Het is een klein berichtje op nu.nl en ik had het ook al gehoord in een hoekje van het radiojournaal terwijl ik op weg was om boodschappen te doen. In Nijmegen zijn twee dode lichamen gevonden in een appartement aan de Spiegelhof. De identiteit van de beide lichamen is nog niet bekend maar men vermoed dat het een vrouw is van rond de zestig jaar met haar dochter die tussen de vijfendertig en veertig jaar moet zijn. Buurtbewoners hebben het tweetal een maand geleden voor het laatst gezien.
Door niemand gemist. De politie is gewaarschuwd omdat er erg veel vliegen op de ruiten zaten en het stonk er nogal. Men vermoedt dat de lichamen er al langere tijd lagen. Eerder een maand dan een week. Door niemand gemist. Niet door familie, niet door vrienden die bezorgd waren en ook niet door buren die af en toe eens langskomen voor een praatje of een kop koffie. Twee vrouwen, waarschijnlijk moeder en dochter, die maanden ongezien kunnen leven zonder enig noemenswaardig contact met hun omgeving. Misschien omdat ze dat zelf zo wilden, misschien omdat het zo gegroeid was.
Nu lagen ze er minstens een maand. Allebei dood. Een natuurlijke dood van beiden op hetzelfde moment lijkt zeer onwaarschijnlijk. Een misdrijf? Zelf gekozen? Een combinatie van beide mogelijkheden? Nog niet bekend. De politie doet onderzoek. Als er familie is, zal die gewaarschuwd zijn of snel worden. Die zal ze dan begraven zonder precies te weten hoe ze zijn gestorven. Misschien interesseert het ze niet omdat ze geen contact hadden. Misschien zijn ze juist verdrietig. Ik heb ook wel eens een maand geen contact met mijn familie, terwijl ik toch een goede band met ze heb. Maar in zo’n maand heb ik wel contact met anderen. Vrienden, kennissen, collega’s.
Wat zou er gebeurd zijn? Ruim een maand geleden was het bijna september. Het was nog lekker weer en langzaamaan begon het reguliere leven weer na een vakantie die weer kon na corona. De scholen begonnen weer en mochten bijna zonder beperkingen lesgeven. We hoorden dat september een van de warmste septembermaanden was geweest sinds tijden. We maakten ons druk over het klimaat en er gebeurde veel zoals er altijd veel gebeurt in de wereld. En ergens in die periode stierven de twee dames in de Spiegelhof zonder dat iemand dat in de gaten had. Zonder dat iemand hen miste. En als de vliegen hun natuurlijke werk niet zouden hebben gedaan en als de geur van ontbinding niet zo ondraaglijk zou zijn, zouden ze daar misschien nog steeds liggen. Hoelang zou het dan duren voordat iemand deze beide dames zou hebben gemist?
Wat gebeurde er lang voor september? Hoe was hun leven? Leefden ze toen ook afgezonderd van de maatschappij? Hoe gingen ze met elkaar om? Waren ze blij of ongelukkig, verbitterd misschien? Wilde ze stoppen met leven of keken ze uit naar betere tijden? Waren ze tevreden zoals het was en hadden ze bewust gekozen voor een leven in de schaduw van de maatschappij?
Waarschijnlijk zullen we het nooit weten. Misschien komt er nog ooit ergens op pagina zeven van de lokale krant een berichtje wie het waren en hoe ze zijn gestorven. Misschien ook niet en worden ze in een hoekje van het kerkhof begraven. Na vijf jaar wordt het graf geruimd en is er niets meer over van dit berichtje op de digitale media.
Hoeveel zullen er nog volgen? Hoeveel mensen leven in diezelfde schaduw? Is het die schuifelende man die je af en toe voorbij ziet komen? Of die vrouw die je stil voorbij loopt in de supermarkt en waarvan je later niet meer het gezicht voor de geest kunt halen? Hoeveel mensen sterven in eenzaamheid? Soms zelfgekozen maar meestal zo verworden door het lot. Door teleurstelling op teleurstelling en tenslotte berustend in hun lot.
Kijk eens om je heen en loop niet zomaar voorbij. Misschien ben je dat keerpunt in een leven. Voor jou een eenvoudige daad, voor hen mogelijk van levensbelang. Het is niet zo moeilijk. En misschien is het helemaal niet nodig, hebben ze voldoende leven om zich heen. Maar hoe mooi is het als je wel diegene treft die het zo enorm nodig heeft, die er misschien wel op wacht. Je zal het maar zijn.
Blijf gezond en kijk eens wat vaker om je heen, soms is een glimlach al voldoende.
Reactie plaatsen
Reacties