In weinig andere onderwerpen is een culturele omslag zo heftig, zo duidelijk maar vooral zo nodig, als in de slavernij. Het is ‘nog maar’ 138 jaar geleden dat de slavernij officieel werd afgeschaft. Het zou echter nog tien (!) jaar duren voordat de voormalig tot slaaf gemaakten definitief vrij van werken zouden zijn op de plantages. Inmiddels is slavernij, zoals het destijds bestond, ondenkbaar.
In 2020 is een commissie in het leven geroepen die de regering moet adviseren hoe om te gaan met dit zwarte verleden. In een lijvig rapport van 126 pagina’s komt de commissie tot conclusies die u en ik waarschijnlijk al na een week samen nadenken, hadden kunnen trekken. Is het rapport daarmee te dik en te laat? Nee, zeker niet. Het geeft aan dat de commissie zorgvuldig alle (voor)oordelen en historische feiten heeft gecheckt en beoordeeld. Het feit dat u en ik het veel sneller hadden kunnen bedenken zonder wetenschappelijke onderbouwing, geeft aan dat het voor elk weldenkend mens heel logische conclusies zijn. Nu dus ook echt officieel en discussieloos waar.
Het was fout, heel fout wat er gebeurd is. De ene mens is niets meer dan de andere. Het ene ras is niets meer dan het andere. De geschiedenis leert echter dat er al sinds mensenheugenis ongelijkheid is tussen rassen en volken. Slavernij is helaas van alle tijden en alle volken. Daarmee wil ik de slavernij uit de 17e en de 18e eeuw niet bagatelliseren. Integendeel, maar het is een voorzetting van wat er al eeuwen fout gaat.
Vandaag bood burgemeester Halsema van Amsterdam, excuses aan. Aan al die mensen die hebben geleden onder de onderdrukking van de slavernij. Toen en nog steeds. Misschien geen slavernij, maar helaas nog steeds racisme en discriminatie. Amsterdam als stad had dan ook een bedenkelijke rol in de slavernij als Nederlands middelpunt van de ‘internationale betrekkingen’.
Het rapport spreekt over een herstelfonds. Niet om individuen te compenseren voor de pijn van dik honderd jaar geleden, maar om te laten zien aan de maatschappij dat dit fout was en nooit meer mag gebeuren. Maar veel verder dan dat, moet het de huidige pijn wegnemen. Er is nog steeds ongelijkheid, discriminatie en racisme. Het moet duidelijk maken dat we dat niet meer kunnen accepteren. Kleur mag geen issue zijn, terwijl cultuur best onderling verschillend mag zijn. Maar in plaats van die culturele verschillen te veroordelen, kunnen we er ook van genieten. Een belangrijke rol is daarmee weggelegd voor educatie op alle niveaus en voor alle leeftijden.
In mijn schoolperiode leerde ik wel hoe de Nederlanders hebben geleden en gevochten tijdens de tachtigjarige oorlog, hoe de Fransen zich onder het juk van de toenmalige koningen uit hebben gevochten en hoe dapper ons verzet was tijdens WOII, maar over de pijnlijke strijd van de zwarte slaven stond nauwelijks een paragraafje in de geschiedenisboeken. Wel werd onze gouden eeuw uitvoerig beschreven, maar niet welke prijs er door de tot slaaf gemaakte mensen is betaald, zonder dat zij er zelf enig voordeel van hadden. Dat moet anders. Geschiedenis is niet rekbaar, is niet achteraf maakbaar. Wel moet je het verleden plaatsen in de normen en waarden van het verleden. Maar daar moet je dan wel van leren. Wat niet goed was moet gecorrigeerd worden. Mensen, volken, rassen, maatschappijen en landen moeten leren en groeien. En achteromkijkend mag je dan, moet je misschien zelfs wel, excuses aanbieden voor wat fout was.
Deze erkenning van de huidige positie en verleden is dus heel terecht. Nieuwe generaties moeten kleurrijk worden opgeleid. Met kennis van het verleden, zodat zoiets in de toekomst volstrekt ondenkbaar zal zijn. Voor de huidige generaties zal het een waarschuwing moeten zijn die racisme scherp veroordeeld. Helaas is dat voorlopig nog een droom die werkelijkheid moet worden. Met regelmaat schaam ik mij plaatsvervangend voor mijn blanke huid.
Terwijl hier slavernij, discriminatie, racisme dus steeds vaker aan de orde wordt gesteld en steeds meer mensen beginnen te begrijpen dat kleur echt alleen maar aan de buitenklant zit, verzamelt de communistische partij in China de persoonlijke data van alle 1,2 miljard Chinezen om ze te kunnen controleren. Moderne slavernij, waar niemand openlijk durft te zeggen wat ze werkelijk vinden en voelen. Oeigoeren worden weggestopt in heropvoedingskampen en niemand durft openlijk te zeggen wat dus onbesproken blijft. Moderne slavernij terwijl we allemaal kijken. Weinig anders in Myanmar, in Hong Kong, in Noord-Korea en in tal van corrupte republieken over de hele wereld, waar de bevolking arm, ongeletterd en ongezond en vooral onmondig wordt gehouden.
Keti Koti is daarom niet alleen noodzakelijk om de zwarte tot slaaf gemaakten van weleer te rehabiliteren, om de huidige discriminatie en het racisme scherp te veroordelen, het is helaas misschien nog veel harder nodig om de velen huidige tot slaaf gemaakte mensen over de hele wereld te bevrijden.
Blijf gezond, blijf kritisch en vooroordeel niemand.
Reactie plaatsen
Reacties