“Dit is geen oude politiek, dit is middeleeuwse politiek. Dit zijn Haagse spelletjes.”
Aan het woord is Frans Weisglas, oud Tweede Kamer voorzitter in een radio interview op BNR.
Het gaat over de mondkapjes deal waarvoor Hugo de Jonge zich moest verantwoorden in het parlement. Alhoewel, hij hoefde zich niet te verantwoorden, dat moest de minister van volksgezondheid Conny Helder, want die is tenslotte nu ministerieel verantwoordelijk voor de fratsen van Hugo en Sywert.
Ik blijf dat overigens een vreemde gewoonte vinden, die ministeriële verantwoordelijkheid. Want terwijl mevrouw Helder, als bestuurslid van Actiz, zich nog druk maakte over het welzijn van ruim vierhonderd zorginstellingen, was Hugo de Jonge druk aan het mailen en appen met Sywert, Bas van den Dungen, inmiddels SG bij het ministerie van Financiën en zijn toenmalige woordvoerder om Sywert aan te prijzen.
Maar later meer over die vreemde verantwoordelijkheid.
Het is niet helemaal fair om Hugo de Jonge hard aan te vallen op de mondkapjes deal zelf. Het waren ineens hele vreemde en paniekerige tijden en de wereld riep om leiderschap, oplossingen en mondkapjes. Los van de mogelijke motieven van de diverse leiders, is het dan niet heel vreemd om serieus te kijken naar een partijgenoot die zegt dat hij iets wil regelen zonder winstoogmerk. Laten we eerlijk zijn, als hij er niet serieus naar zou hebben gekeken en Sywert zou het werkelijk om niet hebben willen doen, zou ook heel Nederland over hem zijn heen gevallen. Achteraf bekeken kon hij het dus niet goed doen. Het gaat mij er dan ook niet zozeer om dat hij wel degelijk betrokken was bij de deal, ook al was dat misschien wel wat smoezelig.
Maar waar de wereld zich, in mijn ogen, terecht druk over maakt is dat er weer ouderwets wordt gelogen en gedraaid.
“Ik heb er geen directe betrokkenheid bij gehad.”
“Ik heb niets met de deal te maken”
“Ik ben niet verantwoordelijk voor dat ministerie. Het is niet meer mijn portefeuille.”
En wat later, toen na een heel moeizame WOB procedure bleek dat hij er zich wel degelijk mee had bemoeid: “Ik was wel betrokken maar heb geen betrokkenheid bij de deal zelf.”
“Gelul, Hugo! Gewoon gelul! Waarom vertel je niet gewoon dat je op dat moment ook niet wist dat het mis zou gaan met Sywert? Waarom heb je zo krampachtig alles tegen proberen te houden in die WOB procedure van de Volkskrant? Waarom eerst zeggen dat je van niets wist? Waarom in het kamerdebat nog steeds draaien met woordspelletjes? Waarom volhouden dat je er geen ‘actieve herinnering’ aan hebt of zoiets.
Maar in plaats daarvan vraag jij je in een interview na het debat, af waarom er zoveel ‘ruimte wordt gegeven aan wantrouwen’. Want jij hebt tenslotte toch ‘tekst en uitleg gegeven en je excuses aangeboden’. En klaar. Dat vind jij ‘jouw bijdrage aan het herstel van het vertrouwen in de politiek.’ Ik geloofde mijn oren en ogen niet.
Dat, beste Hugo zorgt ervoor dat mensen niet meer gaan stemmen, dat mensen in de armen van de populisten worden gedreven. Omdat jij als politicus niet meer te vertrouwen bent.
Maar als dat nou het enige was dan zou het simpel kunnen worden opgelost. Hugo weer voor de klas en een nieuwe minister voor Wonen. Gewoon omdat we hebben afgesproken dat er een nieuwe bestuurscultuur zou komen. Maar zo is het helaas niet. Niks nieuwe bestuurscultuur. Terwijl Hugo staat te liegen dat het barst, vertelt CDA collega Joba van den Berg tijdens het Tweede Kamer debat zoveel onzin in haar verdediging van collega Hugo dat het haast lachwekkend is. Even voor de goede orde, Joba is volksvertegenwoordiger, dus een gekozen persoon die namens u en mij de bewindslieden moet controleren. Maar zij heeft haar job description niet goed gelezen, zij heeft verdedigen gelezen in plaats van controleren.
Maar was het maar zo eenvoudig, helaas leidt de hele Kamer aan deze woordblindheid. Een motie van wantrouwen wordt weggestemd door de vertegenwoordigers van de coalitie. Fractiediscipline heet dat. En dat geldt voor coalitie en voor de oppositie.
Er is iets grondig mis met onze democratie, die eigenlijk die naam niet langer mag dragen. Na alle schandalen loog Rutte zich met mooie beloftes naar zijn vierde premierschap, danste Kaag op tafel van plezier omdat we allemaal in haar sprookje van nieuw leiderschap zijn getrapt en liegt de Jonge zich stevig in het ministeriële pluche.
En omdat de dames en heren in het kabinet niet meer verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor de voorgaande periode door een stoelendans binnen het kabinet, lachen ze ons allemaal uit. Ministeriële verantwoordelijkheid, wat een geweldige uitvinding destijds van de politieke spindokters. De een komt ermee weg omdat hij/zij niet meer verantwoordelijk gehouden kan worden en de ander komt ermee weg omdat die het eigenlijk niet heeft gedaan.
Democratie? De oude Grieken zouden zich omdraaien in hun graf. Het wordt nu echt tijd voor een radicale verandering. Al vaker heb ik over alternatieven geschreven. Misschien is het nu echt tijd om daar eens wat mee te doen.
Blijf gezond en blijf kritisch.
Lees het ook op mijn blog: www.criebels.nl
Reactie plaatsen
Reacties