Heb het leven lief. Prachtig gezongen door Liesbeth List. Niet meer, helaas. Gisteren werd bekend dat zij afgelopen woensdag op 78-jarige leeftijd was overleden. Niet door Corona, voor zover bekend. Ooit geboren in een Jappenkamp en uitgegroeid tot de ‘Grande dame’ van de Nederlandse muziek. Een hippie in een klassiek lijf en soulmate van Ramses Shaffy. Weer een pagina omgeslagen van een muziektijdperk in de Nederlandse geschiedenis.
Er stopte meer gisteravond. Het was de laatste DWDD na vijftien jaar trouwe dienst. Een matte show helaas. Corona maakt meer kapot dan je lief is. Toch draait de wereld door, ook zonder DWDD. Nieuwe sterren komen of hebben zich al laten zien. Pubers van nu weten niet of nauwelijks wie Liesbeth List was of Ramses Shaffy en over een tijdje is ook Matthijs van Nieuwkerk een onbekende voor de jeugd. Wij kennen hun helden niet. En zo hoort het ook, elke nieuwe generatie is een nieuw seizoen, groen blad aan de bomen dat zich niets gelegen laat van de dorre bladeren op de grond.
Het is alleen zo jammer dat het allemaal in zo’n vreemde tijd gebeurt, een tijd die voor iedereen nieuw en onwerkelijk is. Nog nooit moesten we afstand houden van elkaar, nog nooit mochten we onze eenzame familie niet bezoeken en het is zo’n tachtig jaar geleden dat samenscholingen verboden waren.
Corona sluipt als de dood in de nacht langs onze deuren en lijkt willekeurig zijn keuze te maken.
Helaas eiste hij ook gisteren weer veel slachtoffers. Er kwamen ruim zestigduizend nieuwe gevallen bij en 3116 mensen overleden door zijn zwarte hand. We zijn er dus nog lang niet. Toch merk ik in mijn omgeving dat we al een klein beetje sleets worden in de beperkingen. We ‘zijn er wel een beetje klaar mee.’ Alweer Ab Osterhaus bij Op1 en ook Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive care, is inmiddels een bekende in elke huiskamer. Rutte die blijft hameren op de anderhalve meter en Grapperhaus die aangeeft dat drie of meer vanaf nu echt een boete oplevert.
Ook ik heb even behoefte aan even iets anders dan Corona. Als je naar buiten kijkt, straalt de zon je tegemoet, je ziet haast de bloesem groeien en het is eindelijk gedaan met die grauwe luchten. Helaas hangt er nog steeds een wolk van angst en onzekerheid over dit lentespektakel.
De overheid heeft een loket gelanceerd voor ondernemers die direct geraakt worden door de beperkingen. Dat is goed maar zal onvoldoende blijken. Later zal gevraagd worden waarom we dat geld gebruikt hebben om enkel het leed te rekken. De sterkste schuldeisers zoals de banken en de verzekeringsmaatschappijen zullen er het meest baat bij hebben. Deze strohalm is een nobel gebaar maar ik ben zo bang dat als straks Corona het land uit is, dat er dan geen mededogen meer is, dat er dan toch huizen verkocht moeten worden, mensen in grote financiële nood komen. En wie kijkt er dan om? Staan we dan nog steeds te klappen langs de kant van de weg? Vraagt mevr. Marijnissen dan ook verontwaardigd hoe we deze ondernemers gaan helpen?
Hoe gemakkelijk zijn we dan weer vergeten dat het diezelfde ondernemers zijn geweest die de economie hebben laten groeien, die mensen in dienst nemen en die veel belasting betalen. Het is zoiets als een generatie jongemannen naar een oorlog sturen en weten dat het grootste deel niet terugkomt. Dat ontwricht de maatschappij minstens een generatie. Na Corona zullen we veel ondernemers en ondernemingen missen. Ditmaal is het echter geen keus, we sturen niemand een oorlog in, we zitten er allemaal middenin. Maar het is wél een keus hoe we er straks mee omgaan.
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag.
Reactie plaatsen
Reacties