Het nieuwe normaal, noemt onze premier het. Anderhalve meter maatschappij en wat al niet meer. Alles wordt anders maar eigenlijk willen we allemaal weer snel terug naar het pre-corona tijdperk. Gewoon weer overal naar toe kunnen, met de auto of vliegtuig. Concerten, danceparty’s en festivals. Terrasjes en restaurantjes.
Maar willen we echt terug naar hoe het was? Willen we dan ook terug naar de voedselbank, dak- en thuislozen opvang bij het Leger des Heils, mensen tot diepe wanhoop gedreven door de belastingdienst, stevig belasting betalen terwijl de grote bedrijven dat niet hoeven, dubbele bonussen van CEO’s terwijl hun bedrijf steun vraagt, honderden miljoenen steun vragen terwijl je vorig jaar nog vijf miljard (!) winst maakte en dat nu uitkeert als dividend. Willen we nog steeds bezuinigen op de zorg en het onderwijs? Willen we terug naar vroeger maar dan met een paar honderdduizend extra werklozen, met de erfenis van tienduizenden faillisementen?
Willen we terug naar de klimaattafels die o zo moeizaam tot nauwelijks echte afspraken konden komen. Willen we terug naar de afspraken van Parijs, die voor de USA al niet meer tellen. Willen we terug naar de smeltende poolkappen, het ophogende water en de verstikkende fijnstof? Naar PFAS en CO2? Naar methaan boerende koeien die in het niets vallen ten opzichte van de methaan uitstoot van de Amerikaanse olie-industrie?
Er is geen weg terug! We staan nu op een kruispunt in de historie. Het is aan ons om de juiste weg te kiezen. Wij komen straks in de geschiedenisboekjes. Wat we ook kiezen, dit is/wordt een historisch ijkpunt. Het is straks vóór en ná corona.
Natuurlijk is dit geen fijne tijd, niemand vindt het leuk om het sociale contact op anderhalve meter te houden, om bij voorkeur niet naar buiten te gaan en om niet naar je werk te kunnen gaan. Niemand vindt het leuk om niet even een wijntje of een pilsje te kunnen pakken op een terrasje, of uit te gaan en daarna misschien nog een bioscoopje te pikken. Dit is echter wel het moment om ons voor te bereiden op de nieuwe tijd. De ‘na-corona’ tijd. Hoe gaan we straks om met al die failliete ondernemers en die vele extra werklozen? Houden we het systeem van de bijstand of gaan we eindelijk eens serieus kijken naar een basisinkomen, zonder al die flauwekul met moeilijke toeslagen en honderdduizend uitzonderingen? Gaan we eindelijk eens serieus kijken naar circulaire bouw of gaan we verder met het opeten van de natuur tot er niets meer van over is? Houden we de grote oneerlijkheid in de wereld waar de ene helft ziek wordt door obesitas en de andere helft van de honger?
Ik zie al enkele initiatieven opkomen die eveneens strijden voor een nieuwe wereld. Meestal uit frustratie en op een boze manier. Daar geloof ik niet in. Het moet samen, ook al klinkt dat zweverig en slap. Net als de franse revolutie een revolutie was van het volk, moet dit een ‘bloemenrevolutie’ worden met het volk.
We kunnen niet meer terug. Er is teveel kapotgemaakt en we zaten op een weg naar beneden. We moeten nu positief naar voren kijken, helpen wie geholpen moet worden en eerlijk verdelen wat ons allemaal toekomt. Geen nieuw communisme, alsjeblieft niet, maar wel een betere verdeling van de welvaart voor het welzijn van iedereen. Ik ben geen communist, zelfs geen socialist. Ik ben een liberaal tot in mijn tenen. Dat combineert, wat mij betreft, prima met een wens tot gezamenlijkheid, zorg voor elkaar en gezamenlijke verantwoordelijkheid voor zaken die je nu eenmaal niet in je eentje kunt dragen. Hulp aan mensen die het nodig hebben en waardering en beloning voor individueel initiatief. De wereld hoeft niet rot te zijn, toch?
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag.
Reactie plaatsen
Reacties