Gisteren had ik een drukke dag waarin ik een stevig aantal uren in de auto heb gezeten. Dat was al weer lang geleden, dus het was weer even wennen. Mensen in real life ontmoeten, een hand geven en uren rijden voor waar we nog maar pas geleden zoom voor zouden hebben moeten gebruiken. Eenmaal thuis lekker lui voor de buis, moe van al die herwonnen vrijheid, luisterde ik nog naar allerlei meer en minder interessante praattafel gasten. Het ging over meer en minder belangrijke onderwerpen. Variërend van de arrestatie van de vierde advocaat van Taghi tot aan de winnaar van The Voice Senior. Bepaal zelf maar het belang.
Vanmorgen sta ik bijtijds op en zet, geheel tegen mijn gewoonte, de TV aan. Vroege vogels, een perfect programma om mee wakker te worden. De heerlijke rust van de vogels, hun tellers en beschermers op Rottumerplaat. Er wordt ingezoomd op vlinders die we allemaal al vaak op plaatjes hebben gezien, maar die daar gewoon in het echt rondfladderen. We zien het korte zeegras, waarvan ik nog nooit had gehoord en warvan ik dus al helemaal het nut niet van kende. Even later het lange zeegras. Ja als je kort gras hebt, heb je vast ook lang gras. Kokkels, scholeksters, kreeftjes, Japanse oesters, ja echt, bij ons in de Waddenzee, en nog veel meer kleine, belangrijke diertjes, komen in beeld met een mooi verhaal erbij.
En ineens bedenk ik me wat een mooie en echte wereld het is en zo dichtbij. Onvermijdelijk komt dan de gedachte: wat voeg ik nou eigenlijk toe? Met de nadruk op IK. Ik zie biologen die maandelijks op pad gaan om te tellen hoeveel tureluurs er nog zijn, hoeveel kanoeten en hoeveel futen en wulpen. Ik doe niet eens mee aan de jaarlijkse tuintelling! Al die informatie van al die tellende biologen heeft er voor gezorgd dat er een fly-zone is langs de kusten van Groenland tot aan Afrika en van onze Waddenzee tot aan Siberië. Een zone die hard nodig is om de vogels een safe route te bieden als ze weer eens zo’n lange reis maken om zich voort te planten.
Natuurlijk weet ik best dat iedereen een eigen rol heeft in het leven, maar zou het niet mooi zijn als je daar een klein beetje extra aan zou kunnen toevoegen. Als je dan, oud en hopelijk wijzer, kunt terugkijken met een glimlach op de lippen in de wetenschap dat je er niet zomaar voor niets bent geweest. Dat je niet alleen maar overleefd hebt, niet alleen maar geconsumeerd hebt, maar af en toe ook iets hebt teruggegeven. Al was het maar dat we de rotzooi opruimen die we zelf maken, of proberen die niet te maken. Een beetje zuiniger zijn met de schaarse middelen die we hebben of die middelen zoveel mogelijk te hergebruiken.
Het is niet eens zo moeilijk om die belastende footprint te verkleinen zonder al teveel moeite en zonder dat je meteen je hele leven moet omgooien. Maar ja, morgen weer gewoon in de auto, op pad naar mijn rol in het leven. Of toch maar de trein dit keer?
Blijf gezond en blijf om je heen kijken naar al het moois dat we allemaal gratis hebben gekregen.
Oh, enne, voor mijn trouwe lezers, ik blijf de wereld gezond kritisch beschouwen. Dus ook de politiek, de advocaten van Taghi en The Voice. Nou ja, The Voice dan misschien niet.
Reactie plaatsen
Reacties