Als er één ding zeker is in het leven, is het dat we allemaal doodgaan. Een eeuwenoud cliché en daardoor helaas maar al te waar. Soms gaan er jaren voorbij dat je er niet of slechts zijdelings mee te maken hebt. Maar soms raakt het je recht in je gezicht.
Nog maar drie maanden geleden stierf Nico, een goede vriend van me, waar ik tevens een academie mee runde. We kenden elkaar al ruim vijfentwintig jaar zowel zakelijk als privé. Een wijs man die veel had gedaan en meegemaakt. Hij was als een soort mentor voor mij in het mooie bedrijf waar we samen zo in geloofden (en ik nog steeds). En opeens was hij weg. Al een tijdje last van allerlei pijntjes en toen ineens was het vonnis onverbiddelijk en direct. Binnen een week verwisselde hij de dodenlijst voor de reserveringslijst van de hemel.
Op die momenten realiseer je je dat we allemaal op de dodenlijst staan. Vanaf het moment van je geboorte is er een plaatsje voor je gereserveerd. Gelukkig weet je niet wanneer je aan de beurt bent. Voor Nico was het drie maanden geleden. En elke dag daarna zijn er mensen overleden door allerlei oorzaken. Ouderdom, ongelukken, ziektes en helaas ook oorlogen. Soms hebben mensen zich kunnen voorbereiden, alleen of met hun naasten. Soms ook helemaal niet. Soms waren ze oud en soms nog heel jong. De dodenlijst is meedogenloos.
Een week geleden hoorde ik dat Dirk was overleden. Ik had hem al heel lang niet meer gezien maar ik wist nog precies wie hij was. Het raakte me meer dan ik had verwacht. Misschien wel omdat het ook voor hem en zijn vrouw geheel onverwacht was. Eenzelfde scenario als Nico. Beetje buikpijn, niet meteen naar de dokter, dan toch maar en ineens wijzen onderzoeken uit dat de grote sloper zijn intrede had gedaan en niet meer te stoppen was en binnen een week grijnzend zijn overwinning claimde.
Twee grote kerels van net geen zeventig die nog zoveel wilden doen en nog zoveel konden doen. Te vroeg, veel te vroeg. En dan ineens zie je in het nieuws dat er een kereltje van negen is vermist. Laten we eerlijk zijn, dan vermoed je al dat er iets heel akeligs is gebeurd. Jongetjes van negen lopen niet zomaar dagen weg. Maar waarom moest hij nu al zo hoog op de lijst staan? Hij had nog een heel leven voor zich. Wie stelt die lijst die samen? Wordt die wel samengesteld? En waarom dan zo oneerlijk?
De dodenlijst is niet eerlijk. Verre van, zelfs. Je weet nooit wanneer de Dood met zijn zwarte cape op de rand van je bed staat, grijnzend en klaar om je als een Venetiaanse punteraar de Styx over te zetten naar het rijk der doden. Het rijk waar spijt geen zin meer heeft en niets van waarde nog enige waarde heeft.
Er is geen remedie tegen de onverbiddelijke lijst. Ergens, tussen alle anderen, sta jij er ook op. En heel misschien lukt het je om met medicijnen of allerlei apparatuur een paar plaatsjes naar achteren te verschuiven. Maar je wordt nooit definitief van de lijst geschrapt.
De enige manier om er mee om te gaan is niet om je er elke dag op voor te bereiden, maar juist om elke dag te zien als jouw overwinning op de lijst. Lach hem uit zolang je kunt. Elke dag weer.
Blijf gezond en leef je leven.
Reactie plaatsen
Reacties