Onlangs werden twee jonge broers onder het Nederlands jeugdrecht veroordeeld tot de maximale twee jaar na de moord op een jong meisje. Is dat genoeg, vinden wij? Is het jeugdrecht te coulant? Krijgt de familie van het meisje begeleiding? Wat als de twee jochies weer vrij komen, hebben ze dan begeleiding?
Wat je er ook van vindt, het is in Nederland redelijk goed geregeld. Er is jeugdrecht, er is begeleiding voor de slachtoffers, voor de daders tijdens en na de detentie. Voor zover bekend is er geen misbruik in de gevangenis door bewaarders. Misschien is de uitvoering niet altijd goed, het systeem is goed geregeld.
Dat is heel anders in Amerika.
Jonge mensen, vooral jongens, gaan vaak lang de bak in voor een relatief klein vergrijp. Ze komen vaak uit gebroken gezinnen waar de moraal niet hoog is maar het geweld en misbruik wel. Er is geen hulp zoals wij die hier kennen. In tegendeel zelfs. Met name de Texaanse gevangenissen die, net als overal in Amerika, worden gerund door private organisaties, staan er bekend om dat niet alleen de inmates maar ook de bewaarders deze jonge mensen stelselmatig misbruiken. Trauma verwerking voor jonge criminelen is er niet, trauma verzwaring dus wel. Als je dan na een lange tijd uit de bak komt, is er nog steeds geen enkele hulp en is de criminaliteit dus eigenlijk de enige weg om te overleven. Je referentiekader is er op gericht en al snel gaat het van kwaad tot erger en zijn ook de drugs heel dichtbij.
“And then one night in desperation, the young man breaks away, he buys a gun, steals a car, tries to run, but he don’t get far and his mama cries.”
De vraag is meestal niet of het weer mis gaat, maar wanneer. En als het dan niet de jonge crimineel is die sterft, zoals in het trieste nummer ‘In the Ghetto’, maar een willekeurig slachtoffer, of een crimineel uit een andere gang, gaat onze jonge crimineel wederom de bak ik. Ditmaal waarschijnlijk naar death row. En dat kan lang duren, want het ligt in de aard van de meeste mensen om te blijven vechten voor het leven. Overleven zelfs als je in death row zit. Zelfs als je daar al jaren zit. Drie en twintig uur per dag in je eentje, één uur naar buiten, alleen in een kooi. Maar er is niemand om voor hem te vechten. Geen advocaat begint er aan. Het kost veel tijd, levert niets op en de kans op succes is klein.
Merel Pontier
Dat doe je dus alleen als je vindt dat het moet. Dat als niemand het doet, jij het moet doen. Merel Pontier is zo iemand. Een Nederlandse jongedame van negenentwintig jaar, strafrecht advocaat en bekend met het Amerikaanse systeem en het Nederlandse systeem. Zij staat terdoodveroordeelden bij in Amerika. Ze wordt daarvoor niet betaald in Amerika en ze stuurt geen facturen naar haar cliënten. Soms weet ze niet hoe zij zelf haar huur moet betalen, maar ze blijft haar principes trouw. Zij heeft het, ondanks dat ze af en toe op een houtje moet bijten, nog altijd beter dan al die duizenden jongeren die zonder enige kans de misdaad in worden geleid. Zij is een van de oprichters van de ‘Clinton Young Foundation’. Daar krijgt ze af en toe een toelage van. Geen zekerheid want zoveel zit daar nou ook weer niet in kas.
Laten we duidelijk zijn. De enige en echte slachtoffers zijn de mensen die moeten lijden onder de gevolgen van deze jonge mensen, van wie een familielid is gedood, die voor hun leven worden getraumatiseerd of die alles zijn verloren door deze misdadigers.
Het had echter zo anders kunnen lopen. De misdaad lijkt door het Amerikaanse systeem eerder aangemoedigd te worden dan dat het wordt geremd. De gevolgen worden hard, heel hard aangepakt om zo een afschrikwekkend voorbeeld te zijn voor alle aankomende criminelen. Het helpt niet, net zo min als dat elke Amerikaan een wapen in huis heeft om zich te verdedigen. Het roept allemaal alleen maar meer geweld op.
Heb ik de wijsheid in pacht? Weet ik het allemaal zoveel beter? Helaas niet. Wel denk ik dat het niet helpt dat in Amerika de openbare aanklager een gekozen ambt is, waardoor de gekozene soms meer aandacht geeft aan zijn/haar kiezers dan aan de zaak. Hoge straffen eisen en veroordelingen zijn een grotere zekerheid voor herverkiezing dan een eerlijk gevecht voor de rechtbank.
Merel Pontier heeft er veel meer verstand van dan ik. Zij weet hoe het er daar aan toe gaat en wat beter kan en moet. Zij kan ook kiezen voor een luxe leventje als advocaat bij een prestigieus kantoor op de Zuidas. Maar dat doet ze niet. Zij is een van die weinigen die het eerlijke gevecht voor de Amerikaanse rechtbank boven haar eigen carrière stelt. Die als een van de weinigen, de criminelen – die echt wel crimineel zijn – toch een fair trial gunt. Wat hier zo normaal is, is daar een geluk voor een veroordeelde. Geen garantie voor succes maar wel een basisrecht voor elk mens. En wat we ook van criminelen vinden, het zijn wel mensen. Misschien zelfs wel mensen die liever een andere weg hadden willen lopen. Maar ook mensen die terecht moeten staan voor wat ze anderen hebben aangedaan. Maar wel op een eerlijke manier. Want wat zijn wij beter als we anderen geen fair trial bieden?
Blijf gezond, blijf eerlijk en laat het recht zijn eerlijke beloop. Succes Merel!
Ik heb er geen persoonlijk belang bij, maar als je wilt bijdragen aan het succes van Merel, ga dan naar http://bit.ly/ClintonYoung
Reactie plaatsen
Reacties
Ademloos heb ik gekeken, maar vooral geluisterd naar Merel Pointier! Wat een verhaal en wat een moedige vrouw is Merel. Het heeft mij de hele zondag bezig gehouden en ook nu laat het verhaal mij niet los!