Vandaag ging een groot man heen. Desmond Mpilo Tutu werd negentig jaar en was een groot deel van die lange periode een boegbeeld als strijder tegen de apartheid. Als geestelijke (aartsbisschop van de Anglicaanse kerk in Kaapstad) was hij een luis in de pels van het apartheidsregime van o.a. Frederik de Klerk. Nooit gebruikte hij ander geweld dan verbaal geweld. Krachtig veroordeelde hij de apartheid.
Klein van stuk maar groot als mens. Nelson Mandela beschreef hem als:
“Soms strijdbaar, soms zacht, nooit bang en zelden zonder humor.”
Wie herinnert zich niet zijn aanstekelijke lach als hij met humor een moeilijk onderwerp bespreekbaar maakte. Hij heeft, samen met Mandela veel bereikt. Nadat Mandela was gekozen tot president van Zuid Afrika, werd de apartheid afgeschaft (nog samen met de Klerk) en moest er orde op zaken worden gesteld. Een logische reactie zou zijn geweest dat ze direct en ongenadig met alle blanken zouden hebben afgerekend. Maar samen kozen ze voor de verzoening in plaats van voor de vergelding. Tutu werd de leider van de ‘Waarheid- en Verzoeningscommissie’. Geen makkelijke job want de haat en de agressie was groot. Natuurlijk ging niet alles van een leien dakje, maar door zijn onvermoeibare optimisme en geloof in het goede van de mens, is het uiteindelijk een goed proces geworden.
We zijn er echter nog lang niet, apartheid is als systeem dan uit de wereld, discriminatie is dat nog lang niet. Het zal nog wel een paar honderd jaar duren voordat we allemaal lichtbruin zijn en er geen onderscheid meer is te zien in ras en afkomst, dat racisme als iets uit de oude tijden zal zijn. Iets waarover we dan meewarig ons hoofd schudden. Maar tot die tijd zijn er mensen als Tutu nodig om de strijd aan te gaan tegen dat domme onderscheid. Het zal nog veel verdriet kosten en met veel geweld gepaard gaan voordat Tutu, samen met Mandela, Jezus, Gandhi, Allah en Boeddha vanuit hun wolkje met tevredenheid naar beneden kunnen kijken.
Hoewel ik het een moeilijk fenomeen blijf vinden, dat hele hiernamaals met alle beloften die ik liever hier op aarde zou willen zien, denk ik, dat als het zou bestaan, de bovengenoemde heren samen aan een grote tafel zitten te kaarten of monopoly zitten te spelen. Dan hoor ik nu al die hoge, aanstekelijke lach van Desmond Tutu als Allah alweer bij hem op de Kalverstraat komt, waar dan natuurlijk twee hotels op staan. Geld speelt daarboven vast geen rol meer, dus hoe er wordt afgerekend is niet duidelijk. Misschien wel via een waarheid en verzoeningsrekening. Misschien moeten ze een dansje doen als betaling. In dat geval denk ik dat Tutu verliezen niet erg zal vinden.
‘Met onverwoestbare blijmoedigheid streed hij voor recht en vrede. Hij gaf een stem aan de hoop,” schreef onze koninklijke familie vandaag in een social media bericht. Helemaal waar, toch herinner ik me het meest zijn onvermoeibare optimisme en zijn aanstekelijke lach, die nu vast al tussen wolken klinkt.
Blijf gezond, blijf optimistisch en doe de gedachtenis aan Tutu eer aan door al dat domme onderscheid los te laten. Sterkte Zuid Afrika.
Reactie plaatsen
Reacties