Soms kan ik zo treurig worden als ik op social media lees wat mensen elkaar toewensen. Mensen die elkaar niet kennen. Die elkaar nog nooit hebben gezien of gesproken. Ze vergeten om eerst na te denken om dan pas te reageren. Het is zo gemakkelijk om vanuit je zolderkamertje of lui liggend op de bank een ongenuanceerde boze reactie op een bericht te geven. Even snel drukken op ‘plaatsen’ en door naar het volgende bericht. Niemand die jou ter verantwoording roept, niemand die jou recht in de ogen kijkt en vraagt waar je in hemelsnaam mee bezig bent, niemand die jou corrigeert.
En als iemand het al probeert om jou op andere gedachten te brengen, is je enige reactie een nog radicaler antwoord. Je gniffelt of bent juist heel boos, maar niemand die het ziet. Niemand die jou kent, niemand die jou corrigeert.
En soms schrijf je zelf een bericht. Waar of niet waar. Niemand die het weet, behalve jij. Vaak is het een polariserend bericht. Ook daar wordt op gereageerd. Sommigen vallen je bij maar velen vallen je af. Dat maakt jou boos en dus reageer je weer boos, zeker op die mensen. Ook op hun posts, ook al ben je het misschien niet eens zo oneens. Maar wel boos. Maar niemand die jou ter verantwoording roept, niemand die jou recht in de ogen kijkt en vraagt waar je in hemelsnaam mee bezig bent, niemand die jou corrigeert.
Dus ga je door. Want ook negatieve aandacht is aandacht en het is zo veel makkelijker om te kwetsen dan om te prijzen. En je krijgt er veel meer reacties op. Ook al zijn het boze reacties. Maakt jou niet uit want je wil aandacht en het maakt je steeds bozer. En steeds meer ga je in je eigen onzin en je boosheid geloven. Je maakt het jouw waarheid want anders heb je niets en ben je niets. Maar jij wil juist wel iemand zijn, iemand die gezien wordt, waar niet zomaar aan voorbij wordt gegaan, iemand naar wie geluisterd wordt, al is het maar naar jouw boosheid. Je groeit in je rol van pester, hater en onzin verteller. En dat kan op social media want er is niemand die jou ter verantwoording roept, niemand die jou corrigeert.
En natuurlijk kan ik dan ook heel boos reageren op jouw berichten, jouw meningen en jouw zelfverzonnen waarheid. Omdat ik er ook boos van word, omdat ik je graag ter verantwoording roep voor ongenuanceerd gedrag. Maar dat doe ik niet, want ik wil niet net zo zijn als jij. En dus vraagt niemand aan jou waar je in hemelsnaam mee bezig bent, is er nog steeds niemand die jou corrigeert.
Natuurlijk kan ik online in discussie met je gaan. Mijn mening tegenover de jouwe, mijn zelfbenoemde logica tegenover jouw zelfverzonnen feiten. Maar wie heeft er echt gelijk en gaat het daar wel om? Het gaat erom dat je respect toont naar een ander met een andere mening, een andere overtuiging. Dus ik ga niet met je in discussie, ik laat je in je waarde, ook al ben ik het er niet mee eens. Dus nog steeds niemand die jou ter verantwoording roept, niemand die jou corrigeert.
Dan kies ik ervoor om gewoon niet reageren, jou gewoon te negeren. Dat is veruit het gemakkelijkst voor mij. Maar jij wil zo graag gekend zijn, erkend zijn, maakt niet uit hoe. Je wordt bozer en bozer als iedereen jou links laat liggen, je voelt je nog minder begrepen en erkend. Wat betekent dat voor jouw partner en jouw kinderen? Moeten die het dan ontgelden door jouw ontplofte boosheid en frustratie? Omdat niemand jou corrigeert?
Dus kies ik niet voor de gemakkelijkste weg. Ik kies voor de andere wang. Ik word niet boos online, ik ga niet online met je in discussie, ik erken je door te reageren. Telkens weer met hetzelfde antwoord: ‘Fijn dat je reageert op mijn bericht, ook al deel ik je mening niet. Fijne dag verder.”
Misschien dat je dan jezelf eens afvraagt waar je in hemelsnaam mee bezig bent. Dat je dan leert dat je er best mag zijn van iedereen, als jij dat ook iedereen gunt. Dat je echt leest wat er staat, dat je reactie op prijs wordt gesteld, ook al heb je een andere mening. Dat ik je echt een fijne dag toewens.
Doe je dat dan ook naar mij?
Fijne dag verder.
Reactie plaatsen
Reacties