maar gewoon omdat het hun tijd is. Maar dan wel samen met hun naasten. Waarin we weer in een eerlijke democratie leven waar we redelijkerwijs kunnen vertrouwen op de overheid.
Maar dat doen we niet. We gaan door met een zogenaamd nieuw normaal. Met een nieuwe werkelijkheid die alles verandert wat we vroeger (nog net geen drie maanden geleden) zo ouderwets normaal vonden. En ditmaal bij wet. Voor de laatste keer zal het democratische proces zijn werk doen om de tijdelijke ‘coronawet’ door het parlement en senaat te loodsen. Daarna zal onze democratie voorbij zijn. Misschien nog niet direct zo zichtbaar, maar deze openlijke barst in het principe van ‘de meerderheid besluit en dan liefst ook nog in compromissen’ is dan definitief. Dan is het in heel veel gevallen aan de dienstdoende minister om per decreet zijn of haar wil aan het land op te leggen. Dan zal het zo makkelijk zijn voor populisten, narcisten en machtswellustelingen (al dan niet in combinatie met elkaar) om in die barst verder te wrikken tot er er een grote en definitieve scheur komt in ons democratisch bestel.
Willen we daar echt voor kiezen? Met ons volle verstand een maatschappelijk model om zeep helpen waar we eeuwen voor gevochten hebben. Willen we echt onze grondrechten zo te grabbel gooien? Willen we dan echt accepteren dat we voor een kleine, misschien we onbewuste overtreding van onzinnige regels, voor twee maanden de gevangenis ingaan of dat we daarvoor boetes krijgen van meer dan vierduizend euro? Willen we dan echt dat schaars opgeleide mensen een wettelijk recht krijgen om bij zelfs een gering vermoeden ons huis binnen te vallen? Zoals het driekwart eeuw geleden ook begon in de DDR.
In die afgelopen drie maanden is de paniek echter zo hard toegeslagen dat de wereld op zijn rug ligt, de economie aan gort is en veel ouderen vereenzaamd en alleen sterven. Moet daar ook nog een dictatuur bijkomen?
Dan zijn we dus niet alleen onze ouderen kwijt, ons geld en onze kans op verbetering, maar over een paar dagen zijn we dan ook onze grondrechten kwijt. Dat mag niet gebeuren! Hoelang zal het dan nog duren voordat ik dit soort blogs niet meer mag schrijven? Zolang er nog een democratie is, moeten we die beschermen en behouden! Daar moeten we voor vechten!
Blijf gezond en vecht voor ons recht!
Reactie plaatsen
Reacties