De pijn van een land in één persoon. Diego Maradona. In elk nieuwsbulletin zien we zijn unieke warming up voor de wedstrijd Napoli tegen Bayern München. Trending, net als zijn goal met de hand van God. In het laatste nieuws zie ik huilende mensen aan zijn kist voorbijtrekken. Diego gestrekt, overladen met shirts, rozen en ontelbare handkussen en tranen.
Collectief verdriet versus collectieve besmetting
Geen enkele corona restrictie houdt stand bij dit grote nationale verdriet. Social distancing is in deze situatie volstrekt onhoudbaar en op geen enkele manier te handhaven. Dan maar vrijgeven, denken ze in Argentina en in Napoli. Goed of slecht, geen idee. Weegt collectief verdriet op tegen collectieve besmetting? Diego gaat voor alles.
Beetje jaloers
Toch gun ik de Argentijnen en de Napolitanen hun emotie, hun verdriet. Ik hou van die emotie, van dat ongeremde verdriet, van de tranen en de verslagenheid. Van de oprechte uiting die regelrecht uit het hart komt. Niet uit leedvermaak maar eerder vanuit een soort van jaloezie. Om ook zo openlijk en ongeremd mijn emoties de boventoon te kunnen geven. Huilen van verdriet, maar ook huilen om het huilen, treuren om het treuren en de toekomst verdoemen omdat alle perspectief met Diego verdwenen is.
Maar morgen wel weer gewoon gaan werken nadat we gisteren huilend de kroeg hebben verlaten. Zelfs nationale emoties kennen een eind en elke keer weer blijkt dat de wereld is blijven draaien en dat nog steeds doet.
Pluisje
Van de doden niets dan goeds, terwijl er toch voldoende smeuïgs over deze kleine balvirtuoos te vertellen valt. Met name in Napoli bleek hij ook virtuoos op andere gebieden. Minder goed voor zijn gezondheid en met contacten die nog erger zijn dan het voormalige bestuur van de Fifa.
Toch kan ‘Pluisje’, zoals hij liefkozend genoemd werd, geen kwaad doen in de ogen van miljoenen. Zelfs niet toen hij jaren geleden al compleet doorgesnoven, nauwelijks nog kon lopen en in een golfkarretje vervoerd moest worden. Hij zag er toen al ouder uit dan ik nu. Maar nogmaals, ik gun iedereen alle ruimte voor hun verdiet om deze kleine man die groter werd dan welke hedendaagse volksheld dan ook.
Zelfverklaard genie
Hoe anders dan de klucht die zich afspeelt in ons land. Een man die zichzelf goddelijke status toedicht, valt genadeloos van zijn zelfgebouwde sokkel. De tegenstelling kan niet groter zijn. Een jochie van zeventien met een groot talent, wordt door de wereld omarmt en tot God verklaard, tegenover een zelfverklaard genie met megalomane gedachten die uit zijn eigen partij wordt gegooid.
De onderbuik van de bevolking
Daar heb ik dan weer helemaal geen medelijden mee. Niet vanwege zijn politieke ideeën, het is omdat het zo overduidelijk is dat deze man, wiens naam we vanaf heden niet meer (hoeven te) noemen, zijn ideeën afstemt op de onderbuik van de bevolking. Als die onderbuik verandert, veranderen ook zijn ideeën. Overigens ben ik het helemaal niet eens met zijn gedachtengoed, maar dat terzijde.
Elk kwartier van de dag is er weer een nieuw feit over deze clown van de lage landen. Ondanks dat het zijn einde lijkt te zijn, lijkt hij evengoed te genieten van elke seconde airtime en aandacht. Lachend gaat hij ten onder aan zijn eigen spiegelbeeld. En wij lachen met hem mee. Maar dan van opluchting.
Nationale splijtzwam
Toch is het maar de vraag of we zo blij moeten zijn met de ondergang van deze, door Rusland geïnspireerde en gefinancierde, marionet van het narcisme. Kennelijk heeft hij in de korte tijd van zijn politieke bestaan bij veel mensen op het juiste knopje weten te drukken. Het knopje van de ontevredenheid en van het verloren vertrouwen in onze nationale leiders. De enige die dat van hem kan overnemen is onze nationale splijtzwam, Wilders. En die snapt heel wat beter hoe hij die knopen moet bedienen.
Nachtmerrie
Soms als ik zwaar getafeld heb en de wijn rijkelijk heeft gevloeid, slaap ik weleens onrustig en heb ik een nachtmerrie over Wilders die met één voet op het hoofd van Baudet staat en met de ander op die van Rutte, met de Nederlandse vlag staat te zwaaien, waarop stiekem het hoofd van Mohamed staat getekend.
Als ik dan badend in het zweet wakker word, kijk ik snel naar de rapportage over Maradona waar een huilende man op gevorderde leeftijd met een grote vlag zwaait waarop Diego in zijn mooiste jaren op staat afgebeeld. Met een glimlach op de lippen slaap ik dan vredig verder.
Treur zoals je wilt, blijf gezond en verbaas je over de zelfgekozen ondergang van een clown.
Reactie plaatsen
Reacties