Wat als straks de stof is neergedaald? Hoe ziet de wereld er uit als Corona is verslagen? In zware tijden laat iedereen zijn ware gezicht zien. Is het eigen volk eerst of staan we hier internationaal gezamenlijk voor? Is het politiek gewin of nu even niet en gezamenlijk de schouders eronder?
“Deze constante barrage leidt tot cogito interruptus, schrijft Ferraris. Dat je met zijn allen in een toestand komt waarin je niet meer normaal kunt denken.” Citaat uit de uitstekende column van Caroline de Gruyter in het NRC van afgelopen zaterdag. Zij haalt de 64-jarige Italiaanse filosoof Maurizio Ferraris aan die in quarantaine zit in Milaan. Hij schrijft over hoop en vooruitgang in plaats van hel en verdoemenis. Hij schrijft over de vooruitgang die ervoor zorgt dat we ditmaal een virus wel kunnen overwinnen zonder miljoenen levens te laten, zoals destijds met de Spaanse griep. Hij schrijft over mooie initiatieven van mensen die voor elkaar zorgen. Jong voor oud en Duits voor Italiaans.
Dat is heel wat beter dan al die doemdenkers die hun wantrouwen over ons uitspreiden in allerlei sinistere artikelen in de social media, over hoe de overheid onze gegevens nu misbruikt, hoe we misleid zouden worden door kwaadwillende grote farmaceuten, die alleen maar uit zijn op winst over onze levens heen. Wat we niet lezen in die artikelen is dat we zelf heel bewust hebben gekozen voor grote afhankelijkheid van zo’n farmaceut omdat die ons de laagste prijs bood. In een wereld zonder dreiging vonden we dat veel belangrijker dan gespreide risico’s. Wat er ook niet in staat, is dat we haast collectief nationaal geïrriteerd zijn over de stevig aangescherpte AVG en vervolgens ons hele hebben en houden platleggen op facebook. Misschien zouden we van overheidswege, allemaal een klein zakspiegeltje moet krijgen dat we bij elk commentaar even kunnen inkijken.
Natuurlijk, de wereld is niet alleen lief en vrolijk, zo naïef ben ik ook weer niet (al zou ik het graag zijn), maar ik zie ook nieuwe, hoopgevende initiatieven, ik zie hardwerkende politici die oprecht proberen er het beste van te maken, roeiend tegen de stroom van cynisme in. Ik zie onbekende mensen die andere onbekende mensen helpen omdat ze dat nodig vinden. Zonder publiek en zonder bühne. Studenten die boodschappen doen voor ouderen, ouderen die kinderen op afstand verhaaltjes vertellen om ze bezig te houden, zodat hun ouders even een momentje voor zichzelf hebben.
Ik zie echter ook de frustratie bij mensen als er weer eens paarse krokodillen worden opgeworpen. Een dorp, precies gehalveerd door de grens tussen Nederland en België, waar ik de burgemeester op het nieuws hoor zeggen dat hij er ook niets aan kan doen. Mensen van boven de tachtig zouden nu helemaal naar een ander dorp moeten voor hun dagelijks brood. Bij een dranghek, midden op straat staan nu hulpjes van de bakker om die ouderen hun brood te leveren. Telkens lopen ze ongeveer honderd meter op en neer omdat meneer de burgemeester geen ballen heeft om in te zien dat dit nooit de bedoeling kan zijn. Als je al een grens wilt afsluiten, doe het dan om het dorp heen. Zo verscheur je volstrekt onnodig een gemeenschap. Het is niet erg dat die hulpjes moeten lopen, het is erg dat je een gemeenschap verdeelt.
Natuurlijk moeten we niet meteen alle afspraken en regels overboord gooien. Maar nood breekt wet, al is het maar tijdelijk. Ik lees dat we in Nederland ‘er niet voor kiezen’ om alle beschikbare testmogelijkheden in te zetten, ‘omdat het ook gaat om de digitale keten eromheen’, de rapportage dus. We zetten dus niet onze volledige testcapaciteit in, omdat we onze rapportage nog niet op orde hebben. Liever lopen we het risico dat zorgverleners andere mensen besmetten of andersom, dan dat we de rapportage even met een ballpoint doen.
Cogito interruptus is op sommige plaatsen al toegeslagen, ben ik bang. Laten we hopen dat het niet besmettelijk is, want testen kan kennelijk niet.
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag.
Reactie plaatsen
Reacties