‘Moeten wij ook niet wat doen met Keti Koti?’
‘Met wat?’
‘Keti Koti, de jaarlijkse herdenking dat de slavernij is afgeschaft. Precies vandaag is dat honderdvijftig jaar geleden.’
‘Maar ik ben zo blank als wat.’
‘Misschien juist daarom?’
Het gonst al weken, nee, eerder maanden, dat het er dit jaar van gaat komen. Dit jaar is een soort van kroonjaar. Honderdvijftig jaar geleden schafte Koning Willem de derde, weliswaar enigszins onder dwang, de slavernij af. Hoe mooi zou het zijn als zijn verre nazaat, Koning Willem Alexander nu zijn excuses zou aanbieden voor de rol die zijn familie heeft gespeeld in het in stand houden van slavernij in het verre overzeese, terwijl het in Nederland al verboden was. Honderden miljoenen florijnen zijn er in de zakken van de Oranjes terecht gekomen. Geld dat is binnengehaald over de donkere ruggen van de velen tot slaaf gemaakten.
Natuurlijk heeft Willem Alexander daar geen schuld aan. Hij veroordeelt het zelfs, maar voor de vele nazaten van de andere kant, van de donkere kant, betekent het veel als hij het boetekleed aantrekt voor wat er in het verleden is gebeurd. Het betekent eindelijk een laat welkom voor al die nazaten uit die overzeese gebieden die zich tot het Koninkrijk mogen rekenen omdat we het destijds hebben geannexeerd en vervolgens hebben leeggeroofd.
Het betekent eindelijk gerechtigheid. Gerechtigheid na honderdvijftig jaar en gerechtigheid enkele maanden nadat de regering al excuses aan heeft geboden.
Al maanden heeft Willem Alexander gesproken met nazaten, die hem hun verhalen verteld hebben die ze hebben gehoord van hun ouders en grootouders die het weer hebben van hun ouders en grootouders. Het gaat al lang terug en het doet nog steeds pijn. Hij heeft goed geluisterd. Niet alleen naar de verhalen van toen maar ook naar de wensen van vandaag. Vandaag bood hij niet alleen de excuses aan namens zijn familie, zijn verre voorouders, hij vroeg de nazaten om vergiffenis. Dat gaat een stap verder. Het aanbieden van excuses is het zenden van een boodschap. Belangrijk maar eenzijdig. Het vragen om vergiffenis is jezelf afhankelijk stellen van de ander, een vraag stellen zonder zekerheid van het antwoord.
Willem Alexander is koning maar vooral mens. Een mens met al zijn fouten maar vooral een mens die graag een positieve rol wil spelen in de rol die hij nooit geambieerd heeft maar niet kon vermijden. Het is zo gemakkelijk om kritiek te hebben op iemand die eigenlijk niets kan terugzeggen. En mea culpa, ik heb me er ook wel eens aan bezondigd. Kritiek op de koning en daarbij de mens vergeten. Daarvoor bied ik mijn excuses aan en vraag vergiffenis. En dat bedoel ik niet grappig of cynisch. Vandaag realiseerde ik eens te meer me hoe diep iets kan zitten. Zelfs iets dat je niet zelf hebt meegemaakt, maar waar je wel nog dagelijks de gevolgen van ondervindt. Rassendiscriminatie bestaat vanwege de ondergeschikte rol die zwarte mensen toebedeeld kregen van de blanke overheersers van toen.
Daarom is het zo van belang dat ‘de baas van Nederland’ openlijk afstand neemt van dat verleden. Laten wij allemaal volgen, in woord en daad maar vooral in gedachten.
Reactie plaatsen
Reacties