“Na een week in het ziekenhuis gelegen te hebben, heb ik (nog) geen goede dagen. Even geen visite de komende tijd.”
In maart van dit jaar schreef ik over Roosje, een sterke vrouw met een onverwoestbaar optimisme, met een onverwoestbare liefde voor haar man en hun zoontje. Vechtend voor een lang geluk samen. Een oneerlijk gevecht waarvan de uitkomst onzeker is. Een gevecht dat ze samen vecht met al haar vrienden en familie. In het echt maar ook op Facebook. Het zal haar ongetwijfeld steunen, al die hartjes, hugs en knuffels die ze krijgt als reactie op haar berichten. Maar van ‘even geen visite de komende tijd’, word ik heel treurig. Dan is het geen gezamenlijk gevecht meer, dan is het een heel eenzame strijd tegen een machtige tegenstander. Een tegenstander die al enkele chemo-aanvallen heeft weerstaan.
Maar Roosje heeft naast chemo en bestraling een nog veel sterker wapen: liefde en vertrouwen. Nog nooit heb ik wanhoop gelezen in haar berichten, nog nooit las ik een verslagen vrouw. Integendeel, ik las over de voorspoedige groei van zoonlief, van de liefde van en voor haar man en vooral van het onverwoestbare vertrouwen in de toekomst. Een vrouw die schrijft dat een gebreid mutsje haar goed staat. Ja, het staat haar ook goed. Veel beter dan haar geheel kaal geschoren hoofd. Ze offert veel op in de strijd, maar blijft genieten van wat ze nog wel heeft. Hoe knap is dat!
Als ik dan lees hoe roekeloos sommige mensen omgaan met hun eigen leven en dat van anderen, word ik heel verdrietig. Ik lees over mensen die zich niet laten vaccineren om welke reden dan ook, maar ook over bewindslieden die er geen probleem in zagen om pas op het allerlaatste moment te handelen in de Afghaanse kwestie. Roekeloos en laks over eigen en andermans leven. Vertrouwend op God op of hun politieke vrienden.
Mensen die met corona op de IC komen, nadat ze geweigerd hadden om zich te laten vaccineren. Mensen die er geen been inzagen om twee tot drie weken een IC bed te bezetten, waardoor er veertien tot twintig hartoperaties moesten worden uitgesteld. Mensen die wel de medische wetenschap accepteren als ze dood liggen te gaan, maar niet als ze diezelfde dood kunnen voorkomen.
Ik weet best dat ik daar geen oordeel over mag hebben. Wie ben ik tenslotte, als ik wel mijn lijf teister met foute calorieën en alcohol? Maar als ik zie dat Roosje geen schuld heeft aan haar ziekte en toch zo positief naar het leven blijft kijken, dan kan ik alleen maar vol bewondering kijken naar wat zij met haar leven en haar gedachten doet. Het zal best wel eens wat minder gaan, ze zal best wel huilen en af en toe schelden en vloeken op een oneerlijke wereld. Maar het lijkt erop dat zij het positieve laat winnen. Zonder oordeel, zonder wrok, maar juist vol liefde naar haar omgeving.
En misschien is dat wel het beste medicijn. Positief blijven denken, met hoop en liefde. Het doet mij denken aan mijn moeder die altijd appels kocht per krat. Dat stond in de schuur waar ook onze fietsen stonden. Elke ochtend als wij de deur uitgingen naar school, zei ze “Neem je wel een appel mee?”
Die appels waren haar medicijn voor een gezond leven en een symbool van haar liefde voor ons in de hoop dat wij gezond zouden blijven. We zijn er allemaal nog, dus het heeft vast geholpen. Liefde doet veel. Misschien houdt het je ook wel gezond. Ik hoop het voor Roosje. Want als het echt werkt, komt zij er zeker weer bovenop.
“Neem je wel een appel mee?” Dan komt het vast weer goed met je.
Blijf gezond en neem vaker een appel mee.
Reactie plaatsen
Reacties