Terwijl wij ons druk maken over Zwarte Piet, Akwasi en Johan Derksen, gebeurt er echt nog heel wat meer in de wereld. Zelfs in de wereld die redelijk dicht bij ons ligt en die ons raakt als het er mis gaat.
Frankrijk en Turkije hebben onlangs een aanvaring gehad op de Middellandse Zee. De ego’s van beide landen clashten en bijna ook hun militaire schepen.
Ze zitten elkaar bovendien behoorlijk in de weg in Libië, waar ze beiden een van de vechtende partijen steunen.
En dat voor twee grote landen die samen in de NAVO zitten. Analoog aan de vroegere uitdrukking “Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen,” is dit een onwenselijke situatie. Als per ongeluk de vlam in de pan slaat omdat een van beide ego’s het niet meer trekt, wordt de NAVO lamgelegd – want wie steunt dan wie? – en is Europa niets meer dan een naam op een oude landkaart. Lees hierover ook de interessante column van Caroline de Gruyter van zaterdag 26 juni in het NRC, waar ik hierboven op aanhaak.
Juist nu de wereld elkaar zo hard nodig heeft in een gezamenlijke strijd tegen een onbekende vijand, lijken we verder van elkaar af te drijven. Gerenommeerde economen van weleer, propageren nu de splitsing van Europa en de voorkeur van het eigenbelang, net als de smoezelige politici die niet anders kunnen dan zichzelf in de spotlight zetten. Het lieve Nederlandje, dat zo tolerant leek, blijkt een wolf in schaapskleren. Wij zijn niet veel anders dan Frankrijk of Turkije. Wij splijten Europa op basis van korte termijn eigenbelang. Wij zijn nog over van de ‘zuinige vier’. Waren het vroeger de Engelse en Duitse toeristen die gemeden werden? Nu zijn wij het.
Natuurlijk is het zo dat de euro ons nu veel geld kost omdat we onze tijdelijk zwakkere broeders moeten ondersteunen, natuurlijk is het zo dat die euro te snel en te vroeg is ingevoerd. Maar net als in de beruchte finale van ’74, laten we toch niet de wedstrijd lopen omdat we te vroeg gepiekt hebben? Niet alleen uit kameraadschap omdat we dat zo nu eenmaal hebben afgesproken aan het begin van deze eeuw, maar ook uit gezond eigenbelang. Wij zijn enorm afhankelijk van de landen om ons heen. Wij kunnen als klein landje, een delta van Europa, niet zonder het achterland.
Als Europa straks misschien als eenheid uit elkaar valt, als de NAVO niet meer functioneert omdat er splijtzwammen in verborgen zitten, wat gaat er dan gebeuren? Wat blijft er dan over van ons kleine, overbevolkte landje waar we ons enorm druk maken over een flauwe grap, terwijl de wereld in brand staat? Dacht u soms dat er dan geen vluchtelingenstroom op gang komt die niet meer te stoppen is? Dacht u soms dat de euro dan nog iets waard is? Dacht u dan dat wij nog graan krijgen uit het buitenland of dat we onze kaas of wat dan ook, kunnen verkopen aan onze buren?
Als corona al de grenzen hermetisch sluit, wat zal een gespleten Europa, een vluchtelingenstroom, een niet functionerende NAVO dan doen? Aan wie gaan we dan onze bloemen en kaas verkopen? Waar gaan we dan onze kennis over water, ict en landbouw vermarkten? Welke grote buitenlandse bedrijven blijven dan nog in ons land? Wat gebeurt er dan met onze werkgelegenheid?
Dan maakt het niet meer uit of ze wel of niet dividendbelasting betalen? Dan maakt het niet meer uit dat wij zo goed onze talen spreken, dan maakt het niet meer uit dat we de doorvoerhaven van Europa zijn. Dan blijken Hamburg en Antwerpen net zo goed dichtbij, net als de vliegvelden van Brussel, München en Parijs. Europa kan best zonder Nederland, maar Nederland kan niet zonder Europa.
In tijden van paniek luisteren we vaak naar degene die het hardst roept. Degene die de mooiste beloften doet. Want we zijn bang dat we ons mooie leventje kwijtraken. Maar die harde schreeuwers hebben maar één belang en dat zijn ze zelf. Verpakt in mooie woorden en onderbuik logica nemen ze de mensen mee die zich toch al verongelijkt voelden, die verandering willen omdat het tot heden allemaal niet gelukt is. En de schreeuwers blijven roepen dat we uit de Europese eenheid moeten, dat we terug moeten naar de gulden. Want alles beter dan wat we hebben. Maar al die populistische politici, economen en zelfbenoemde experts, betalen niet de prijs.
Die betalen u en ik.
Blijf gezond en blijf in de EU.
Reactie plaatsen
Reacties