20 augustus - Wat als we het eens omdraaien?

Een interessante verbeelding van omdenken. Eerlijk is eerlijk, mijn eerste reactie was: “Ja, dat zal ze leren, die kerels, wat het is om altijd verborgen te moeten zijn.” En daaraan natuurlijk ook alle andere beperkingen gekoppeld, zoals geen onderwijs mogen volgen, niet alleen over straat mogen, geen auto mogen rijden, geen rijbewijs mogen halen, gehoorzaam zijn aan de vrouw des huises en alle andere beperkingen die ik niet ken of hier vergeten ben.

Net als in de moderne marketing: de ultieme overtuiger is toch de werkelijke beleving.

Als leereffect lijkt het me nog steeds een heel interessant experiment. Draai de rollen eens om voor bijvoorbeeld een maand en kijk dan of de houding van beiden is veranderd. Het experiment moet wel gedaan worden door overtuigde mensen. Mensen die de sharia oprecht willen naleven. Er zijn zeker vrouwen te vinden die dat vinden. Net zoals er in ons land voldoende streng gereformeerde vrouwen te vinden zijn die het oprecht oké vinden dat zij geen officiële rol in hun kerkelijke gemeenschap of in een politieke partij mogen spelen. Ook daar gaan de mannen vóór de vrouwen.

Toen ik echter probeerde voor te stellen wat het is om zo in beperkingen te moeten leven, realiseerde ik me dat ik dat eigenlijk niemand toewens. Natuurlijk gaat het nu over de vrouwen die daadwerkelijk in dit soort beperkingen moeten leven en verzet ik mij daartegen.

Het experiment is dus dan ook echt slechts een experiment, niet een omkering van zaken uit een soort van wraak. Nog afgezien van het feit dat ik er eigenlijk niets mee te maken heb en nog nooit werkelijk een gesprek hierover heb gevoerd met een vrouw die het meemaakt of heeft meegemaakt, druist het in tegen mijn gevoel van persoonlijke vrijheid voor iedereen. Dus is het ook niet oké voor mannen, zelfs niet om eeuwen van misstanden te corrigeren. Juist niet, anders kom je nooit vooruit.

Dus als experiment prima, als realiteit, net zo fout als de huidige situatie.

Op Facebook zie ik veel mensen reageren op deze foto. Gelukkig zie ik ook veel mensen die er de tijd voor nemen om hun mening te verduidelijken: niet goed voor vrouwen is dus ook niet goed voor mannen. Natuurlijk zijn er ook mensen die, net als ik initieel, lekker primair reageren. Niks mis mee, het is als gedachte-experiment ook een prachtige manier van omdenken.

Als ik er verder over nadenk, realiseer ik mij niet alleen dat omkering op basis van wraak (of ‘leer ze maar eens een lesje’) niet past in mijn (westerse) denken, maar dat ik misschien wel heel aanmatigend ben door mijn (onze) westerse maatstaven te leggen op een belangrijke oosterse cultuur. M.a.w., wie ben ik om er überhaupt wat van te vinden?

Alweer lang geleden heeft Pim Fortuyn eens gezegd dat de islam tweehonderd jaar achter loopt. Het is waar dat tweehonderd jaar geleden de positie van de vrouw in het westen niet zoveel beter was. Er is behoorlijk geknokt door vrouwen als Aletta Jacobs voor het kiesrecht van vrouwen. Pas in 1917 (en geëffectueerd in 1919) mochten vrouwen hum stem uitbrengen. Dat is nog maar net honderd jaar geleden, dus trek daar nog maar eens honderd jaar van af.

Andere culturen, andere geschiedenis. Er zal ook door de islamitische vrouwen een strijd nodig zijn om zich te bevrijden van het juk dat de islam de mannen in handen geeft. Andere cultuur, andere strijd. Ik kan alleen maar hopen dat de foto van Yéménite zal bijdragen aan die strijd. Of liever gezegd aan het begrip dat noodzakelijk is voor de bevrijding van de vrouwen van hun religieuze beperkingen. Begrip bij mannen én vrouwen.

Blijf gezond en begrijp dat verandering tijd nodig heeft (maar wel ergens moet beginnen).