Vandaag heb ik nog veertien dagen. Veertien dagen om te doen wat ik nog wil doen. Om te leven zoals ik dat altijd al had gewild. Over veertien dagen ben ik precies zo oud als mijn vader was toen hij overleed. Plotseling en onverwacht. De dag ervoor had ik hem nog gezien, goedendag gezegd en uitgezwaaid. Voor een paar daagjes weg samen met mijn moeder. Geen idee van wat er zou gaan gebeuren. Geen idee hoe dat vele levens zou beïnvloeden. Het mijne in elk geval stevig.
Toen twijfelde ik nog wel eens of God wel of niet zou bestaan. God, wat heb ik je vervloekt! Wat een waardeloze streek om zomaar mijn vader weg te halen. Veel te vroeg en zonder ook maar de geringste waarschuwing. Inmiddels heb ik niemand meer die ik kan vervloeken, geen God, geen arts, geen werk, niets. Geen andere reden voor overlijden dan alleen een lichaam dat ermee ophield.
Wat zou mijn vader hebben gedaan als hij toen zou hebben geweten dat hij nog maar veertien dagen had. Hij had alles financieel al goed geregeld en er was een verstandig testament. Geen reden voor haast om nog wat te regelen voor vrouw en kinderen. Mijn vader was een verstandig mens met een hart van goud. Zijn gezin was alles voor hem en als we allemaal thuis waren (de oudste twee waren al uit huis) met aanhang, ook al was die nog niet echt definitief, dan kon hij heel tevreden om zich heen kijken.
Wat doe je als je alles al hebt wat je wilt en alles goed hebt geregeld. Net gepensioneerd en nog aan het ontdekken waar hij zijn dagen mee zou gaan vullen. Veel lezen en wennen om de hele dag thuis te zijn. Net zoals dat behoorlijk wennen was voor mijn moeder.
Natuurlijk ga ik ook dood. Ooit. Geen idee wanneer en het kan over veertien dagen zijn of over veertien jaar. Of korter of nog langer. Wie weet? Het grootste cliché ter wereld is een cliché omdat het zo ontzettend waar is: pluk de dag! Maar als je weet dat je nog veertien dagen hebt, ga je dan als een dolle nog snel even de Mount Everest beklimmen of een flitsbezoek brengen aan de Kalahari woestijn?
Jaren later wist mijn moeder dat ze doodging. Kanker is wreed maar uiteindelijk ook redelijk voorspelbaar. Toen ze wist dat ze echt niet lang meer had, nam ze afscheid van alle vrienden en kennissen. Iedereen kwam op audiëntie en het bezoek huilde meer dan mijn moeder. Ook afscheid nemen went. Als je het maar vaak genoeg doet.
Wat je allemaal kunt doen in veertien dagen hangt af van wie je bent. Ik ben geen bergbeklimmer, geen dolende in de woestijn en ook geen paniekhaas die ineens niet meer weet wat er voorrang heeft. Er valt weinig te regelen en dat wat moet gebeuren is in een dagje wel geklaard. Misschien moet ik dat sowieso maar eens doen. Nu ik nog tijd heb. Tenminste dat denk ik. Over veertien dagen kan het voorbij zijn.
Het is maar goed dat mijn vader niet wist dat het veertien dagen later klaar zou zijn. Het is maar goed dat niemand weet wanneer de man met de zeis op de boeg van het schip over de Styx toeslaat. De meesten van ons zijn niet zo goed in carpe diem, pluk de dag, op het laatste moment. Misschien had mijn moeder juist geluk dat ze wist dat het snel zou stoppen. Ze was uiteindelijk ook klaar om te gaan en had gedaan wat ze wilde doen. En misschien was het ook goed dat vader juist niet wist dat het al zo snel zou eindigen. Hij zou zich vast zorgen hebben gemaakt over de toekomst van zijn vrouw en kinderen.
Carpe diem is dan ook niet zo belangrijk als het einde nadert, het is van belang als je nog alle tijd hebt. Zodat je, als het moment daar is, met een glimlach kunt terugkijken.
Dag pa, dag ma, jullie hebben het prima gedaan. Het is mij tot heden nog niet gelukt om te geloven in een god, een hemel en een mooie oneindigheid. Maar als die bestaat lopen jullie vast weer hand en hand. De een misschien nog steeds een beetje geschrokken, de ander gerustgesteld dat waar ze in geloofde ook echt bestaat. Samen met blote voeten op het koele mos.
Blijf gezond, blijf nog even leven en tot die tijd: carpe diem!
Reactie plaatsen
Reacties