Onlangs stond ik met een vriend aan de bar. Allebei gevaccineerd, geen mondkapjes en geen anderhalve meter meer. Zoals vanouds. We voel(d)en ons veilig. Corona was iets van het verleden voor ons. Gevaccineerd en dus veilig. Deze vriend is arts, hij is er dus nog niet helemaal vanaf. Hoe om te gaan met corona, wist hij inmiddels wel. Dat was niet het probleem, zei hij. Wat dan wel, vroeg ik.
“Kijk,” zei hij, “op dit moment zijn er nog voldoende IC bedden beschikbaar, dus ook dat is (nog) niet het probleem. Maar nu er steeds meer berichten komen uit bepaalde regio’s dat de IC capaciteit daar tegen het randje aanzit, wordt het ineens belangrijk of je wel of niet gevaccineerd bent.”
“Toch ook wel begrijpelijk,” bracht ik in. “Als je om bijvoorbeeld religieuze redenen geen vaccinatie wil, sta je toch achter in de rij?” Refererend aan de situatie van het Zwolse Isala ziekenhuis dat het nieuws haalde omdat de halve bijbelbelt daar ongevaccineerd op de IC ligt. Zo veel dat er moet worden uitgeweken naar andere ziekenhuizen.
“En als er dan een dronken automobilist wordt binnengebracht? Wie gaat dan voor?”vroeg hij.
“Geen van beiden, zou ik zeggen. Laat die hartpatiënt dan maar voorgaan, die al weken wacht op een operatie.”
“En die andere twee laten doodgaan op de gang?”
“Kijk,” zei hij weer, alsof ik het niet goed zag, “het mag geen kwestie van kiezen worden op basis van oorzaak. Het moet een kwestie zijn van kiezen op basis van grootste noodzaak en kans op succes. Als ik moet kiezen tussen een ongevaccineerde corona patiënt of een dronken automobilist, kan ik niet anders kijken dan naar welke patiënt het urgentst is en als die keuze onbeslist is moeten we kijken waar wij als medici de grootste kans van slagen hebben om te helpen. En ‘jouw’ hartpatiënt valt dus al af bij het eerste criterium. Die helpen we echt wel, alleen later.”
Ik liet het even tot me doordringen.
“En bovendien,” zei hij wijzend op mijn buik, “is dat ook niet eigen schuld? Eigenlijk ben jij dus veel langer en hardnekkiger bezig om je lijf tegen te werken. Als een strenggelovige vaccinatie weigert op basis van persoonlijke overtuiging is dat misschien wel beter te begrijpen. Dus jouw hartoperatie, die er echt wel aan zit te komen, heeft dan in jouw redenering helemaal geen prioriteit.”
Ik zipte nog even aan mijn glas wijn om de smaak van de bitterbal weg te werken die mij een schuldig gevoel gaf.
“Kijk,” zei hij weer en ik begon het inderdaad te zien, “het gaat er mij niet om, om jou een schuldgevoel aan te praten of om jou bang te maken, hoewel je er best eens over zou mogen nadenken, ik wil alleen aangeven dat wij medici die keuze niet kunnen en mogen maken. Het is geen morele keuze, het is een medische keuze. Zo’n medische keuze kunnen wij best maken, die morele keuze niet. Dat is niet aan ons. Het gaat dus niet om solidariteit wat zo vaak wordt beweerd.”
Om toch nog enige kans te maken op een plekje op de IC als ik die nodig zou hebben, gaf ik de schuld aan de overheid. Als die nou zou zorgen voor voldoende medische capaciteit, hoefde er helemaal geen keuzes gemaakt te worden.
“Kijk,” zei hij weer en ik sloeg mijn ogen neer van schaamte om deze laffe stelling, “de overheid zijn wij zelf. Kennelijk hebben we gekozen voor een systeem waarin we alles kunnen betalen maar niet alles kunnen genezen. Dàt is de keuze die we gemaakt hebben.”
Ik bedankte hem voor zijn verhelderende inzicht en zette mijn halfvolle glas op de bar en bestelde een watertje. Morgen zou ik naar de fietsenmaker gaan om mijn fiets te laten opknappen, voordat een arts mij zou moeten opknappen.
Mijn vriend, de arts, nam de laatste bitterbal. Maar hij gaat morgenochtend hardlopen. Ja, zo kan ik het ook!
Blijf gezond, veroordeel niet, ook jezelf niet en ga eens wat vaker fietsen, zodat het laatste bed leeg blijft.
Reactie plaatsen
Reacties