De wereld is zwart-wit, of liever gezegd, het leven is zwart-wit. De afgelopen week stond bol van verschillende emoties. Van opperst plezier tot diep verdriet. Dinsdag op het werk een breed en goed georganiseerd ‘Circulair Festival’ voor alle medewerkers en studenten. Leuk, gezellig en zeer leerzaam. Vrijdag was de finale van de ‘Skills’, een landelijke wedstrijd voor MBO-studenten. Het hele jaar zijn al vele studenten in het hele land bezig met voorrondes. Afgelopen vrijdag was dan de finale in de Amsterdamse RAI. Niet alleen de finalisten van zo’n vijftig opleidingen waren daar, bijna vierduizend collega studenten van het mbo, maar ook van de middelbare school, waren daar om ze aan te moedigen en om inspiratie op te doen voor een vervolgopleiding. Fantastische sfeer, prachtige finale werkstukken, maar vooral gepassioneerde studenten die voor de titel en de gouden plak streden.
De week was nog niet om toen we om negen uur ‘s avonds de RAI uitliepen. Zaterdag was er nog een Open Dag om nieuwe studenten te informeren en te enthousiasmeren om naar onze school te komen. Het was mooi weer, wat zeker niet altijd positief is voor een open dag, maar het was gezellig druk, veel nieuwe studenten hebben zich ter plekke aangemeld om het volgende studiejaar naar ons te komen.
Tot zover was het één en al zonneschijn. Een drukke maar mooie week. Zo eentje waardoor je op zaterdagavond lekker achterover op de bank gaat liggen en moe maar voldaan kijkt naar wat er op TV voorbijkomt. Als het beeld maar beweegt.
Dan popt er ineens een berichtje op. Een ongeluk die dag op een van de vele provinciale wegen. Normaliter een bericht op het nieuws, zoals helaas zo vaak. Je kent de betrokkenen niet en vindt het erg, maar het leven gaat door.
Ditmaal niet. Ditmaal is het de vader van een goede bekende. Hij komt nooit meer terug. Haar zus wel, maar hoe? Dat is dichtbij. Je ziet het in gedachten voor je hoe er in eerste instantie met ongeloof wordt gereageerd, hoe er dan gehuild wordt en hoe er dan naast boosheid ook een enorme machteloosheid zich meester maakt van de familie. Je huilt op afstand een beetje mee. Onzichtbaar en dat is maar goed ook. Het recht om te treuren, om te huilen ligt bij de familie en de hechte vrienden. Hun wereld is op slag veranderd, wordt nooit meer hetzelfde.
Het leven is zwart-wit. Soms dus in één week. Helaas duurt het pikzwarte langer dan de korte kick van helderwit. Zwart wordt nooit wit, hoogstens grijs en dat grijs blijft altijd hangen. En misschien gaat het in de loop van de tijd van voor in je hoofd naar achterin, maar weg gaat het nooit. Geliefden komen niet terug als ze eenmaal zijn weggenomen. Misschien moeten we daarom het wit zoveel mogelijk opzoeken als het zich aandient, hoe moeilijk dat soms ook is. De zon schijnt vandaag, het is lente. Carpe diem.
Reactie plaatsen
Reacties