Op TV bij Buitenhof zie ik een dappere vrouw, Kira Rudik, fractievoorzitter van de liberalen in het Oekraïense parlement. De vrouw met een kalashnikow, die staat voor haar land en is gebleven om te vechten. Zij getuigt van de burgerdoden, de moord op onschuldige burgers, die langs de kant van de weg liggen. De doden bergen, betekent dat je zelf de kans loopt om te worden afgeschoten als loslopend wild of dat je op een mijn trapt die daar in groten getale zijn neergelegd.
Is het echt of is het fake news? Verschrikkelijk dat je je dat tegenwoordig moet afvragen. Maar als ik de getuigenissen zie en hoor van vluchtelingen die in ons land onderdak vinden, durf ik de stelling wel aan dat dit geen fake news is.
Kira Rudik spreekt met vuur over het onrecht dat haar land wordt aangedaan. Ze herhaalt de verzoeken die president Zelensky onlangs ook al deed in zijn historische toespraak aan ons parlement. Verzoeken om wapens, voorraden en humanitaire hulp. Maar vooral een no-fly zone. Niet door ons maar met vliegtuigen en ander materieel dat wij zouden moeten leveren. Zo begrijpelijk maar tevens ook zo moeilijk. Wat lok je daardoor uit? Wat zijn de gevolgen, ook voor Oekraïne, als dat gebeurt.
Kira Rudik begrijpt dat best, net als Zelensky, maar voor hen kan het niet veel slechter. Voor hen is de hel al op hun land neergedaald en ze vechten voor wat ze waard zijn. Ze begrijpt het niet. Waarom worden er onschuldige burgers, mannen, vrouwen en kinderen zonder enkele reden vermoord? Uit huis gehaald met de handen op de rug gebonden en vervolgens weerloos op straat neergeschoten en voor vuil achtergelaten.
“We moeten dit niet vergeten, we mogen dit nooit vergeten, we moeten dit helaas onthouden en gebruiken als er straks tribunalen komen om deze moordenaars te berechten en te straffen. Het mag niet zomaar voorbijgaan.”
En dat, Gidi Markuszower en Gideon van Meijeren, zijn echte tribunalen. Dat zijn tribunalen op grond van misdaden tegen de menselijkheid. Dat zijn tribunalen die de doden niet terughalen, die de steden niet weer opbouwen, maar die recht doen aan het vreselijke onrecht dat oorlogsmisdadigers hebben veroorzaakt.
Behalve hulp in de vorm van wapens en voorraden kunnen we meer doen in de vorm van humanitaire hulp. We kunnen Oekraïne een perspectief bieden. Er komt ooit een eind aan deze oorlog, hoe sneller, hoe beter. En dan is het zaak om Oekraïne weer op te bouwen. Zoals er destijds een Marshallplan was, zo moet er ook nu weer een ‘Marshallplan’ komen. Vanuit Europa. Dat kunnen we en dat moeten we. Daarna moeten ze een plaats kunnen vinden in Europa, het continent waarvan ze deel uitmaken. Dus ook van de Europese Unie. Niet meteen als lid, dat kan niet en ook geen versnelde procedure, maar wel als kandidaat-lid. Dan weten ze in Oekraïne dat ze ook die kant op kunnen kijken als ze naar de toekomst uitzien. En dan kunnen ze kiezen op welke manier het land weer wordt opgebouwd. Hun keuze, hun land maar wel met een uitgestrekte hand vanuit Europa.
Goed noaberschap noemen ze dat in het noorden en oosten van ons land. Goed nabuurschap, help je buren, zonder er iets voor terug te verwachten. Oekraïne is ‘onze buur’. Laten we dat mooie gebruik voor ogen houden als we Oekraïne willen helpen.
Blijf gezond en laat je hart spreken in plaats van je politieke partij.
Reactie plaatsen
Reacties