Bijna heel Nederland heeft gisteravond om zeven uur afgestemd op de bevrijdende persconferentie van onze grote roerganger. Weliswaar was het in de middag al gelekt maar toch wilden we allemaal even luisteren of het echt waar was. De jonge kinderen mogen weer naar school. Een golf van verlichting ging door het land. Natuurlijk houden we enorm veel van onze kinderen maar de hele dag om je heen is toch, laten we zeggen, anders dan normaal. Eindelijk beseffen we de waarde én invloed van de juf of de meester. Uw kind wist dat overigens al lang. Die was u inmiddels ook al behoorlijk beu.
Onze premier zegt dan misschien wel dat hij alleen maar heeft geluisterd naar de erkende corona-wetenschappers (Jaap stond weer aan zijn zijde) maar ongetwijfeld heeft hij nog een paar gedragswetenschappers geraadpleegd. “Een kinderhand is snel gevuld,” zullen die gezegd hebben. “Geef ze iets, dan blijven ze rustig en tevree.” Dus gaan de basisscholen open, maar niet helemaal. Voor de helft, dan is er volgende keer ook nog wat weg te geven. Sporten mag ook, tenminste de trainingen, maar nog geen wedstrijden i.v.m. het reizen. Ook hier is de volgende keer nog wat weg te geven.
De rest van de wereld blijft voorlopig nog gesloten. Te veel risico. Maar risico op wat? Natuurlijk, onze gezondheid en die van de senioren, dat snappen we allemaal. Toch vindt een steeds groeiend deel van de bevolking dat die gezondheidsrisico’s misschien wel niet opwegen tegen de economische risico’s. Want als je straks niets meer hebt, omdat je kroeg, restaurant of koffieshop failliet is, hoe gezond blijf je dan als vitale veertiger die nooit een echt fataal corona risico heeft gelopen? Geen cent meer te makken en potentieel dak- en thuisloos. Huwelijk kapot en kinderen van je vervreemd. Oké, ik overdrijf misschien, maar wat doen we met al die gestrande ondernemers die straks letterlijk aan de grond zitten? Allemaal in de bijstand?
Gisteren las ik de column van Tom-Jan Meeus in het NRC waarin hij aangaf dat de weg terug voor de politici eigenlijk niet meer kan. Hij noemde het “Hoe de schuldvraag de oplossing in de weg zit.” Laten we het even veralgemeniseren. ‘De regering’ heeft te laat ingegrepen. Daardoor zijn er, volgens zeggen, behoorlijk wat mensen voortijdig door corona gesneuveld. Die ‘schuld’ zorgt er nu voor dat de regering wel lekker uitkijkt om al te snel de teugels weer te laten vieren. Want dat krijgen ze dan later van de oppositie natuurlijk breed uitgemeten. De beste stuurlui staan tenslotte aan wal. En de oppositie kan er wat van.
Ik heb niets tegen een gezonde controle van de macht door de Tweede Kamer, maar er zijn momenten waarop je echt gezamenlijk de problemen aan moet pakken. En dat moment is nu. De oppositie zou nu, wat mij betreft, de regering tijdelijk moeten vrijwaren van gezeik in de toekomst. Als het al te gek zou worden, kunnen ze altijd nog ingrijpen.
Samen moet dan ook echt samen zijn. Pas dan zal onze premier, al dan niet geflankeerd door Hugo of Jaap, al dan niet ingefluisterd door Diederik Gommers, door gedragswetenschappers of misschien wel door de nationale knuffel-viroloog, Ab Osterhaus, een werkelijk onpartijdige beslissing kunnen nemen.
Tot die tijd blijft het: geen voetbal, geen andere sportwedstrijden, geen kapper en geen middelbare school. Geen bezoek aan onze senioren in de verpleeghuizen, geen evenementen en nog altijd anderhalve meter uit elkaar. Maar vooral nog steeds niet ondernemen! Met dank aan onze democratie.
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag.
Reactie plaatsen
Reacties