Iedereen die ook maar een beetje zijn ogen en oren heeft opengehouden, wordt inmiddels helemaal gestoord van alle pogingen, vechtpartijen en achterdeurvarianten die in de afgelopen tweehonderd (!) dagen zijn geprobeerd om Rutte IV er door te drukken.
Het laatste redmiddel Remkes, misschien wel gestimuleerd door de superlatieven die over hem geschreven zijn als de enige in Nederland die dit nog voor elkaar kan krijgen, haalde alle historische modellen van stal om tot een oplossing te komen. Inmiddels weet iedereen wat een extra parlementair kabinet is. Een vreemde contradictie in terminus als je het mij vraagt. Parlementair en kabinet in één naam.
Maar zelfs dat werd gedwarsboomd door de hoofdrolspelers. De linkse partijen, samen met een verdwaalde één-vrouws fractie, liepen hijgend van geluk de vergaderzaal binnen. Maar zelfs deze variant, die al vijfenvijftig jaar goed was opgeborgen in het rariteitenkabinet van de Tweede kamer, stuitte op koppigheid, ego en eigenbelang.
Nu partijen de diverse blokkades hebben opgeheven omwille van hun politieke blazoen, waarschuwde Remkes in zijn afsluitende persconferentie: „Als kabinetten bij voorbaat op de meerderheid kunnen rekenen, dan heeft dat iets in zich van gemakkelijk even op de automatische piloot, van we hebben toch wel een meerderheid. En dat is voor het politieke proces niet goed.” Nou, nou, wat een inzicht ineens.
We gaan nu dus gewoon door waar dit kabinet op 15 januari van dit jaar eindigde. Door op de gemakkelijke weg, dus. Bijna een jaar lang hebben we het nauwelijks gehad over stikstof, woningnood, klimaatproblematiek en andere urgente onderwerpen. Als bij een balletvoorstelling hebben we zitten kijken naar om elkaar heen draaiende acteurs op het politieke toneel. Nu blijkt dus dat de dansers elkaar stelselmatig voor de gek hebben gehouden en dat ze al die tijd überhaupt niet wilde dansen. Ze wilden al die tijd al gewoon doorgaan met waar ze mee bezig waren. Ze luisterde niet naar de regisseur, welke er ook aantrad. Ze keken alleen maar met vlammende blikken naar elkaar.
Het ene moment steun zoekend aan de linkerzijde, dan weer naar rechts, afhankelijk van het mogelijke politieke gewin. Nu dus terug naar af.
Partijen die eerst nog hun professionele vriendschap met hun nu aanstaande politieke vrienden publiekelijk verbraken, ‘Hier scheiden onze wegen.’ of die nog net zonder tranen aangaven dat een positie in een nieuw kabinet Rutte onmogelijk was, sluiten de rijen weer om door te gaan met hun spel dat zij regeren noemen.
En dus gaat gebeuren waar ze het tweehonderd dagen geleden waarschijnlijk al over eens waren. Er moesten echter eerst even wat lieden naar een functie elders en andere lastige bestuurders moesten elders worden ondergebracht. Nieuw leiderschap? Een nieuwe bestuurscultuur? Hoe dan? Einstein zei het al: ‘We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them.’ Vrij vertaald: Je lost de problemen niet op met de veroorzakers.
Het is dus zelfs Remkes niet gelukt. Of wel? Er is tenslotte nog steeds geen enkele agenda transparant in Den Haag. Ook die van Remkes niet. Nu niet en nooit niet. Nooit zullen we weten wat nieuw leiderschap in de politiek is, nooit zullen we een nieuwe bestuurscultuur meemaken. Het nieuwe devies is: ‘Pas op voor de overheid.’
Blijf gezond en laat je niet verleiden door mooie praatjes. Zelfs niet door die van mij.
Reactie plaatsen
Reacties