Op 8 oktober 2023 schreef ik over de laffe aanval van Hamas op Israel. Een dag nadat bijna de hele wereld verontwaardigd was over die aanval. Het was diezelfde dag dat Netanyahu grote woorden sprak over oorlog, vernietiging en vervolging.
Op 20 februari van dit jaar durfde ik pas weer over de oorlog in Gaza te schrijven, want niet alleen elk kritisch geluid over het enorme geweld vanuit Israel, maar ook elk objectief geluid was taboe. Pas zo’n vijf maanden na de start werd het duidelijk dat het gebruikte geweld door Israel buitensporig was. Meer dan dertigduizend vermoorde Palestijnen in Gaza was meer dan de wereld aankan. Het argument dat al die slachtoffers gerechtvaardigd zijn als casualties of war against Hamas, wordt niet langer geaccepteerd. Zeker als Gaza door Israel wordt verstoken van voedsel, water en medische hulp. Zelfs Amerika is openlijk kritisch naar haar bondgenoot en ‘verbiedt’ de aanval op Rafah. En terwijl er vredesbesprekingen tussen Hamas en Israel gaande zijn in Egypte, waarbij de positie van de gijzelaars een belangrijke rol speelt, vertelt Netanyahu doodleuk voor nationale TV dat Israel wel degelijk Rafah gaat aanvallen en dat zelfs de datum al vaststaat. Een middelvinger naar zijn Amerikaanse ‘vrienden’, naar de vredesonderhandelaars en naar de rest van de wereld.
In Rafah zijn meer dan één miljoen vluchtelingen die geen kant op kunnen. De teller staat nu op ruim dertigduizend slachtoffers, waaronder bijna vijftienduizend kinderen, maar ik ben bang dat de veertigduizend ook nog zal worden aangetikt. Het is al misdadig om, met meer dan twee miljoen mensen op een stuk land zo groot als Texel, de bevolking nagenoeg geheel dakloos te maken en ze van noord naar zuid laat vluchten en terug, het begint behoorlijk te lijken op genocide. Het zou mij niet verbazen als we over een aantal jaren spreken van een Palestijnse holocaust.
Maar laten we één ding duidelijk stellen; het is Netanyahu (en zijn rechtsextremistische regering) die dit doet, niet de hele staat Israel en ook niet de Joden als volk. Antisemitisme is dan ook een domme reactie. Net zo dom als destijds in ‘45 toen we alle Duitsers verantwoordelijk hielden voor het oorlogsgeweld in WOII.
Maar begrijpelijk is het wel! En ook Netanyahu weet dat. Door zo hardnekkig deze volstrekt ongelijke oorlog voort te zetten met tienduizenden doden, veroorzaakt hij juist antisemitisme en worden Palestijnen alleen maar gestimuleerd om zich aan te sluiten bij Hamas. Helaas, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar en als je dat weet, doe je het dus willens een wetens.
Het is dan ook enigszins cynisch om Naomi Mestrum, voorzitter van het Cidi aan de talkshowtafel van OP1 te zien om de jaarlijkse Cidi monitor aan te kondigen die morgen zal worden gepresenteerd. Daarin staat o.a. dat het aantal antisemitische incidenten enorm is toegenomen. Ze beschrijft hoe o.a. kinderen daar onder lijden en welk effect het heeft op gezinnen en scholen. Dat is natuurlijk niet goed, verre van zelfs. Maar een van mijn leermeesters leerde mij dat als je geschoren wordt, moet je stilzitten. Ik begrijp dat een jaarlijkse monitor ook jaarlijks uitkomt, maar ik begrijp niet dat je dat juist in deze periode via nationale TV moet presenteren en dat bovendien de werkelijke cijfers als een cliffhanger verborgen blijven tot morgen. Wederom vol in de nationale aandacht en begeleidt met de aanbeveling om hier ‘keihard tegen op te treden met hogere straffen’. Olie op het vuur, lijkt me en doet me zelfs denken aan zo’n halfjaar geleden. Het wordt tijd om in te zien dat de sympathie voor het slachtoffer, aan het draaien is in een priemende vinger in de richting van de agressor. Want helaas niet iedereen kan het onderscheid maken tussen de regering van Israel, de staat Israël en het Joodse volk.
Het wordt dan blijkbaar ook steeds moeilijker om het Westbanktereur en de genocide op Gaza van Netanyahu los te zien van Israel als staat en de Joden als volk, met een sterk toenemend antisemitisme als gevolg. Onterecht, geheel onterecht, maar zeg niet dat je verbaasd bent.
Reactie plaatsen
Reacties